بررسی بازی Tomb Raider IV-VI Remastered

باز هم Tomb raider و باز هم یک ریمستر دیگر؛ لارا کرافت سال‌ها است که به جای یک نسخه جدید و درست و حسابی، میزبان نسخه‌های ریمستر بازی‌های قدیمی بوده وحالا هم نوبت به نسخه‌های ۴ تا ۶ رسیده است. درست مثل لارا، شکار گنج‌های گمشده و قدیمی برای ما هم کار هیجان‌انگیزی است، آن‌قدر هیجان‌انگیز که نزدیک به سه دهه شده که برای تجربه بازی‌های توم ریدر برمی‌گردیم. سال گذشته، سه‌گانه‌ی اصلی این مجموعه با موفقیت بازسازی و منتشر شد و حالا سه‌گانه‌ای دیگر از دل انبار بیرون کشیده شده و مثل یک میراث خانوادگی به نمایش گذاشته شده است. ولی خب این بازی‌ها هم می‌توانند به خوبی نسخه‌های قبلی عمل کنند؟ همراه نقد بازیسنتر از بازی Tomb Raider IV-VI Remastered باشید تا به جواب این سوال برسیم.

همانطور که از اسم بازی هم مشخص است، این نسخه ویژه شامل ریمسترِ سه بازی مختلف می‌شود؛ برای شروع باید از Tomb Raider 4 یا همان The Last Revelation شروع کنیم. اثری که در سال ۱۹۹۹ عرضه شد و ما را به مصر باستان می‌برد. الان دیگه خود این بازی هم بعد از این همه سال تبدیل به یک اثر باستانی شده، ولی استودیوی Aspyr تا حدودی موفق شده که این بازی را به شکلی بهتر بازسازی کند. مثل بهترین بازی‌های این سری، این نسخه ترکیبی از محیط‌های وسیع و پر از معماهای هوشمندانه‌ای را ارائه می‌دهد که حل کردنشان به طرز رضایت‌بخشی لذت‌بخش است. لحظات زیبایی از اسطوره‌شناسی لارا هم در آن دیده می‌شود، مانند صحنه‌ای که توضیح می‌دهد او چگونه به کوله‌پشتی چرمی معروفش دست پیدا کرده است؛ البته راستش هیچ‌کس به ما نگفته که اون چه‌جوری می‌تونه این همه وسیله و دو تا کُلت را در کیف به این کوچکی جا دهد؟ در زمان انتشار، The Last Revelation به‌خاطر کمبود نوآوری و نداشتن خلاقیت مورد انتقاد قرار گرفت، اما حالا که به گذشته نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که این بازی آنقدر هم بد نبود و برای زمان خودش اتفاقاً حرف‌های زیادی هم برای گفتن داشته است.

Chronicles پنجمین بازی Tomb Raider بود که در عرض پنج سال منتشر شد. تیم Core Design، که دیگر از ساخت بازی‌های توم ریدر خسته شده بود، مجبور شده بود که هر جور شده، این نسخه را تا کریسمس آن سال تحویل گیمرها دهد. نتیجه این فشار چی شد؟ یک بازی که از نظر فنی قابل قبول است، اما انگار یک گرد مرده ریختن روی آن. محیط‌های بازی‌ به شدت مرده و خسته‌کننده هستند و گرافیک و گیم‌پلی به شدت بی‌روح و کسل‌کننده هستند. لارا حالا می‌تواند روی طناب راه برود و کمی مخفی‌کاری کند، اما حتی این مکانیک‌های جدید هم نمی‌توانستند کاری کنند که چشم‌مان را رو به حقایق ببندیم. آن موقع باید قبول می‌کردیم که این بازی‌ها دیگر آن حال و هوای قدیم را ندارند.

و اما می‌رسیم به گل سرسبد بازی‌های سری که انقدر ضعیف است، می‌توانیم آن را حتی به عنوان بدترین نسخه مجموعه هم معرفی کنیم. The Angel of Darkness اولین بازی Tomb Raider برای PS2 بود و در سال ۲۰۰۳ منتشر شد. با این که لارا برای اولین بار بود که به این کنسول جدید می‌آمد، اصلاً به شکلی که انتظارش را داشتیم ازش استقبال نشد. شاید دلیل این این بی‌توجهی هم همین کیفیت پایین بازی بوده است. حرکات لارا در این بازی کند و مسخره هستند، پرش‌هاش دست‌وپاگیر و ناشیانه و او از همیشه ضعیف‌تر به نظر می‌رسد؛ انگار اصلاً هیچ قدرتی مثل گذشته خودش ندارد. یک نوار استقامت جدید توانایی او را در آویزان ماندن از لبه‌ها محدود می‌کند و باید با هل دادن جعبه‌ها دوباره نیروی او را تقویت کنید تا بتواند کارهای سخت‌تر انجام دهد. این روند دقیقاً به‌اندازه‌ای که به نظر می‌رسد، کسل‌کننده و آزاردهنده است و آنقدر به گیم‌پلی ضربه می‌زند که اصلاً دوست ندارید آن را تجربه کنید.

پس تا اینجای کار می‌توانیم بگوییم که از سه بازی مختلفی که در این نسخه جای داده شده‌اند، در واقع فقط یکی از آن‌ها کیفیت قابل قبولی دارد که اصلاً بتوانیم آن را تجربه کنیم. اگر کمی هم با مهربانی و دست باز بخوایم ایراد بگیریم، بازی دوم یا همان Chronicles هم قابل تحمل است؛ ولی اجازه دهید کلاً بیخیال بازی سوم شوید چون فقط باعث کم شدن نمره این سه‌گانه می‌شود. با این توضیحات، باید بگوییم که The Last Revelation اثری است که حتی بعد از ۲۶ سال هنوز هم می‌تواند ما را سرگرم کند. در هسته گیم‌پلی این بازی هنوز مکانیک‌های جذابی وجود دارند که برای طرفدارهای واقعی بازی‌های اکشن ماجراجویی طراحی شده‌اند و به راحتی می‌توان با آن‌ها ارتباط برقرار کرد. The Last Revelation همان فرمول درخشان سه‌گانه‌ی اصلی را ادامه می‌دهد (و در واقع باید بخشی از آن در نظر گرفته شود) و به روش‌هایی که واقعاً اهمیت دارند، به بازی اول ادای احترام می‌کند. این بازی تمرکز کمتری روی بخش‌های اکشن و پر زد و خورد دارد، معماهای پیچیده‌اش بار دیگر به طرز رضایت‌بخشی چالش‌برانگیز هستند و بخش پلتفرمر آن هم جایگاه اصلی را به خود اختصاص می‌دهد. البته خب بی‌ایراد هم نیست؛ مکانیک‌های ضعیف گیم‌پای مثل تاب خوردن‌های خسته‌کننده با طناب و… خیلی روی مخ می‌رود و فضای مصر باستان کمی تکراری می‌شود، اما در مجموع، این بازی در کنار بهترین‌های سری قرار می‌گیرد و خیلی راحت می‌توانیم آن را در کنار سه‌گانه اصلی قرار دهیم.

شاید بعضی از گیمرها گمان کنند که این بازی‌‌ها بیشتر شبیه به یک پورت هستند و نه یک ریمستر؛ ولی با این که ایرادات زیادی به این بازی‌های وارد است، هنوز هم می‌توان گفت آن‌ها حداقل در جایگاه ریمستر خوب عمل کرده‌اند. با استفاده از کد منبع اصلی به‌عنوان چارچوب این نسخه‌های بازسازی‌شده، Tomb Raider IV-VI Remastered به بازیکنان این امکان را می‌دهد که تنها با فشردن یک دکمه، فوراً بین جلوه‌های بصری جدید و نسخه‌ی کلاسیک جابه‌جا شوند. The Last Revelation و Chronicles، که هر دو اولین‌بار روی PlayStation اصلی عرضه شدند، بیشترین پیشرفت را در بهبود کیفیت بصری تجربه کرده‌اند. در حالی که The Angel of Darkness نیز نسبت به نسخه‌ی PS2 خود بهبود محسوسی داشته، بازسازی آن به‌اندازه‌ی دو بازی دیگر چشمگیر نیست. با این حال، Tomb Raider IV-VI Remastered در اجرای خود کاملاً بی‌نقص نیست. Chronicles که در قالب یک آنتولوژی، ماجراجویی‌های ناگفته‌ی لارا کرافت را روایت می‌کند، گهگاه با مشکلاتی مثل نفوذ اجسام در گوشه‌ها و لبه‌های ساختمان‌ها مواجه می‌شود. این مسئله چندان بزرگ نیست، اما همان چند باری هم که رخ می‌دهد، می‌تواند به راحتی حواس شما را پرت کند.

یکی از ویژگی‌های مدرن این نسخه‌ها، بازگشت و گسترش Photo Mode است. Tomb Raider IV-VI Remastered بر پایه‌ی Photo Mode درخشان Tomb Raider I-III Remastered ساخته شده و حالا به ما این امکان را می‌دهد که با ژست‌ها، حالت‌های چهره، لباس‌ها و سلاح‌های لارا بازی کنند و حتی او را آزادانه در صحنه جابه‌جا کنند. اما استودیوی Aspyr فراتر از استانداردهای معمول Photo Mode رفته و یک ویژگی جدید به نام Flyby Camera Mode را در این نسخه اضافه کرده و اجازه بدهید که بگویم این ویژگی فوق‌العاده است. این حالت به ما اجازه می‌دهد تا حداکثر بیست دوربین مختلف را در هر صحنه از The Last Revelation و Chronicles قرار دهیم، تنظیماتی مانند میدان دید و زاویه‌ی چرخش را تغییر بدیم و بعدش یک نمای سینمایی فوق‌العاده را ببینیم. Flyby Mode در عین سادگی، قدرت فوق‌العاده‌ای دارد. امکانات این ویژگی واقعاً بی‌نهایت است و اگر عاشق Tomb Raider هستید، بدون شک از کاوش در هر مرحله با این حالت لذت خواهید برد.

حتی اگر دو بازی از این سه‌گانه چندان درخشان نباشند، این نسخه‌های بازسازی‌شده کار فوق‌العاده‌ای در حفظ تاریخ یکی از نمادین‌ترین سری‌های دنیای بازی انجام می‌دهند و همچنین سقوطی که باعث شد Crystal Dynamics کنترل مجموعه را به دست بگیرد. تماشای این فروپاشی در راهروهای Chronicles و Angel of Darkness، هم جالب است و هم ناامیدکننده.

نمره دادن به یک عنوان که خودش شامل سه نسبازی متفاوت می‌شود کار آسانی نیست؛ مخصوصاً که اگر یکی از آن‌ها عالی باشد، دومی متوسط و سومی یک افتضاح تمام عیار. با این حال برای جمع‌بندی نهایی باید تمام نقاط قوت نسخه The Last Revelation را در کنار Angel of Darkness قرار دهیم و به این نتیجه برسیم که این سه‌گانه ریمستر شده برای کسانی که تا حالا این نسخه‌ها را تجربه‌ نکرده‌اند، یک اثر عالی است؛ اما اگر در همان سال‌ها این بازی‌ها را تجربه کرده‌اید، خیلی چیز خاصی را الان از دست نمی‌دهید.