بررسی بازی Starfield: Shattered Space

تقریبا یک سال پیش بازی Starfield عرضه شد و بعد از تجربه بازی، با خود می‌گفتم که شاید Bethesda دیگر آن استودیویی نباشد که آثار به‌یادماندنی‌ای مثل Skyrim یا Oblivion را ساخته، اما هنوز هم می‌داند که چطور دل حداقل طرفداران خودش را به دست آورد. با همین ذهنیت و خوش‌بینی سراغ اولین بسته گسترش دهنده بازی Starfield با نام Shattered Space هم رفتم، و چیزی جز ناامیدی عایدم نشد.

بازی در سیاره Va’ruun’kai جریان دارد و بعد از یک مقدمه کوتاه و نه‌چندان جذاب، کاراکتر شما وارد این سیاره می‌شود که تنها سیاره جدید بازی در DLC است. با اینکه سیاره جدید واروون‌کای از نظر بصری کمی متفاوت است و زیبایی‌های خود را دارد، اما این تفاوت صرفا در پوسته بازی محدود می‌شود و عملا شاهد هیچ چیز منحصر به‌فردی در خود سیاره نیستیم. تمام فعالیت‌ها، مکان‌ها، و ماموریت‌های جانبی قبلا هم در بازی وجود داشته‌اند و در Starfield: Shattered Space صرفا شاهد اسپم شدن بیشتر فعالیت‌های جانبیِ Generate شده هستیم.

مثل خود Starfield، متاسفانه بسته الحاقی Shattered Space هم روی موضوع «فرد برگزیده» مانور می‌دهد و از هر کاراکتری که در شهر حضور دارد می‌شنویم که چطور کاراکتر شما همان Chosen Oneـی است که قرن‌ها خبری ازش نبوده و حالا به ناگهان پیدایش شده است. بعد از این آغاز خسته و بی‌حال، بازی شروع به معرفی جزئیات داستانی می‌کند که حقیقتا اگر خود Starfield را دنبال کرده باشید، برایتان ناامید کننده خواهد بود. در بازی Starfield خاندان Va’ruun یکی از رمز و رازهای بازی بود که جزئیات زیادی در خصوص آنها نمی‌دانستیم و همه از این می‌گفتند که چطور این خاندان سال‌ها پیش به تبعیت از خدای خود، مار بزرگ، سلسله جنگ‌هایی را در کهکشان آغاز کرده‌اند تا با فتح سیاره‌های جدید، به هدف غایی خود که اعلای کلمه مار بزرگ است برسند. این پیش زمینه داستانی از خاندان Va’ruun شاید باعث شده بود که بیش از هر Faction دیگری در بازی، به این گروه علاقه مند شوم و وقتی فهمیدم که Starfield: Shattered Space هم قرار است حول این خاندان بچرخد، واقعا خوشحال شده بودم.

متاسفانه بازی تمام این داستان‌ها را کنار گذاشته و ترجیح داده یک قصه‌ی شل و بی‌رمق از خاندان مرموز وارون تعریف کند. در ابتدا به شما گفته می‌شود که تمامی کسانی که با لقب خاندان وارون دیده‌اید، مجرم و خلافکاری بیش نیستند و اعضای اصلی این خاندان بسیار صلح طلب و مهربان‌اند؛ دقیقا خلاف آن چیزی که بازی اصلی از این خاندان به ما نشان داده بود. بعد از این، مشخص می‌شود که خود خاندان از سه خانواده بزرگ تشکیل شده که هر کدام بخشی از امور سیاسی و نظامی را بر عهده دارند که وظیفه شما در دی ال سی Shattered Space، خدمت به این سه خانواده است، چرا که «همه باید خدمت کنند!»

بازی بدون معطلی سه ماموریت با عنوان «به خاندان 1 و 2 و 3 کمک کن» در لیست ماموریت‌های شما می‌گذارد و به نوعی کار خودش را ساده می‌کند. چیزی که بیش از همه چیز من را اذیت کرد، این بود که تقریبا 90 درصد ماموریت‌هایی که باید برای این سه خانواده انجام دهید مشابه هم هستند. صحبت با سرکرده آن خانواده، رفتن به نقطه تعیین شده، صحبت با فرد دیگر، مبارزه با یک گروه دشمن، و بازگشت پیش سرکرده خانواده دقیقا فرمولی است که در بازی استفاده شده و بیشتر از این که احساس حضور در DLC را به شما بدهد، حس انجام فچ کوئست را در بازیکن زنده می‌کند؛ طوری که قطعا در نقطه‌ای از بازی از خود می‌پرسید که دقیقا چرا در حال انجام این کارها هستید و چرا انگار همه اینها به عنوان ماموریت فرعی در بازی اصلی وجود داشته و فقط بخاطر تنبلی سازنده شاهد حذف شدنش از داستان اصلی و انتشارش به عنوان بسته الحاقی بوده‌ایم. متاسفانه این بزرگ‌ترین نقطه ضعف DLC برای من بود، نبود حس منحصر‌به‌فرد بودن داستان و ماموریت‌ها، و عدم ارائه محتوای لازم برای جذاب ساختن DLC.

جدا از داستان ضعیف و کوتاهی که بازی در خود جا داده، دیگر محتوای بازی هم که تحت عنوان «بسته گسترش دهنده» در دسترس قرار گرفته‌اند واقعا چنگی به دل نمی‌زنند. تنوع سلاح‌ها و لباس‌ها به هیچ وجه راضی کننده نیست و انگار نه نگار که در حال تجربه یک DLC کامل برای چنین عنوان بزرگی هستیم. این موضوع وقتی بیشتر به چشم می‌آید که به بسته‌های الحاقی سابق بتسدا نگاه می‌کنیم. Far Harbor برای فال‌اوت 4، یا Dawnguard و Dragonborn برای اسکایریم، نه تنها نقشه جدید و با جزئیات به بازی اضافه می‌کردند و داستان‌های معرکه خود را داشتند، بلکه در اضافه کردن چیزهایی مثل اسلحه و لباس به هیچ وجه کم‌کاری نمی‌کردند. Starfield: Shattered Space در همان چند لباس جدیدی هم که به بازی اضافه کرده زیاد وقت نگذاشته، و انگار از فایل‌های از قبل آماده شده لباس‌ها و سلاح‌های قدیمی، اقدام به ساخت موارد اندک جدید کرده است.

همانطور که حتما می‌دانید، یار و همراه شما در بازی‌های نقش آفرینی همیشه نقش پررنگی دارد و حتی اگر حضور فعالی در داستان اصلی نداشته باشد، با دیالوگ‌ها و اظهارنظرهای جالب می‌تواند تُن بازی را تغییر دهد. متاسفانه بازی Starfield: Shattered Space نه تنها هیچ یار جدیدی به بازی اضافه نکرده (که در نوع خود واقعا عجیب است و این حدس که شاید Shattered Space صرفا یک خط داستانی فرعی برای بازی اصلی بوده و بعدا حذف شده را تقویت می‌کند)، بلکه حداقل شخصیت آندرجا را هم برای دی ال سی تغییر نداده. آندرجا که از اعضای Constellation است، در بازی اصلی خود را یکی از اعضای خاندان وارون معرفی می‌کند و کمترین انتظاری که از Starfield: Shattered Space می‌رفت این بود که حداقل آندرجا را تبدیل به یار مناسب شما در دی‌ال‌سی کند، اما هیچ تفاوتی بین آوردن آندرجا یا سارا مورگان یا باقی همراه‌ها وجود ندارد و در نهایت همه‌شان به دیالوگ‌های از پیش آماده شده بسنده می‌کنند.

دی‌ال‌سی هیچ مکانیک جدیدی هم به بازی اضافه نمی‌کند که با وجود تمام کم و کاستی‌های ذکر شده، چندان دور از ذهن هم نبود. قبل از تجربه Starfield: Shattered Space با خود فکر می‌کردم که شاید این بسته الحاقی هم همانند چیزی مثل Phantom Liberty برای سایبرپانک 2077 یا Shadow of the Erdtree برای الدن رینگ باشد، و بتواند به نحوی بازی استارفیلد را به آن رستگاری‌ای که در ذهن داشتیم برساند، اما متاسفانه چنین اتفاقی نیفتاد و تنها چیزی که دست‌مان را گرفت، یک خط داستانی ضعیف با کاراکترهای فراموش شدنی بود.

مشکلات فنی و کرش کردن‌های زیاد هم از دیگر مصائبی بود که در طول تجربه Starfield: Shattered Space با آن گریبان‌گیر بودم. برخلاف بازی اصلی که شاید بهینه‌ترین عنوان بتسدا در طول تاریخ خودش بوده باشد، Shattered Space از آن میزان بهینه بودن بهره نمی‌برد و اگر بتوانید از باگ‌های بازی‌خراب‌کن جان سالم به در ببرید، قطعا کرش کردن بازی شما را خسته خواهد کرد.

اگر قصد تجربه بازی استارفیلد را دارید، اصلا به بود و نبود Shattered Space فکر نکنید. این DLC را شاید بتوان از ضعیف‌ترین بسته‌های الحاقی Bethesda دانست که شاید اگر وجود نداشت، خوشحال‌تر بودیم. پیشنهاد من این است که از بازی اصلی لذت ببرید و به هیچ وجه فکر خرید DLC را هم در ذهن نداشته باشید.