بررسی بازی Lost Records: Bloom & Rage

اگر فکر می‌کنید که اثر جدید سازندگان Life is Strange توانسته به همان خوبی باشد و کیفیت خودش را حفظ کند، باید بگوییم که حس شما تقریباً درست است؛ بخش اول بازی Lost Records Bloom and Rage، یک تجربه به شدت جذاب و درگیرکننده‌ محسوب می‌شود که می‌تواند حس و حال بازی‌های استودیوی را به خوبی به شما منتقل کند و قشنگ حس کنید که این استودیو از زمان ساخت بازی Life is Strange چه‌قدر پیشرفت کرده و برای خودش شهرتی به دست آورده. ولی خب با همه این اوصاف، بازی جدید آن‌ها هنوز هم مشکلاتی دارد که تجربه بازی را برای بعضی‌ها خراب می‌کند و برای همین نمی‌توانیم آن را اثری شاهکار یا بی‌نقص بنامیم. در ادامه با نقد بازی‌سنتر از Lost Records: Bloom and Rage همراه باشید تا با هم بررسی کنیم که ببینیم آیا ارزش دارد تا برای ادامه این بازی صبر کنیم یا نه.

پس از یک تأخیر طولانی، طرفداران Don’t Nod بالاخره می‌توانند Lost Records: Bloom & Rage را تجربه کنند؛ یک ماجراجویی روایی جدید از شعبه مونترالِ سازنده اصلی Life is Strange؛ این استودیو در سال‌های اخیر با انتشار بازی‌هایی نه‌چندان موفق، مثل Tell Me Why و Twin Mirror، نشان دادند که خیلی نمی‌توانیم روی آن‌ها حساب باز کنیم و با آثارشان حسابی طرفداران را ناامید کردند. به همین دلیل، امیدوار بودیم که این بار با ارائه‌ی یک تجربه‌ روایی قدرتمند به ریشه‌های خود بازگردد، مخصوصاً بعد از واکنش‌های نسبتاً بدی که Life is Strange: Double Exposure گرفته بود. در Lost Records: Bloom & Rage با چهار شخصیت متفاوت آشنا می‌شوید که هرکدام شخصیت منحصربه‌فرد خود را دارند و درعین‌حال به‌ شکلی در کنار هم قرار می‌گیرند که تبدیل به یک گروه دوستیِ خیلی بامزه و باحخال می‌شوند؛ گروهی که یا آرزو می‌کردید در کودکی داشتید، یا شما را به یاد دوستان قدیمی‌تان می‌اندازد. درست مثل مکس و کلویی در Life is Strange، شما هم مشتاق می‌شوید که گذشته، علایق و حتی دغدغه‌های این شخصیت‌ها را کشف کنید. آن‌ها شخصیت‌پردازی کاملی دارند و بازی به‌دقت دنبال می‌کند که رابطه‌ی شخصیت اصلی، سوان (Swann) با سه عضو دیگر گروه چگونه شکل می‌گیرد. این ارتباطات چنان جذاب و درگیرکننده هستند که کاملاً در آن غرق خواهید شد. داستان بازی در دو دوره‌ی زمانی متفاوت روایت می‌شود؛ یکی در تابستان ۱۹۹۵ و دیگری حدود دو سال پس از آغاز همه‌گیری کووید-۱۹ یا همان کرونا. همانطور که اشاره کردیم، شما باید کنترل سوان هالووی، دختر خجالتی و علاقه‌مند به سینما و مو قرمز را به دست می‌گیرید که تصمیم می‌گیرد وقایع تاریکی را که در نوجوانی تجربه کرده، دوباره بررسی کند. همه‌چیز از جایی شروع می‌شود که یکی از دوستان دوران کودکی او، Autumn، با خبری نگران‌کننده به سراغش می‌آید. ظاهراً کسی آن بیرون از گذشته‌ی آن‌ها خبر دارد، می‌داند چه کرده‌اند و حالا بسته‌ای مرموز برایشان فرستاده است. با اینکه این دوستان نزدیک به سه دهه هیچ ارتباطی با هم نداشته‌اند، دلیلی برای این قطع رابطه مشخص نیست و بازی آن را برای بازیکن نامعلوم نگه می‌دارد، آتِمن سرانجام از سوان و دو دوست قدیمی دیگرشان، نورا و کت، می‌خواهد که برای بررسی این ماجرا به زادگاهشان، Velvet Cove برگردند.

خوشبختانه قوس شخصیتی این افراد به شکلی نوشته شده که می‌توانیم با آن‌ها ارتباط برقرار کنیم، چون داستان اصلی بازی روند نسبتاً کندی دارد و برای هر کدام از آن‌ها زمان کافی می‌گذارد. از همان ابتدا حس تنشی در فضا وجود دارد، چون که آن‌ها شروع به یادآوری اتفاقاتی می‌کنند که در دوران نوجوانی در این شهر کوچک رخ داده بود. این ریتم کند بازی ممکن است برای خیلی‌ها آزار دهنده باشد و آن تجربه‌ای که انتظارش داشتند را نبینند. در حالی که با این شخصیت‌ها بیشتر آشنا می‌شویم، در طول شش ساعت گیم‌پلی، درگیری اصلی به ندرت نمایان می‌شود، اما در ساعت پنجم اوضاع شروع به شدت گرفتن می‌کند و به تدریج درمی‌یابیم چرا گروه دوستان از هم جدا شدند و قول دادند که هرگز دوباره به هم نپیوندند. این کند بودن روند ممکن است برخی از بازیکنان را دلسرد کند، اما داستان کلی و تحول شخصیت‌های چهارگانه در طول بازی همچنان جذاب باقی می‌ماند. راستش را بخواهید، برای یک بازی که کلاً ۶ تا ۷ ساعت گیم‌پلی دارد، برچسب قیمتی ۴۰ دلار خیلی حداقل برای ما منطقی نیست! البته که بخش دوم این بازی هم به زودی عرضه می‌شود و خب این بخش برای کسایی که بازی را خریدن، رایگان خواهد بود.

جدای از گیم‌پلی انتخابیِ مخصوص استودیوی Don’t Nod که اونا را در بازی‌های دیگرشان نیز دیدیم، جایی که تصمیمات شما در نهایت رویدادهایی که در طول بازی رخ می‌دهد و احساسات برخی از شخصیت‌ها نسبت به قهرمان داستان را تعیین می‌کند، بیشتر تعامل بازیکن در Lost Records از طریق دوربین فیلم‌برداری سوان اتفاق می‌افتد. به عنوان کسی که معمولاً از بازی‌های داستانی که تعامل زیادی جز خواندن توضیحات آیتم‌ها ارائه نمی‌دهند زیاد خوشم نمی‌آید، از اینکه این بازی موفق شده این کار را سرگرم‌کننده و خلاقانه ارائه دهد، شگفت‌زده شدم. البته هنوز باید به اندازه‌ی کافی پیاده‌روی کنید و با آیتم‌هایی که دنیای بازی را گسترش می‌دهند، درباره‌ی نوجوانی و خاطرات آن دوران جستجو کنید، اما دوربین فیلم‌برداری و اهداف اختیاری‌اش اهداف و ساختار خاصی به بازی اضافه می‌کند که در غیر این صورت وجود نداشت. در گیم‌پلی بازی لحظاتی وجود دارد که باید دیالوگ‌ را خودتان انتخاب کنید و درخت دیالوگی که در اختیارتان قرار می‌گیرد انگار خیلی مهم نیست. این مورد زمانی بیشتر به چشم می‌آید که می‌بینیم هر دیالوگی که بگید، انگار هیچ تاثیری ندارد و خب عملاً تصمیم شما بی‌ارزش است؛ دقیقاً برخلاف اون تصمیمات مهمی که در بازی‌های Life is Strange باهاش مواجه می‌شدیم. فضا و دنیای بازی‌ هم نسبت به آثار قبلی به شدت محدود‌تر و خطی‌تر شده و این موضوع واقعاً رو مخ است، چون دوست داریم خیلی بیشتر در محیط جذاب بازی بچرخیم.

برای کسانی که به دنبال حل معماها در این بازی روایی هستند، متاسفانه تا الان چیز زیادی برای تجربه کردن وجود ندارد. معماها نسبتاً ساده هستند و نیاز به فکر زیادی برای حل کردن ندارند. این مورد هم آزاردهنده است، اما حداقل در روند داستان خللی ایجاد نمی‌کند و ریتم بازی را قطع نمی‌کند. متأسفانه Lost Records: Bloom & Rage می‌تواند با تعداد کمی از باگ‌ها کلی اعصاب شما را خرد کند؛ یکی از شخصیت‌ها، کت، زمانی که برای مشاهده آیتم‌ها خم می‌شود، به طور غیرطبیعی روی زمین سر می‌خورد. علاوه بر این، افت فریم‌ریت‌ها تجربه‌ی بازی را تحت تأثیر قرار می‌دهند و بعضی از آیتم‌ها در فاصله‌ها شروع به پلک زدن می‌کنند. هرگاه بازی به خط زمانی مدرن منتقل می‌شود، بافت لباس‌های شخصیت‌ها ناگهان ظاهر می‌شود. همچنین، زمانی که دوربین فعال است، گاهی سوژه‌هایی که می‌خواهید در ویدئوها نمایش دهید، روی هم قرار می‌گیرند و باعث ایجاد سردرگمی می‌شود. این باگ‌ها تاثیرات جدی روی بازی ندارند، اما می‌توانند تجربه روایی بازی را خدشه‌دار کنند. خوش‌بختانه، اجرای بازیگران اصلی بازی در نوع خودش فوق‌العاده است. هر مکالمه به‌طور طبیعی به نظر می‌رسد و تصویرسازی این شخصیت‌ها آن‌ها را برای ما قابل درک و ارزشمند می‌کند. گاهی اوقات، نحوه‌ی بیان جملات توسط بازیگران می‌تواند به عمق وجود شما نفوذ کند، به‌طرزی مثبت. گرافیک بازی نیز شگفت‌انگیزه؛ با وجود مشکلات گهگاهی در نرخ فریم، نورپردازی واقعاً درخشانی دارد و گرفتن جزئیات صورت شخصیت‌ها فوق‌العاده است. وقتی با دقت به این شخصیت‌ها نگاه می‌کنید، به‌ویژه شخصیت Autumn در بخش‌های مدرن، به‌ شکلی واقعی در هر مکالمه غرق می‌شوید و واکنش‌های آن‌ها به دیالوگ‌هایی که انتخاب می‌کنید، شما را به‌طور کامل درگیر می‌کند.

بدون این که بخوایم جزئیاتی از داستان رو اسپویل کنیم، باید گفت که Lost Records: Bloom & Rage تا به اینجا و در واقع در پارت اول خودش، عملکرد قابل قبولی داشته و می‌تواند شما را سرگرم کند. شخصیت‌ها به‌خوبی نوشته شده‌اند، داستان با وجود کند بودن گیراست و بازی از نظر گرافیکی هم زیباست؛ اگر بخواهیم سوالی که اول نقد پرسیدیم را جواب دهیم، باید بگوییم که در حال حاضر برای تجربه ادامه این داستان هیجان‌زده هستیم و امیدواریم که در پارت دوم، مشکلات ریز و درشتی که به آن‌ها اشاره کردیم نیز رفع شوند.