بررسی بازی Ninja Gaiden 2 Black

در طول تاریخ، کمتر بازی اکشنی توانسته است فلسفه‌ی مبارزات در کامبت سیستم را به عنوان یک هنر، به مانند سری Ninja Gaiden به تجلی برساند. تلاشی از استودیوی Team Ninja که در سال 2008 و با انتشار نسخه دوم به اوج خود رسید. این بازی در نقطه‌ای بین هرج و مرج و دقت بی‌نقص قرار داشت، ترکیبی از دشواری بی‌رحمانه و اجرای نرم و سریع که نتیجه‌اش یکی از لذت‌بخش‌ترین سیستم‌های مبارزه در تاریخ ویدئوگیم است. حالا پس از سال‌ها نسخه دوم به طور کامل از نظر بصری با آنریل انجین 5 بازسازی شده و تحت پسوند Black که یادآور خاطرات خوبی برای طرفداران فرانچایز است، به تازگی به انتشار رسیده. در حقیقت Ninja Gaiden 2 Black تلفیقی از بهترین ویژگی‌های نسخه‌ی Xbox 360 و Sigma 2 است؛ سیستم «قطع عضو» دوباره بازگشته، مراحل اضافی به بازی افزوده شده و بهبودهای بصری آن را به نسخه‌ای کامل‌تر تبدیل کرده است. با این حال، با وجود تمامی پیشرفت‌هایش، همچنان از تبدیل شدن به نسخه‌ی نهایی و بی‌نقص فاصله دارد.

نباید از یاد برد که آنچه نینجا گایدن را خاص کرده بود، صرفا دشواری مبارزات آن نبود، بلکه وزن و تاثیر حملات بود که یک کامبت سیستم منحصر به فرد را خلق کرده بود. کامبت سیستمی که حداقل برای من، تا پیش از انتشار Sekiro جذاب‌ترین سیستم مبارزات را رقم زده بود. برخلاف بسیاری از بازی‌های هک اند اسلش که ضربات در هوا معلق به نظر می‌رسند، در  Ninja Gaiden 2 Blackاصابت هر ضربه احساس می‌شود، هر برش و هر ضدحمله تاثیری انکارناپذیر دارد. دیدگاه ایتاگاکی به عنوان خالق نسخه اصلی، در هر ورودی از کنترلر قابل لمس است. تاخیر ورودی تقریبا به صفر میل می‌کند و اینپوت لگ پایین، تجربه‌ای سریع و خشن را رقم زده است. به این معنی که هر فشردن دکمه فورا در حرکت‌های بی‌نقص ریو هیابوسا منعکس می‌شود. این مهم را باید مدیون ایده‌های خالق اصلی دانست. طرفداران ویدئو گیم به یاد دارند که چگونه انتقادات تندی را به Heavenly Sword وارد می‌کرد. کمبوهای جدیدی که در Ninja Gaiden 2 معرفی شدند، این حس را به مرحله‌ی بالاتری می‌برند. وقتی یک دشمن عضوی از بدن خود را از دست می‌دهد، به جای فرار، در آخرین لحظاتش با خشم و جنون حمله خواهد کرد. اما اگر بازیکن سریع باشد، یک دکمه کافی است تا کار دشمن را با یک اجرای سینمایی و مرگبار تمام کند. خوشبختانه سیستم Gore و خشونت بازی، در بازسازی انجام شده همچون نسخه سال 2008 صریح و بی‌پرده است. موضوعی که نسخه سیگما 2 با حذفش انتقادات بسیاری را به مجموعه وارد کرد. سیستم مبارزه را می‌توان به رقص ریتمیکی برای بقا توصیف کرد که بازیکن را مجبور می‌کند همیشه در حرکت باشد. در اینجا نمی‌توان همانند بسیاری از اکشن‌های امروزی صرفا با فشردن پیاپی دکمه‌ها در مبارزات پیروز شد. با اینکه یک درجه آسان‌تر برای بازیکنان تازه وارد در نظر گرفته شده است و یادآور مد افسانه‌ای Ninja Dog است، اما نینجا گایدن 2 حتی در نسخه بازسازی خود، به بازیکنان باج نمی‌دهد.

بازی به شدت تهاجمی بودن را پاداش می‌دهد، اما بی‌پروا بودن را مجازات می‌کند. دفاع در اینجا تنها به نگه‌داشتن دکمه‌ی بلاک محدود نیست؛ بلکه به موقعیت‌یابی، زمان‌بندی جاخالی و استفاده‌ی هوشمندانه از سلاح‌ها وابسته است. زمان‌بندی درست باعث می‌شود تا به زودی عاشق کانتر اکت‌های هایابوسا شوید. با اینکه علاوه بر در نظر گرفتن یک درجه آسان برای تجربه بازی، اصلاحاتی هم برای بالانس‌تر شدن چالش‌ها در نظر گرفته شده است، اما همان‌طور که گفته شد، همچنان نسخه بلک 2 شما را به چالش می‌کشد. همچنان برخی از رویارویی با دشمنان و برخی باس‌ها، ممکن است در درجات سختی بالاتر تا دقیقه‌ها شما را به چالش بکشد. اما باید این نکته را در نظر داشت که به رسم همیشگی سری نینجا گایدن، در برخی مبارزات همچنان بزرگ‌ترین دشمن شما، نحوه قرارگیری دوربین بازی است. جای تعجب دارد که مشکل بزرگ اینچنینی که احتمالا رفع آن هم چالش بزرگی برای تیم سازنده نبوده، چرا در نسخه بازسازی شده، همچنان با قوت خود باقی است! نحوه قرارگیری دوربین در مبارزات گاها واقعا آزاردهنده و اعصاب‌خورد کن می‌شود. همچنان Ninja Gaiden 2 Black یکی از متنوع‌ترین و متعادل‌ترین مجموعه‌های سلاح در تاریخ بازی‌های اکشن را ارائه می‌دهد. برخلاف بسیاری از بازی‌های هک اند اسلش که برخی سلاح‌ها بی‌مصرف می‌شوند، در اینجا هر سلاح شخصیت و کاربرد خاص خود را دارد. حتی سلاح‌هایی که از نسخه سیگما 2 هم در بلک 2 حضور دارند، طراحی و مبارزات دلچسبی را رقم زده‌اند. با هوشمندی Ninja Gaiden 2 Black اجبار به تغییر استراتژی را در هر نبرد خود اعمال می‌کند. دشمنان بر اساس کلاس خود، واکنش نشان می‌دهند و شما را مجبور می‌کنند تا بر اساس موقعیت، سلاح مناسب را انتخاب کنید. برخلاف بسیاری از بازی‌های هک اند اسلش که دشمنان تنها برای جلوه‌ی بصری متفاوت حضور دارند، در نینجا گایدن همچون شکارچی واقعی عمل می‌کنند. نینجاهای دشمن به طرز هوشمندانه‌ای سرسخت‌اند، حملات متوالی شما را ضدحمله می‌زنند و هرگونه بی‌احتیاطی را بی‌درنگ مجازات می‌کنند. تک‌تیراندازها در نقاط استراتژیک قرار می‌گیرند و شما را مجبور می‌کنند بین حمله و آگاهی محیطی تعادل برقرار کنید. و البته گرگینه‌های بدنام که همچنان از تهاجمی‌ترین دشمنان تاریخ بازی‌های اکشن‌اند، می‌توانند در چند ثانیه نقطه ضعف شما را بیابند و هایابوسا را از پای در بیاورند.

اگر Ninja Gaiden 2 Black یک ضعف اساسی داشته باشد، آن طراحی مراحلش است، همان‌طور که در نسخه اصلی شاهد آن بودیم. برخلاف نسخه‌ی ۲۰۰۴ و بعدا بلک 1 که با اصلاحاتی قابل توجه، محیط‌های بزرگ‌تر و متصل داشت، بلک 2 همانند نسخه 2008 بر محیط‌های خطی‌تر تمرکز دارد. درحالی‌که نسخه‌ی اول دارای مناطق بزرگ با حس ماجراجویی بود، در بلک 2 محیط‌ها اغلب به میدان‌های نبرد کوچک‌تر تقلیل یافته‌اند. این امر باعث شده که ریتم بازی کمتر شبیه یک ماجراجویی بزرگ و بیشتر شبیه یک سری مبارزات پشت‌سرهم باشد. البته این مورد به خودی خود ایراد بزرگی نیست، ولی بعضا طراحی مراحلی که شایستگی حضور در نسخه بازسازی را نداشتند، همچون مراحل Chapter 6 The Aqua Capital: Enter Water Sanctum که یک افتضاح دیگر به بار آورده است. اصرار به وجود مراحلی که در آن استفاده از آب بخشی از طراحی مراحل باشد و استفاده مجدد آن در نسخه بازسازی شده، کمی جای تعجب دارد! بدتر از آن، کارگردانی هنری بازی نتوانسته هویت درستی ارائه کند. دنیای Ninja Gaiden همواره در مرز بین تاریخ و آینده‌گرایی بوده است. یک ترکیب عجیب از تم سایبرپانک و اسطوره‌های ژاپنی که هیچ‌گاه به‌خوبی شکل نگرفته. این مهم در طراحی برخی محیط‌ها فاقد هویت منسجم است و گاهی حتی به عظمت فنی بازی و زیبایی‌هایی که با آنریل 5 به تصویر کشیده شده، لطمه می‌زند.البته باید خوشحال بود که دو باس احمقانه سیگما 2 یعنی  Statue of Libertyو The Buddha Statue در این نسخه حذف شده‌اند. باس فایت‌هایی که یک آبروریزی کامل برای فرانچایز به شمار می‌رفتند!

آنچه Ninja Gaiden 2 Black در آن استادانه عمل می‌کند؛ مبارزه، واکنش‌پذیری، و چالش را به کمال رسانده است. از بسیاری جهات، این بازی نقطه عطف طراحی یک سیستم مبارزه‌ی سریع و فنی است و به راحتی می‌تواند بر قله برترین اکشن‌های نسل جدید، بایستد. اما در عین حال، نباید فراموش کرد که بلک 2، همچنان کوله‌باری از ضعف‌ها را از نسل‌های متفاوت طراحی بازی به دوش می‌کشد. طراحی مراحل، مشکلات متعدد دوربین و هویت هنری مبهم‌ از عمده این ضعف‌ها هستند. در رابطه با داستان و سینماتیک‌ها هم بهتر است صحبتی نکنیم! در همان سال 2008 هم کیلومترها با استانداردهای روز فاصله داشتند. اما در یک اکشن تمام عیار، چه کسی به دنبال روایت درگیر کننده است؟ با این حال،Ninja Gaiden 2 Black  یکی از بی‌رقیب‌ترین نمایش‌های مبارزه به عنوان یک هنر در بازی‌سازی، باقی می‌ماند. این بازی، تجلی فلسفه‌ای است که امروزه کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر شده. فلسفه‌ای که در آن مهارت، نه دسترسی‌پذیری، ارزشمندترین پاداش بود. به همین دلیل، Ninja Gaiden 2 Black به عنوان یک افسانه شناخته خواهد شد. تجلی واقعی هنر شرقی در بازی‌سازی.

به عنوان سخن پایانی، گفتنی است که بازگشت به Black 2 بعد از این همه سال مانند پورتالی برای نسل هفتم بازی‌ها بود. یک اکشن خالص که حول یک سیستم رزمی فوق‌العاده پیشرفته پیچیده شده است. رویکردی که بی‌رحمانه، بی امان و همراه با یک داستان خنده دار و سینمایی بد است. اما این دقیقا همان چیزی است که آن را به یک بازی ناب به معنای کلاسیک تبدیل می‌کند. تنها هدف آن سرگرم کردن و به چالش کشیدن است و همه جنبه‌های طراحی آن حول محور گیم‌پلی آن می‌چرخند. ایده های رادیکال ایتاگاکی همچنان به طور کامل به نمایش گذاشته شده، و این چیزی است که در مورد آن دوست دارم! از یاد نبرید که بلک اول، بالاترین میانگین امتیازات بین عناوین اکشن را در تاریخ ویدیو گیم دارد. بلک 2 حالا دنباله‌ای محترم و قابل تقدیر است؛ حتی اگر بازسازی آن به بهبود بصری و تگ 50 دلاری محدود باشد!