بررسی بازی Final Fantasy Dissidia

سری Final Fantasy از آن دسته از عنوان‌هایی است که با اینکه در ایران آن طور که شایسته نام آن است مورد توجه گیمرها قرار ندارد اما در بقیه نقاط دنیا طیف وسیعی از گیمرها را مجذوب خود کرده است. شرکت SE نیز که به خوبی به این مساله واقف است به بهترین شکل ممکن از این محبوبیت و طیف وسیع طرفداران استفاده کرده و با ساخت عنوان های مختلف تحت نام Final Fantasy به سود کلانی دست یافته است. این سیاست Milk کردن Final Fantasy باعث شده تا ما تقریبا در هر سال شاهد عرضه چندین عنوان ریز و درشت از این سری در سبک‌های مختلف باشیم.

اما یکی از این عنوان‌ها که بر خلاف اکثر بازی‌های Final Fantasy در سبک Fighting است، عنوان Dissidia است که به مناسبت بیستمین سالگرد تولد سری FF برای کنسول دستی PSP ساخته شده است. SE مدت‌هاست که تبحر خود در ساخت بازی های JRPG را به همه گیمرها اثبات کرده است اما آیا این شرکت در ساخت بازی های Fighting نیز همانند بازی های JRPG متخصص است؟ این سوالی است که در ادامه متن به آن پاسخ خواهیم داد.

Dissidia از یک نظر هم برای طرفداران قدیمی و باتجربه تر فاینال فانتزی و هم برای تازه کارها که موفق به بازی کردن شماره های قدیمی و کلاسیک فاینال فانتزی نشده‌اند از اهمیت ویژه ای برخوردار است. Dissidia گلچینی از شخصیت‌های محبوب شماره‌های قدیمی فاینال فانتزی را در کنار یکدیگر جمع آورده است که هم دیداری دوباره و لذت بخش برای گیمرهای قدیمی و هم فرصتی دوباره برای طرفداران جدید FF است تا با این شخصیت‌های قدیمی آشنا شوند. Dissidia در مجموع شامل 24 شخصیت (22 شخصیت اصلی و دو شخصیت مخفی) است که به تدریج در اختیار شما قرار خواهند گرفت.

الهه آشوب و تباهی، Chaos، بار دیگر از دل اعماق زمان بیرون آمده تا با کمک یاران همیشگی‌اش حکومت دنیا را از دستان Cosmos، الهه نور و نظم، خارج کند اما Cosmos نیز با احظار مبارزین نور و روشنایی سعی در متوقف کردن Chaos و نجات دنیا دارد. این نبرد میان الهه‌های خوبی و بدی شروعی کلیشه‌ای و تکراری برای نبرد‌های نفس‌گیر شخصیت‌های بازیست. متاسفانه بر خلاف FF های دیگر، Dissidia از داستان خوبی بهره مند نیست و با اینکه در ادامه بازی به توضیح رابطه هایی میان شخصیت‌های خود که بسیار جالب و در بعضی مواقع شکه کننده است پرداخته و اندکی از کسل کنندگی در می‌آید اما در کل آن چیزی نیست که از یک عنوان تحت عنوان FF انتظار داشتیم. البته از داستان Dissidia آن چنان هم نمی‌توان خرده گرفت چرا که شخصیت‌های آن هر کدام از دنیایی متفاوت آمده و از لحاظ داستانی هیچ ارتباطی با یکدیگر ندارند.

همانطور که گفته شد شخصیت های Dissidia هر کدام از بازی و داستان مخصوص به خود آمده‌اند. این شخصیت ها به دو گروه مبارزین نور که شامل شخصیت های مثبت و مبارزین تاریکی که شامل شخصیت های منفی FF های قبلی هستند، تقسیم می‌شوند. تمامی این 24 شخصیت قابل بازی شخصیت‌های منفی و مثبت اصلی FF های شماره دار هستند که اکثر آن‌ها تن‌ها در بازی‌های دوبعدی و با ظاهری پیکسلی و بی‌کیفیت حضور داشتند اما به لطف طراحی هنرمندانه آقای Tetsuya Nomura در عین وفادار بودن به سبک کلاسیک و خاص طراح اصلی آن‌ها یعنی آقایان Amano (طراح شخصیت های FF های یک تا شش) و Yoshida (FFIX, FFXI و FFXII) جانی دوباره یافته و به بهترین شکل ممکن به بازی جدید خود راه یافته‌اند.

از همان هنگام که ساخت Dissidia تایید شد، من نگاه محتاتانه‌ای نسبت به این بازی داشتم چرا که می‌ترسیدم SE با تمرکز بر روی جمع آوری شخصیت‌های محبوب کلاسیک راه را به بیراهه رفته و بازی نهایی با یک Fighting خوب و عمیق فاصله زیادی داشته باشد اما خوشبختانه تیم سازنده FF بار دیگر نشان داد که کارش را بخوبی بلد است و جای هیچگونه نگرانی نیست!. در نگاه اول Dissidia شبیه به یک Fighting معمولی به نظر خواهد رسید اما با ورود به بازی و انجام اولین مبارزه به زودی درخواهید یافت که Dissidia به هیچ وجه شبیه Fighting های مدرنی چون SFIV و BlazeBlue نیست، حتی شبیه Fighting های سه بعدی چون Tekken و Soul Calibur هم نیست. مبارزات Dissidia بیشتر شبیه مبارزات FFXIII است که در آن تمامی منو ها و دستورات حذف و با اکشن عنوانی چون Advent Children ترکیب شده است!. Dissidia به راحتی پتانسیل این را دارد که به عنوان یک بازی مستقل به آن نگاه شود چرا که تجربه لذتبخش بازی شبیه به دوئل‌های نفس‌گیر و طولانی است که در هیچ یک از بازی های Fighting دیگر قابل لمس نیست.

شما می‌توانید به سادگی فشردن چند کلید مبارزات RPG وار بازی را در مکان های وسیع آن به پیش برید. البته اگر می‌خواهید مبارزات را با پیروزی پشت سر گذارید باید یاد بگیرید که ضربات را به خوبی دفاع و یا جاخالی داده و در مواقع مناسب حمله کنید. این سیستم شاید در همه بازی‌های Fighting پیاده سازی شده باشد اما زمانی که با محیط‌های باز Dissidia ترکیب می‌شود Dissidia را از همه بازی‌های هم سبک خود مجزا می‌کند، چرا که حریف و یا خود شما برای جا خالی دادن ضربات وارده می‌توانید به راحتی از دست حریف فرار کرده و به ناحیه دیگری از مکان‌های وسیع مبارزات بروید. این سیستم تعقیب و گریز شاید باعث شود مبارزات بازی در ابتدای کار بسیار سخت و طاقت فرسا به نظر برسد اما با صرف کمی وقت و تمرین و زمانی که شما به خوبی تعقیب و قافل گیر کردن حریف را یاد گیرید، به جذاب‌ترین بخش بازی تبدیل خواهند شد.

در Dissidia هر کدام از مبارزین دو نوار شجاعت و HP دارند که برابر با میزان جنگندگی و سلامت آن‌هاست. با هر بار حمله به حریف و وارد کردن ضربه به او نوار شجاعت شروع به پر شدن می‌کند، با پر شدن این نوارد قدرت ضربات نیز افزایش یافته و ضربات سهمگین تر از قبل اجرا می‌شوند اما برای پر نگه داشتن این نوار باید مواظب باشید که خود از حریف ضربه‌ای نخورید، چرا که با برخورد ضربه حریف به شما مقداری از HP شما کم شده که این کار عملا برابر با کاهش نوار شجاعت به مقدار صفر است. این سیستم عمق خوبی به مبارزات داده و همیشه گیمرها را تشویق می کند تا میان نوارد شجاعت و HP خود تعادل برقرار کنند.

علاوه بر دو درجه فوق Dissidia معرف درجه دیگری به نام نوار EX است که خیلی زود به بهترین قسمت مبارزات تبدیل خواهد شد. با پردشدن این نوار هر کدام شخصیت‌ها به فرم EX خود تبدیل می‌شوند. این فرم که برای هر کدام از شخصیت‌ها متفاوت است غالبا نتیجه مرگباری برای حریف دربر دارند به طوری که اجرای آن برای چندین بار HP حریف را به صفر خواهد رساند. به عنوان مثال Cloud Strife با تبدیل به فرم EX خود توانایی اجرای OmniSlash معروف خود را پیدا می‌کند و یا Sephiroth با ورود به حالت EX به فرم “فرشته تک بال” تبدیل شده که در این حالت هیچ حریفی طاقت ضربات سهمگین او را نخواهد داشت! (فرض کنید اجرای OmniSlash برای چندین و چند بار بر روی Sephiroth که به فرم “فرشته تک بال” خود تبدیل شده است چه لذتی خواهد داشت!!).

Dissidia سرشار از المان های بازی های RPG است، شما می‌توانید Level شخصیت‌های خود را تا میزان 99 افزایش داده، سلاح، لباس و آیتم‌هایشان را آپگرید کرده و حتی هنگام مبارزات موجودات افسانه‌ای معروف FF نظیر Bahamoth و Odin را احظار کنید!. با افزایش سطح شخصیت‌ها ضربات و کمبوهای جدیدی برای هر کدام از آن‌ها آزاد خواهد شد که طبیعتا از ابتدای بازی در اختیار آن‌ها نبود. این امر باعث می‌شود تا ارزش بخش تک نفره بازی بیش از پیش بالا رفته و شما برای آزاد کردن همه ضربات و آیتم‌ها ساعت‌های زیادی از وقت خود را صرف مبارزات بازی کنید.

Dissidia همانند بازی‌های RPG سرشار از آیتم‌ها و امکانات مخفی نظیر، پرونده هر کدام شخصیت، لباس و یک تقویم FF ای بسیار زیباست که با پیروزی در مبارزات قابل انتخاب می‌شوند. Dissidia در کل شامل دو بخش Destiny Odyssey و Shade Impulse است که هر کدام از آن‌ها شامل ده بخش هستند. DO را می‌توان همان بخش داستانی بازی نام برد که با به پایان بردن هر ده بخش آن داستان و عاقب هر کدام از شخصیت‌های بازی مشخص می‌شود. خوشبختانه داستان و سرنوشت شخصیت‌ها به بهترین شکل ممکن در یکدیگر تنیده شده است، به طوری که برای پی بردن به عاقب یک شخصیت لازم است بازی را با چند شخصیت دیگر نیز به پایان برد. SI نیز بیشتر شبیه Challenge های بازی‌های دیگر است که پیروزی در آن‌ها جوایز متعددی برای شما به همراه خواهد آورد. متاسفانه نبود هیچ گونه جایزه و آیتم آزاد شدنی در بخش DO باعث شده تا SI اهمیت بیشتری پیدا کرده و بدست آوردن آیتم‌ها تنها به بازی کردن در بخش SI محدود شود.

اما لذت اصلی مبارزات در Dissidia مربوط به مبارزات بخش مالتی پلیر بازیست، شما می‌توانید با دوستانتان به مبارزه پرداخته و مهارت خود در مبارزه را به آن‌ها نشان دهید. اگر شما دوستی دارید که فکر می‌کند بهتر از شما بازی می‌کند Dissidia بهترین گذینه برای کم کردن روی او (و یا خودتان!!) است!. بخش مالتی پلیر بازی علاوه بر بازی با دوستانتان به شما این اجاز را می‌دهد که آیتم و کارت‌هایی را که در بازی بدست آورده‌اید را با یکدیگر تبادل کنید.

گرافیک Dissidia نیز همانند Crisis Core یکی از بهترین های PSP است که حتی از CC نیز بهتر عمل می‌ند. البته Dissidia بهترین گرافیک مربوط به بازی های PSP را ندارد اما کماکان یکی از بهترین‌های این کنسول است که حتی اگر سازندگان وقت بیشتری برای پولیش کردن بازی صرف می‌کردند شاید به “بهترین” هم تبدیل می‌شد. متاسفانه بر خلاف سنت دیرینه SE و انتظارات من در Dissidia خبری از CG های پرتعداد و باکیفیت معروف FF نیست که البته مشکل قابل بخششی است! (امان از دست این SE که هیچ وقت بودجه مناسبی برای بازی های PSP احتصاص نمی‌دهد!).

موسیقی همانطور که انتظار می‌رفت یکی از بهترین قسمت های بازیست که لذت مبارزات را چندین برابر خواهد کرد. قطعات بازی اکثرا نسخه بازسازی شده آهنگ‌های FF های قبلی است که توسط آقای تاکاهاتو ایشیموتو (آهنگ ساز Versus, KH و CC) به نحو شایسته‌ای انجام شده است. بدون شک شنیدن موسیقی A One Winged Angle هنگام دوئل کردن با سفیروث بزرگ لذتی برای گیمرها به همراه خواهد داشت که با هیچ چیز دیگری قابل مقایسه نیست. با پایان یافتن هر مبارزه ملودی معروف Fighting که در پایان نبرد‌های FF های دیگر پخش می‌شد، نواخته می‌شود که حس نوستالاژیکی خاصی برای طرفداران FF به همراه دارد. صدا گذاری شخصیت‌ها (مخصوصا آن شخصیت هایی که تاکنون هیچ گونه صداگذاری نداشتند) و دوبله آن‌ها به زبان انگلیسی نیز از کیفیت بسیار بالایی برخوردار است و بازی را در این بخش بسیار غنی و پرمحتوا می‌سازد.

در مجموع و در پاسخ به سوال ابتدای متن باید گفت که Dissidia عنوانی کامل و بی‌نهایت جذاب است که بسیار بزرگتر از حد یک بازی برای کنسول دستی چون PSP عمل کرده است. لذت نبرد و مبارزه با شخصیت‌های قدیمی FF در مکان های آشنا و قدیمی به سبک انیمیشن AC چیزیست که تا از نزدیک آن را تجربه نکنید آن را درک نخواهید کرد و خواندن نقد و دیدن چند تریلر نیز کمکی به آن نخواهد کرد. اگر از علاقه مندان به سبک Fighting و یا سری FF هستید بدون شک Dissidia را عنوانی سرگرم کننده و جذاب خواهید یافت که تا مدت ها شما را به PSP اتان متصل خواهد کرد!.

,نهایت تخیل در نهایت تخیل!,نهایت تخیل در نهایت تخیل!,سری Final Fantasy از آن دسته از عنوان‌هایی است که با اینکه در ایران آن طور که شایسته نام آن است مورد توجه گیمرها قرار ندارد اما در بقیه نقاط دنیا طیف وسیعی از گیمرها را مجذوب خود کرده است. شرکت SE نیز که به خوبی به این مساله واقف است به بهترین شکل ممکن از این محبوبیت و طیف وسیع طرفداران استفاده کرده و با ساخت عنوان های مختلف تحت نام FF به سود کلانی دست یافته است. این سیاست Milk کردن FF باعث شده تا ما تقریبا در هر سال شاهد عرضه چندین عنوان ریز و درشت از این سری در سبک‌های مختلف باشیم.