بررسی بازی DOOM Eternal

برای مشاهده بررسی بازی DOOM Eternal در یوتوب کلیک کنید

در روزگاری که شوترهای واقع گرایانه و عناوین مولتی پلیر  بازار FPS به تصرف خود درآورده بودند ، نسخه 2016 بازی Doom همچون فرشته‌ای نجات ظاهر شد و دوستداران شوترهای کلاسیک را به وجد آورد. ریسک شرکت Bethesda برای بازگرداندن پدر ژانر FPS جواب داد و ریبوت «دووم» نه فقط دوستداران این سری کلاسیک را خوشحال کرد بلکه به یکی از آثار پرفروش این کمپانی مبدل شد. این فروش بالا پس از عملکرد نه چندان قدرتمند RAGE بار دیگر اسم استودیو id Software را بر سر زبان‌ها انداخت تا اعضای این تیم با فشار و انتظارات بیشتری ساخت دنباله این بازی با نام Doom Eternal را آغاز کنند. با این حال Eternal هم موفق شد مشکلات نسخه قبلی را مرتفع کند و هم به یکی از بهترین شوترهای تاریخ تبدیل شود! بله ، درست خواندید ؛ Eternal یکی از بهترین شوترهای تاریخ است و در این نقد به دلایل این موضوع خواهیم پرداخت.

در حالی که نسخه 2016 بازی Doom به نوعی ادای دین به قسمت نخست بود ، Eternal نه تنها از قسمت دوم سری اصلی یعنی Hell on Earth الهام گرفته بلکه ویژگی‌ها و نوآوری‌های فراوانی را به آن اضافه کرده است. از این منظر Eternal اثری منحصر به فرد است که گیم پلی آن با اینکه در ظاهر به نسخه 2016 شباهت دارد اما در عمل به شدت سریع تر بوده و نیاز به استراتژی برای پیشروی در طول بازی دارد. به همین خاطر در مقایسه دو عنوان مشخصا Eternal بازی سخت تری است. نسخه 2016 علاوه بر برادران بزرگترش ، از تعدادی شوترهای کلاسیکی همچون Serious Sam و Painkiller الهام گرفته بود. در طرف مقابل Eternal همان فرمول را بسط و گسترش داده با این تفاوت که دو عنصر مهم به بازی اضافه شده است. نخست : مراحلی که بیش از هر چیزی یادآور نقشه‌های Quake 3 هستند و دوم بخش پلتفرمینگ. این در شرایطی است که قانون نسخه 2016 در اینجا هم حضور دارد و حتی سفت و سخت تر شده؛ اینکه بزرگترین دشمن شما عدم تحرک و ایستادن در یک نقطه است. قانونی که مشخص می‌کند چرا Eternal یک دنیا با شوترهای هم عصر خود مخصوصا اثار Military Shooter همچون Call of Duty متفاوت است.

سریع‌ترین شوتر بازار

مقایسه کردن کمپین یک بازی با مد مولتی پلیر بازی دیگر مشخصا کمی عجیب و حتی غیر منطقی به نظر می‌رسد اما بعد از چند ساعت بازی کردن Doom Eternal شرایط برایتان متفاوت می‌شود. 21 سال پیش استودیو id بازی Quake III Arena را عرضه کرد ؛ بازی‌‍ای که از آن به عنوانی یکی از تاثیرگذارترین آثار مولتی پلیر تاریخ یاد می‌شود. Arena از منظر گیم پلی از همان DNA آثار id استفاده می‌کرد با این تفاوت که طراحی مپ‌های ورتیکال بازی نه تنها سرعت بازی را به طرز وحشتناکی بالا برد بلکه قوانین منحصر به فرد خود را برای بازیکنان تعریف کرد. حالا دو دهه پس از عرضه این عنوان خاطر انگیز ، گویا id بار دیگر استفاده از همان فرمول را در دستور کار قرار داده است. روند گیم پلی Eternal خود به دو بخش تقسیم می‌شود. نخست قسمت‌های معمولی که شما به عنوان Doom Slayer باید مسیری خطی را طی کرده و به شکل دلخواه خود از خجالت دشمنان درمی‌آمدید. اما بخش دوم دقیقا شبیه به بازسازی مپ‌های Quake III همراه با موجودات جهنمی است که باید طی آن بدون ذره‌ای تعلل از سمتی به سمت دیگر رفته و در همین حالا به سمت دشمنانتان شلیک کنید. در این بخش که معمولا در هر مرحله Eternal حداقل 2 یا 3 مورد آن دیده می‌شود ، قانون عدم تحرک بزرگترین دشمن شما بیش از پیش به چشم می‌آید و تنها لحظه ای تعلل باعث می شود تا دشمنان سریعا Doom Slayer را از پای درآوردند. این نوع طراحی مراحل از Eternal یک تجربه رولرکوستری همراه با آدرنالین فراوان به ارمغان آورده که بین 15 تا 22 ساعت به طول می انجامد و هیچ وقت از خاطرات شما پاک نمی‌شود. فاکتوری که باعث شده این تجربه تا این اندازه جذاب باشد اضافه کردن بخش پلتفرمینگ است. Eternal در بخش پلتفرمینگ مشخصا یکی از متفاوت‌ترین شوترهایی است که تا به امروز دیده‌اید. در حالی که طی چند سال گذشته استفاده از پارکور در بین تعدادی از عناوین FPS دیده می‌شد – از جمله نسخه 2016 بازی Doom – حالا Eternal به اولین عنوان اول شخصی تبدیل شده که در این بخش پا را فراتر گذاشته و شما با عنوانی سر و کار دارید که پلتفرمینگ نه فقط در مبارزاتش اهمیت فوق العاده ای دارد بلکه به مانند عناوین Action Adventure  بخش مهمی از مراحل رد کردن موانع پش رویتان با استفاده از پرش و Dash است. این موضوع یک ویژگی دیگر هم دارد و این است که پس از مبارزات نفس گیر ، بخش‌های پلتفرمنیگ همچون یک زمان استراحت برای کاربران بازی عمل می‌کند تا او طی زمان پلتفرمینگ بتواند خودش را برای راند بعدی مبارزات بازی آماده کند. مبارزاتی که مشخصا از نسخه 2016 سخت تر هستند و انرژی بیشتری از شما می‌گیرند.

• مطالب مرتبط:
  بهترین بازی های شوتر اول شخص

روایتی نوین

در بخش داستان Doom Eternal را می‌توان با جزییات ترین نسخه تاریخ سری Doom دانست. راهی که id در قسمت 2016 آغاز کرده بود و حالا به اوج پختگی خود رسیده است. ددر حالی که در نسخه قبلی شاهد معرفی کلی دنیای بازی Doom و کاراکترهای آن بودیم در Eternal نه تنها با جهان بازی و قوانین آن کامل مطلع می‌شویم بلکه شناخته بهتری از شخصیت Doom Slayer و پیشینه او بدست می‌آوریم. جالب است که 27 سال پس از خلق مجموعه «دووم» ، حالا شخصیت اصلی آن فقط یک ماشین کشتار موجودات جهنمی نیست و اعضای id تلاش کردند هویتی جداگانه برای او تعریف کنند و باید اعتراف کرد در این کار بسیار موفق بوده‌اند. بخشی از داستان از طریق کات سین و بخش دیگر از طریق نوشته‌ها روایت می‌‍شود. میان پرده‌ها که کاملا گویا هستند و خوشبختانه هیچ کدان آن قدر طولانی نیستند که خللی در روند گیم پلی سریع بازی ایجاد کنند اما تعداد نوشته‌ها بسیار زیاد است با اینکه در آن‌ها تمامی جزییات مورد نظر وجود دارد اما تعداد بالایشان ممکن است حوصله مخاطب را سر ببرد. این البته نمی‌تواند یک ضعف باشد چون مشخصا خیلی از گیمرها برایشان داستان «دووم» اهمیتی ندارد و ترجیح می‌دهند تمام تمرکز خود را روی گیم پلی بگذارند.

عظیم تر از 2016

یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های نسخه 2016 بازی «دووم» وجود آیتم‌های مخفی و collectibleهای فراوان بود. این ویژگی آن قدر مورد استقبال قرار گرفت که حالا در Eternal نه تنها شاهد مراحل جانبی در خلال پیش روی در بازی اصلی هستیم بلکه با اضافه شدن Fortress of Doom شاهد مکانی هستیم که collectibleهای از جمله موسیقی نسخه‌های کلاسیک در آن قابل مشاهده و پخش شدن است. علاوه بر این شاهد مراحلی با نام Slayer Gates هستیم. این بخش‌ها در یک مکان نسبتا مخفی در نقشه وجود دارند. شما در ابتدا باید کلید این دروازه‌ها را پیدا کنید تا مجوز ورود برایتان صادر شود. پس از ورود با موجی از دشمنان روبرو خواهید شد و باید در جدالی نفس گیر همه آن‌ها را از پای درآورید. Collectibleهای دیگر شامل ارتقا شخصیت ، لوح موسیقی ، جان اضافه هستند. حالا که صحبت از ارتقا شخصیت شد باید به این جنبه مهم Eternal هم اشاره کرد. بخش  نقش آفرینی Eternal بسیار عظیم تر از نسخه اول است و حالا هر کدام از آپگریدهای بازی در بخش های مختص خود حضور دارند. این ارتقاها شامل سلاح‌ها (Arsenal) ، مشخصات فردی (Suit) و Runeهایی است که قادر به استفاده از همزمان از سه تای آن‌ها هستید. تمامی این مراحل و ارتقاها باعث شده تا Eternal به یکی از با ارزش ترین FPSهای دهه گذشته مبدل شود و بار دیگر ژانر شوترهای کلاسیک که در آن سرعت و تعداد بالای دشمن حرف اول را می زنند را بار دیگر زنده کند.

یک پکیج کامل

یکی از مهم ترین دلایلی که باعث شد Doom به یکی از مهیج ترین شوترهای تاریخ تبدیل شود ، موسیقی بسیار سریع آن بود. موسیقی که در انتقال تجربه رولر کوستری این مجموعه اهمیت فراوانی داشت و اصلا به لطف آن مبارزات در بازی هیجان زیادی داشتند و شبیه به یک مسابقه سرعت بود که باید طی آن دخل تمامی حریفان خود را در می آورید. کار ساخت موسیقی این بازی هم به مانند نسخه 2016 برعهده موسیقی دان محبوب بتسدا یعنی «میک گوردون» بوده و او با هنرمندی تمام موفق شده فضای بازی به خوبی هرچه تمام تر به شما منتقل کند. در زمان مبارزات موسیقی سریع تاثیر بسزایی روی جذابیت گیم پلی گذاشته اما نقطه عطف کار گوردون در محیط هایی گوتیک بازی است. محیط هایی که موسیقی رعب آور گوردون در آن‌ها فوق العاده عمل می کند و باعث می شود با دقت فضای عجییب بازی را زیر نظر بگیرید. پیش از پایان نقد باید سری به گرافیک و فضاسازی بازی بزنیم. بخشی که Doom Eternal عملکردی منحصر به فرد از خود به جا گذاشته. این بازی بدون تعارف یک معجزه تکنیکال است. بازی که به لطف موتور id Tech 7 موفق شده سخت افزار کنسول‌های بازی را تا جای ممکن به بالاترین سطح برساند. Eternal نه تنها مثل شماره پیشین خود با سرعت 60 فریم بر ثانیه اجرا می شود بلکه حالا شاهد محیط های به مراتب عظیم تر و تعداد بیشتر دشمنان هستیم. این را اضافه کنید به محیط های پر جزییات بازی که دیگر به ازمایشگاه های بی روح مریخ و مراحل کوچک جهنم خلاصه نمی شوند. این میزان از تلاش id برای ساخت Eternal که عملا یک شوکیس گرافیکی برای نسل هشتم است جای تقدیر دارد اما کار بزرگتر این استودیو ساخت اثری همه فن حریف است. اثری که به مانند دیگر شاهکارهای صنعت بازی پکجی فوق العاده از داستان ، گیم پلی ، جذابیت ، موسیقی و گرافیک است و می‌تواند هر دوستدار شوتری را به خود جذب کند.

Doom Eternal نه فقط یک بازی فوق العاده است بلکه از DNA بهترین آثار استودیو id بهره می‌برد و بازگشتی موفقیت آمیز به روزهای خوش این استودیو طی دهه 90 است.