بررسی بازی Disintegration

Disintegration عنوانی در سبک  First-Person Shooter  علمی/تخیلی است که با المان‌های Real-Time Strategy مخلوط شده است. این بازی توسط استودیو V1 Interactive  و شخص  Marcus Lehto از اعضای سازنده ی سابق عنوان پرطرفدار Halo ساخته شده و شرکت Private Division وظیفه ی انتشار آن را به عهده گرفته. اتفاقات بازی  در 150 سال آینده اتفاق می افتد ؛ جایی که دانشمندان مغز و ذهن انسان را با بدن های روباتیک پیوند زده اند زیرا خواستار کاهش استفاده از منابع موجود در زمین هستند که به نام پروسه ی تجزیه شناخته می شود.در حالی که تجزیه در طبیعت به صورت موقت است ، گروهی از ارتشیان با نام Rayonne پدیدار شدند که قدرت های مافوق بشری دارند. وظیفه ی آنها مجبور کردن به همنوایی بشریت در پروسه ی تجزیه است. داستان بازی راجع به گروهی قانون شکن به رهبری Romer Shoal است ؛ شخصی که خود هم اکنون تجزیه شده.شورشی ها در تلاش برای به راه انداختن دوباره ی انسانیت و بشریت در مخالفت با Rayonne  ها هستند.

خب ، حالا توضیح کوتاهی در مورد بازی دادیم بهتر است مستقیم برویم سراغ نقد جدیدترین ساخته یکی از سازندگان مشهور سری هیلو. داستان بازی توسط کات سین های بین مراحل روایت می شود که از صدا پیشگی خوبی برخوردار است,ولی متاسفانه عدم پرداخت کافی به کاراکترها و گاهی دیالوگ های غیر جذاب و وقفه ای که بین مراحل تا کات سین بعدی اتفاق می افتد ، باعث شده که سریعا داستان و کاراکترهای بازی به فراموشی سپرده شوند.

گیم پلی Disintegration  تلفیقی از شوتر اول شخص با المانهای استراتژی و تاکتیکال است. ما در نقش شخصیت اصلی بازی, رومر شوال سوار بر هواپیمایی از آینده هستیم که توانایی پرواز در ارتفاع کم را داراست .در مراحل مختلف خود بازی سلاح های ما را تعویض میکند که شامل شات گان در دو دست,مینی گان در دو دست!,راکت لانچر در دو دست و به همین منوال خواهد بود.گاهی هم تفنگی برای مداوا کردن هم تیمی هایمان داریم.بعضی مراحل تک نفره هستند و مثلا مخفی کاری! که اصلا جالب از آب در نیامده و به آزاد کردن اعضای تیم و ادامه ی بازی با آنها ختم می شود. متاسفانه لول دیزاین بازی به شدت ضعیف است و اکثر مراحل شبیه به هم هستند که شامل حمله کردن به گروهی از دشمنان – که تنوع زیادی هم ندارند – نابود کردن آنها و خارج شدن از محیط خواهد بود. تنها مرحله ی آخر بازی کمی جذابیت بیشتری نسبت به باقی مراحل برخوردار است. سیستم اپگرید بازی بسیار ساده است و با امتیاز هایی که از نابود کردن دشمنان و باز کردن جعبه های مخصوص لوت به دست آمده قابل خریداری است.تنها نکته ی مثبت در گیم پلی Disintegration , فیزیک آن است که خیلی از ساختمان ها و اجسام قابلیت تخریب پذیری دارند ، البته نه مانند چیزی که در عنوان به یاد ماندنی Red Faction Guerilla شاهدش بودیم. این سطحی بودن ، بی عمق بودن گیم پلی ، تنوع کم دشمنان ، سلاح های بازی و انجام ماموریت های تکراری باعث شده بازی بیشتر شبیه به مراحل فرعی خود را نشان دهد تا یک کمپین جذاب و به همین علت گیم پلی خیلی  زود خسته کننده و تکراری خواهد شد.

البته بازی ماموریت های فرعی هم دارد که برای گرفتن انها باید قبل از شروع هر مرحله در جایی به نام گاراژ و به وسیله ی صحبت کردن با اعضای تیم ، آن‌ها را دریافت کنیم. ماموریت ها بیشتر شامل نابود کردن دشمنان به روشی خاص یا باز کردن لوت باکس ها و جمع آوری مقادیر خاصی از امتیازات است و جذابیتی ندارند. بازی دارای باس فایت هم خواهد بود! ولی متاسفانه تمام باس فایت های بازی شکل هم هستند و کوچکترین چالشی برای نابود کردن آنها نیاز نیست. انگار مراحل بازی را روی کاربن گذاشتند و کپی کردند ! بازی شامل 12 مرحله خواهد بود که برای به پایان رساندن آن زمانی حدود 15 ساعت نیاز است. متاسفانه المانهای تاکتیکال و استراتژی بازی بسیار سطحی است و فقط خلاصه به اینکه ما در نقش رومر شوال به عنوان رهبر تیم که وظیفه ی شفا دادن,دستور دادن و تیر اندازی را داریم. می‌توانیم به کل تیم (نه تعداد خاصی یا یک نفر از اعضای تیم) دستور حمله به یک دشمن را داده یا از آنها بخواهیم دنبال ما بیایند.هوش مصنوعی بازی تعریفی ندارد و گاهی با باگهای عجیب باعث آزار گیمر می شوند.در بازی برای لول آپ کردن لوت باکس هایی قرار داده شده که از کل تیم همراه باید بخواهیم آنها رو برای ما باز کنند که گاهی باگ می شود و لوت باکس را باز نخواهند کرد.

از نظر موسیقی هم متاسفانه با ساند ترک‌هایی که هیجان انگیز و خاطره انگیز باشند مواجه نیستیم. افسوس که در کنار این سطحی نگری ، ساخته استودیو V1 از افت فریم هم رنج می برد. به بیان ساده تر بازی آن قدر کند است که هیجان را در ما خواهد کشت.این بازی پر از ایده ها و کانسپت های بکر بوده که به دلیل پرداخته نشدن به آنها و نداشتن گوناگونی و تنوع مراحل و ماموریت‌ها به شدت مایوس کننده است. متاسفانه من در زمان قبل از انتشار بازی موفق به تجربه ی بخش انلاین بازی نشدم,زیرا سرور ها بازیکن دیگری را پیدا نمی‌کرد و این نقد بر اساس بخش داستانی و تک نفره بازی نوشته شده است.

نتیجه گیری کلی:

متاسفانه Disintegration  در تلفیق سبک شوتر اول شخص با تاکتیکال و استراتژی خوب عمل نکرده است.با وجود کانسپت جذاب ، متاسفانه سطحی گرایی در بازی به شدت به این عنوان لطمه وارد کرده.بعد از 1 ساعت بازی کردن بازی به شدت تکراری و خسته کننده خواهد شد و از المانهای تاکتیکال هم زیاد خبری نیست. بازی به شدت کند است و گیم پلی بی عمقی دارد.

از نظر لول دیزاین و داستان هم چنگی به دل نمی زند.دشمنان بازی تنوع زیادی ندارند و رفتارشان قابل پیش بینی است.متاسفانه باس فایت های بازی یکی از نقاط ضعف دیگر بازی به شمار می روند! زیرا به شدت آسان و بدون چالش هستند و تمامآ به یک شکل و روش کشته خواهند شد.بازی از باگ های ریز و درشتی هم رنج می برد که گاهی اجازه ی ادامه ی بازی را به بازیکن نخواهند داد و باید از چک پوینت قبلی بازی را شروع کنیم و امیدوار باشیم این بار شانس ما را همراهی کند.همینطور با افت فریم هایی هم در بازی رو به رو خواهیم شد.یکی از نکات مثبت بازی فیزیک تخریب پذیری آن است که البته در گیم پلی بازی و پیشبرد مراحل تفاوتی ایجاد نخواهد کرد و در ازای همین فیزیک به شدت از گرافیک بازی کاسته شده است و با عنوان چشم نوازی هم طرف نخواهیم بود.به راستی که نام Disintegration  برازنده ی این عنوان است زیرا از هسته و درون این بازی تجزیه و متلاشی شده است و رسالت یک بازی که سر گرم کننده و لذت بخش بودن آن است را به ارمغان نخواهد آورد.