بررسی بازی Daymare : 1998

در سال ۲۰۱۵ عنوان ریمیک نسخه دوم Resident Evil توسط گروهی کوچک از طرفداران این سری در ایتالیا در حال توسعه بود که در نهایت توسط شرکت کپکام مراحل توسعه آن‌ عنوان متوقف شد. اما این گروه کوچک ایتالیایی بعد از توقف پروژه خود توسط کپکام، تصمیم به ساخت و توسعه عنوان جدیدی را گرفتند. عنوانی با نام Daymare: 1998 که با هدف احیا المان‌ها و ویژگی‌های یک عنوان کلاسیک در سبک ترس و بقا توسعه یافته‌است و قصد دارد ما را یک‌بار دیگر به دوران عناوینی مثل دو شماره اول Resident Evil  و Silent Hill ببرد. اما با تجربه بازی می‌توان گفت نتیجه آن چیزی نیست که انتظارش را داشتیم.

وقایع بازی Daymare : 1998 در سال ۱۹۹۸ و در شهری خیالی با نام Keen Sight به وقوع می‌پیوندد. اتفاقی ناگوار در یکی از آزمایشگاه‌های نزدیک به شهر باعث نشت گازی خطرناک و تبدیل انسان‌ها به زامبی‌ها می‌شود. گروهی از سربازان ویژه با نام H.A.D.E.S به منطقه اعزام و برای جمع‌آوری مدارک و جا به جایی مخزن‌های گاز اقدام می‌کنند. در همین حال مشخص می‌شود هر کدام از اعضای این گروه اهداف گوناگونی دارند و بدین صورت پس از مشاجره بین آن‌ها بر روی یک هلیکوپتر، هر کدام از آن‌ها به نقطه‌ای مختلف در شهر Keen Sight سقوط می‌کنند و بدین صورت با نشت گاز در سراسر شهر، حالا مردم شهر تبدیل به زامبی می‌شوند و این شما هستید که در نقش بازماندگان گروه H.A.D.E.S و یکی از ساکنان شهر وظیفه به دست آوردن دلیل شیوع گاز و حل این معما را بر عهده دارید. همان طور که احتمالا متوجه شده‌اید، داستان یک تقلید مستقیم از داستان سری RE است و در این جا فقط اسم‌ها دچار تغییر شده‌اند. حتی شخصیت‌پردازی‌ها و اهداف و سرنوشت این شخصیت‌ها هم بسیار نزدیک به همان داستانی است که قبلا کپکام آن‌ها را در قالب سه شماره اول سری RE بیان کرده‌است. البته سازندگان دیمر در بیان همین داستان تکراری هم کاملا ناتوان عمل کرده‌اند و با کات‌سین‌ها و انیمیشن‌های تاریخ گذشته و دیالوگ‌های مضحک عملا وقایع دیمر را تبدیل به یک اثر کمدی کرده‌اند که حتی در تلخ‌ترین لحظات داستانی بازی هم بیشتر از آن که بتوانند مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد، همانند یک شوخی سطحی عمل می‌کند.

 در طول مراحل دیمر شما در نقش شخصیت‌‌های مختلفی قرار خواهید گرفت و به نوعی از دید شخصیت‌های مثبت و منفی، داستان را دنبال می‌کنید. اما همان طور که در بالاتر به آن اشاره کردم به دلیل استفاده از دیالوگ‌های فوق العاده سطحی هیچ‌وقت موفق نخواهید شد داستان بازی را دنبال کنید و عملا همزاد پنداری و برقراری ارتباط با شخصیت‌های بازی عملی غیر ممکن به شمار می‌رود. سازندگان در کنار سرقت داستان RE، نگاهی هم به داستان سایلنت هیل انداخته‌اند و بدین صورت یکی از شخصیت‌های اصلی داستان گویا از دل دنیای سایلنت هیل آمده و در طول مراحل حتی دچار توهم و دیدن اتفاقاتی می‌شود که بسیار شبیه به سری سایلنت هیل هستند.

دیمر همانند نسخه‌های ریمیک شماره دوم و سوم RE از دوربین بر روی شانه استفاده کرده‌است. یک عنوان اکشن ادونچر که سعی می‌کند از طریق محدودیت در مهمات و قرار دادن پازل‌های مختلف در طول بازی همانند یک عنوان کلاسیک عمل کند، اما نتیجه همانند بخش داستانی باز هم یک شکست به شمار می‌رود. برای توصیف گان‌پلی باید به نحوی عمل توسعه دهندگان دیمر را برای شما بازگو کنم. فرض کنید شما تنها یک بار نسخه ریمیک شماره دوم RE را بازی کرده‌اید و حالا سعی می‌کنید با استفاده از موتور گرافیکی آنریل و بدون هیچ گونه مهارتی، یک سیستم گان‌پلی مشابه به RE2 را در عنوان خود بازسازی کنید. دیمر هم دقیقا به همین صورت ساخته شده و عملا به جز تشابه ظاهری آن به RE2، هیچ گونه لذتی در گان‌پلی و استفاده از اسلحه‌ها وجود ندارد. زامبی‌های دنیای دیمر هم موجوداتی بعضا عجیب و غریب و غیر قابل پیش‌بینی هستند. گروهی از آن‌ها تنها با برخورد یک تیر به بدنشان کشته می‌شوند و اما گروهی دیگر بعد از خالی کردن یک خشاب کامل بر روی مغزشان، همچنان زنده باقی مانده تا اعصاب شما را بر هم زنند. هر چند شاید این موارد به صورت عمدی انجام شده تا ترس و وحشت را به وجود آورد، اما واقعا باید گفت در سال ۲۰۲۰ این نوع بازی‌سازی دیگر قابل قبول نیست و تنها نوعی توهین به شعور مخاطب به شمار می‌رود.

  طراحی پازل‌های دیمر را شاید بتوان تنها بخشی از آن دانست که در بعضی از موارد بعضا جالب از کار درآمده‌اند، اما باور کنید در طراحی پازل‌ها باز هم به صورت مستقیم از شماره‌های کلاسیک RE تقلید به عمل آمده و خبری از نبوغ و مکانیزم‌های جدید در آن‌ها نیست. مراحل در دیمر به چند دسته تقسیم می‌شوند. مراحلی که کاملا خطی بوده و بازیکن تنها یک مسیر مشخص را طی می‌کند و دیگر مراحل اثر که ما را مجبور به گردش محیط برای به دست آوردن کلید ها، حل کردن پازل و کشتن دشمنان برای پیشروی در داستان، دعوت می‌کند. وقایع دیمر در طول پنج مرحله و در محیط‌هایی مثل بیمارستان، سطح شهر و فاضلاب دنبال می‌شوند. مراحلی که در فضا های داخلی مثل بیمارستان جریان دارند و یا حتی محیط شهر بسیار شبیه به راکون سیتی و حتی در مواردی بهتر از آن چیزی هستند که در نسخه ریمیک شماره سوم RE شاهد آن‌ها بودیم. شهر و دیگر محیط ها به شکلی طراحی شده‌اند که کاملا گمراه کننده و نسبتا پیچیده باشند. همچنین بازی به شدت سعی می‌کند تا پیدا کردن مسیر را به دست شما بسپارد. شاید در نهایت بتوان گفت تنها نکته مثبت بازی هم همین محیط های آن هستند که به خوبی حس ترس و بقا را به مخاطب الهام می‌کنند.

نتیجه گیری:

عنوان دیمر تلاشی ناموفق برای احیا یک عنوان کلاسیک در سبک ترس و بقا است. عنوانی که در هیچ کدام از بخش‌ها نتوانسته موفق عمل کند و عملا یک تقلید درجه چندمی از عناوینی است که بیست سال گذشته منتشر شده‌اند و بدین صورت با عنوانی بی‌هویت و بدون ارزش طرف هستیم. تمام بخش‌های بازی از ضعف و مشکلات فراوانی رنج می‌برند و عملا تجربه بازی هم هیچ لذتی ندارد. تجربه دیمر را به هیچ‌کس حتی عاشقان این سبک هم نمی‌توان توصیه کرد. تنها بخش لذت بخش در تجربه دیمر، پاک کردن آن بعد از نوشتن این مطلب بود.