بررسی بازی Darksiders Genesis

براش مشاهده بررسی بازی Darksiders Genesis در یوتوب کلیک کنید و عضو کانال بازی سنتر شوید

عادت کرده‌ایم زمانی که صحبت از نسخه جانبی یک بازی ویدئویی به میان می‌آید با اثری روبرو شویم که معمولا کیفیت پایین‌تری را نسبت به عنوان اصلی ارائه می‌کند. اینبار اما Darksiders Genesis نشان داده که می‌توان در چنین شرایطی، انتظاراتی متفاوت داشت. جدیدترین نسخه از مجموعه بازی Darksiders که توسط تیم Airship Syndicate توسعه پیدا کرده، هرچند در ظاهر تغییراتی اساسی نسبت به نسخه‌های اصلی داشته اما در عمل شاید نزدیک‌ترین گیم‌پلی، داستان و حتی موسیقی را به آن چیزی ارائه می‌کند که تحت عنوان Darksiders می‌شناسیم. اگر انتظار چیزی شبیه به Diablo را از این نسخه جانبی Dakrsiders دارید، باید بگوییم که اشتباه کرده‌اید. به جز دوربین Top Down، عملا هیچ شباهت دیگری میان این بازی و ساخته بلیزارد وجود ندارد. بازی که اکنون برای کامپیوترهای شخصی منتشر شده شاید در سطح و اندازه دو نسخه ابتدایی مجموعه قرار نگیرد اما مطمئنا کیفیت بالاتری را از جهات مختلف نسبت به Darksiders 3 ارائه می‌کند.

روایت داستانی قسمت اول مجموعه بازی Darksiders شاید بیشترین ضربه ممکن را به این زمینه در نسخه‌های بعدی رسانده. نحوه شروع و پایان یافتن بازی اول از مجموعه، شرایطی را ایجاد کرده که ادامه دادن آن تنها با حضور چهار شخصیت اصلی امکان‌پذیر است و برای دوری از این موضوع، سازندگان هر نسخه سعی کرده‌اند بازه زمانی دیگری از داستان اصلی را روایت کنند. رویکردی که نهایتا با نتیجه‌ مناسبی همراه نشده و معمولا تبدیل به امتیازی مثبت برای نسخه‌های مختلف Darksiders نمی‌شود. همین اتفاق تا حد مشابهی برای Darksiders Genesis تکرار شده. اینبار گیمر کنترل War به عنوان قهرمان اصلی قسمت اول را برعهده داشته و در کنار آن می‌توان بازی را با Strife نیز دنبال کند که تاکنون امکان انتخاب آن در هیچکدام از نسخه‌های سری وجود نداشت. با توجه به این موضوع داستان بازی، اتفاقاتی را روایت می‌کند که به عنوان پیش‌زمینه نسخه اول شناخته می‌شوند. پیش از اینکه تعادل از بین رفته و زمین توسط نیروهای جهنم و بهشت نابود شود، شورای معروف مجموعه به War و Strife دستور می‌دهند که به سراغ Lucifer بروند که تصمیم گرفته با همکاری دیگر اهریمن‌ها، تعادل را از بین ببرد. واقعیت ماجرا این است که داستان بازی دقیقا همچون نسخه دوم و سوم، حرف خاصی برای گفتن نداشته و عملا نکته آنچنان جذاب و جدیدی را برای ارائه به مخاطب ندارد. همین موضوع تقریبا شرایطی را ایجاد کرده که دیالوگ‌ها تبدیل به تنها جذابیت داستانی این اثر جدید شده‌اند. تاکنون آشنایی چندانی با Strife در بازی‌های ویدئویی نداشتیم اما قرار گرفتن شوخی‌های او در مقابل جدیت War، لحظات جالب توجهی را در میان داستان معمولی و تکراری Darksiders Genesis شکل داده.

از زاویه دوربین که بگذریم، دیگر هیچ شباهتی میان Darksiders Genesis و Diablo وجود ندارد. هر آن چیزی که در عناوین قبلی این مجموعه سراغ داشتید را می‌توانید در این نسخه جانبی پیدا کنید. با این وجود سازندگان بازی در استودیو Airship Syndicate متوجه تعدادی از ضعف‌های بزرگ قسمت‌های پیشین بوده و سعی کرده‌اند با ایجاد تغییراتی جزئی آنها را برطرف کنند. یکی از این موارد به طراحی دنیا و محیط بازی ارتباط دارد. تعداد زیادی از طرفداران مجموعه همواره اعتقاد داشته‌اند که قرار دادن مراحل مختلف در حاشیه دنیایی متصل شاید ارزش‌های خاصی را به همراه داشته باشد اما هیچگاه به بهترین شکل ممکن پیاده‌سازی نشده. اینبار سازندگان به کلی ساختار طراحی مراحل گذشته را فراموش کرده و هر ماموریت و مرحله را به شکلی کاملا جداگانه توسعه داده‌اند. با توجه به این موضوع دیگر شاهد فضاهای خالی و بلااستفاده نیستیم و تمام آن چیزی که توسط توسعه‌دهندگان طراحی شده، کاملا در راستای پیشبرد مراحل و اهداف قرار گرفته. با وجود این مسئله اما همچنان بازی در زمینه طراحی مراحل کم‌کاری نکرده و معمولا فضاهایی بزرگ با تعداد زیادی راه و مسیرهای مخفی را در خود جای داده. نبود چیزی شبیه به Mini Map و نشان ندادن موقعیت گیمر در نقشه اصلی بازی اما به این بخش ضربه زده. بارها در جریان گیم‌پلی پیش می‌آید که موفق به پیدا کردن مسیر اصلی نمی‌شوید و نقشه نیز به بهبود این شرایط کمک خاصی نمی‌کند. هرچه از دید طراهی محیط شاهد تنوع خوبی هستیم اما دیگر اجزای بازی در این زمینه حرف خاصی برای گفتن ندارند. هسته اصلی گیم‌پلی Darksiders Genesis همچون نسخه‌های پیشین روی مبارزات و حل کردن معماها قرار گرفته. گیمر با انتخاب War رویکردی شبیه به کلاس تانک بازی‌های نقش آفرینی را پیدا کرده و تمام تمرکز خود را روی مبارزات از نزدیک قرار می‌دهد. اکثر چندضربه‌ها و تجهیزات War برای مبارزه در این عنوان نیز حضور دارند و تفاوت خاصی در این بخش دیده نمی‌شود. در مقابل Strife اکثر مبارزات را با استفاده از اسلحه‌های گرم خود پشت سر می‌گذارد که با ترکیب نوع گلوله و حالت‌های متفاوت شلیک، می‌تواند جذابیت مناسبی را به مبارزات بازی ببخشد. هرچه از دید الفبای مبارزات، سازندگان بازی فعالیت مثبتی را از خود به جا گذاشته‌اند اما طراحی دشمن‌ها به واسطه تنوع بسیار پایین، این بخش از گیم‌پلی را بعد از چند ساعت تکراری و خسته‌کننده می‌کند. شرایط تا انتهای کار به شکلی رقم می‌خورد که گیمر عملا با دشمن‌هایی روبرو می‌شود که تنها از دید رنگ‌آمیزی و طراحی با نمونه‌های قبلی تفاوت دارند و شکل مبارزه با آنها همان چیزی است که در گذشته دیده‌ایم. شرایط برای معما‌ها نیز تاحدودی با همین روال دنبال می‌شود. سازندگان بازی انواع مختلفی از پازل‌ها را در ساخته خود قرار داده‌اند اما هیچکدام از آنها چالش خاصی را به همراه ندارد و اکثرا شاهد نمونه‌های مشابهی در نسخه‌های قبلی بوده‌ایم.

بزرگ‌ترین دستاورد اثر اما در حالت Co op آن نمایان می‌شود. حضور دو شخصیت اصلی باعث شده که گیمرها بتوانند این اثر را به صورت دو نفره آنلاین یا آفلاین تجربه کنند. مسئله‌ای که می‌تواند جذابیت‌های گیم‌پلی را تا حد مناسبی افزایش دهد. این در حالی است که اگر به صورت تک نفره سراغ Darksiders Genesis بروید، امکان تغییر شخصیت را بدون هیچ وقفه زمانی در اختیار دارید. معمولا بازی شما را برای تغییر شخصیت مجبور نمی‌کند اما بعضا معماهایی وجود دارند که نیاز به انجام این کار را پدید می‌آورند. تنها ضعف این بخش از بازی به نوع دوربین حالت Co op آفلاین خلاصه می‌شود. به جای استفاده از یک دوربین واحد، شبیه به چیزی که در نسخه کنسولی Diablo 3 دیده‌ایم، سازندگان از حالت Split Screen بهره برده‌اند که شاید ضعف خاصی را در نمایش بازی به وجود نیاورد اما تاحدودی حس همکاری و همراه بودن دو شخصیت اصلی را از بین می‌برد.

در ابتدا توضیح دادیم که بازی برخلاف ظاهرش، شباهت آنچنانی به Diablo ندارد. اصلی‌ترین موضوعی که باعث جلوگیری از این مقایسه شده، سیستم ارتقا شخصیت است که برای اولین‌بار به این شکل در مجموعه Darksiders مورد استفاده قرار گرفته. گیمر اینجا برخلاف آثار مشابه به انتخاب مهارت یا ارتقا قابلیت‌ها کار خاصی نداشته و تمام سیستم شخصی‌سازی را با استفاده از هسته‌هایی دنبال می‌کند که بعد از شکست دشمن‌های مهم روی زمین انداخته می‌شوند. هر کدام از این هسته‌ها مشخصه‌های منحصر به فردی را یدک می‌کشند و گیمر می‌تواند آنها را مورد انتخاب قرار دهد تا از آن مشخصه‌ها برای پیشبرد بازی استفاده کند. دیگر ضعف بازی اینجا خود را نشان می‌دهد. هسته‌های انتخاب شده به شکل مستقیم روی میزان قدرت شخصیت‌های اصلی تاثیر می‌گذارند و مراحل نیز به شکل جداگانه حداقل قدرتی را تعیین کرده‌اند که جدای از انتخاب درجه‌سختی است. بارها در جریان بازی پیش می‌آید که شما برای انجام یک ماموریت حداقل قدرت مورد نیاز را در اختیار ندارید و چاره کار را در پیدا کردن هسته‌های جدید با تکرار مرحله‌های قبلی می‌بینید. فرایندی که با توجه به تکراری شدن مبارزات می‌تواند بازی را از این منظر ضعیف‌تر از گذشته نشان دهد.

برخلاف چیزی که انتظار داشتیم، Darksiders Genesis بیش از هر بازی به نسخه‌های پیشین مجموعه شباهت دارد و حتی در مواردی مانند ضعف‌های دوربین، اشتباهات خود را تکرار کرده. با این حال گرافیک هنری متنوع و با کیفیت در کنار موسیقی‌های هماهنگ با جو بازی، تاحدودی ضعف‌های کلیدی این اثر را پوشش داده اما همچنان نتوانسته جدیدترین ساخته Airship Syndicate را در میان آثار بسیار خوب بازار قرار دهد.