بررسی بازی Dangerous Driving

وقتی بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۸ سری Burnout توسط Crtiterion عرضه می‌شد، شاید گمان نمی‌کردیم که این عناوین دوست‌داشتنی و جذاب روزی به پایان کار خود می‌رسند و دیگر دنباله‌ای برایشان به بازار نخواهد آمد. هرچه که بود، Burnout Paradise آخرین ساخته این سری محسوب می‌شود و احتمالاً با توجه به مناسبات تجاری، ناشر این سری یعنی EA، تصمیم گرفت تا فعلاً عنوانی تحت این نام عرضه نکند. در طرف دیگر اما با جدا شدن تعدادی از اعضای اصلی استدیوی Criterion، که قبل‌تر از موسسان آن بودند، و تشکیل یک استدیوی بازی‌سازی مستقل به نام Three Fields Entertainment، بار دیگر ساخت بازی در چنین سبکی مورد آزمایش قرار گرفت.

پس از عرضه دو نسخه بازی مسابقه‌ای آرکید تحت عنوان Danger Zone در دو سال متوالی، حالا Three Fields Entertainment برای یک بار دیگر دست به توسعه عنوانی در این سبک زده است. اما این ساخته که Dangerous Driving نام دارد، متاسفانه بنابر دلایل بسیار زیاد، فاصله‌ طویلی تا استانداردهایی دارد که سال‌ها قبل در سری Burnout آن‌ها را دیده بودیم. در ادامه به تفصیل به این نکات خواهیم پرداخت.

تعداد افرادی که استدیوی بازیسازی Three Fields Entertainment را تشکیل می‌دهند حتی به انگشت‌های دو دست هم نمی‌رسند و از این رو بودجه ساخت عناوینشان به تبع بسیار محدودتر از پروژه‌هایی است که اعضای آن پیش‌تر بر رویشان کار می‌کردند. این مورد را می‌توان به وضوح در همان ابتدای کار و پس از ورود به محیط ابتدایی Dangerous Driving مشاهده کرد. منوهای بسیار ساده و بخش‌بندی محدود بازی، نشان دهنده عمق کم آن است و البته صرف نکردن وقت برای ساختش از سوی استدیو را به تصویر می‌کشد. DD شامل ۶ کلاس مختلف از اتوموبیل‌ها می‌شود که هرکدامشان ۴ نوع نه چندان متفاوت دارند. بازی از کلاس سدان که سرعت کمتری دارد آغاز می‌شود و با به اتمام رساندن مراحل هر کلاس، خودروهای بعدی نیز برای تجربه کردن آزاد می‌شوند که به ترتیب SUV، کوپه، کلاس سوپر، هایپر و Formula DD هستند. نه‌تنها در بین ۴ نوع اتوموبیلی که برای هریک از کلاس‌ها طراحی شده تفاوت خاصی دیده نمی‌شود، بلکه حتی همین کلاس‌ها نیز از نظر فیزیک و هندلینگ هیچ‌گونه فرقی با یکدیگر ندارند. تنها تفاوت میان ماشین‌های DD را باید فرق سرعت‌هایشان بدانیم! این نکته به راحتی کم‌کاری سازندگان را در این مورد به نمایش می‌گذارد. در کنار کنترل نه چندان خوب، باید زاویه دوربین نامناسب را نیز یکی از ایرادهای اساسی بازی بدانیم. در حالی که تنها ۲ حالت دوربین در DD وجود دارد، اما زاویه دوربین خارج از ماشین به‌قدری بد است که در اکثر مواقع نمی‌توانید موانع پیش رو را به راحتی مشاهده کنید.

در مجموع ۹ حالت مختلف برای بازی کردن در هر کلاس وجود دارد که در نهایت منجر به ۶۹ مرحله در کل خواهد شد. با این وجود اما مراحل Dangerous Driving به طرز شدیدی یکنواخت، خسته‌کننده و تکراری هستند. جدا از مسابقات روتین، بخش‌هایی که از Burnout به یادگار مانده همچنان جذابیت دارند. برای مثال تجربه حالت Road Rage که باید در آن بیشترین مقدار ماشین‌های ممکن را Takedown کنیم هنوز لذت‌بخش است. بهترین تجربه DD را نیز می‌توان حالت Heatwave دانست که در آن نوار مربوط به Boost کردن تا زمانی که تصادف نکرده‌اید پر می‌شود و در این صورت می‌توان سرعت و هیجان بسیار بالایی را تجربه کرد. با وجود چنین حالات جذابی، اما DD سرشار است از باگ‌های پرتعداد. در بسیاری از اوقاتی که در حال مسابقه دادن بودم، به طور ناگهانی به سایر ماشین‌های موجود در محیط یا دیگر اشیا برخورد می‌کردم و در عین حال فیزیک عکس‌العمل تصادفات نیز در برخی مواقع بسیار مسخره است. برای مثال در سرعت‌های پایین، برخورد با اتوموبیل‌هایی که از روبرو می‌آیند منجر به خراب شدن ماشینتان خواهد شد اما اگر سرعت بسیار بالایی داشته باشید ممکن است در عین ناباوری نه‌تنها آن‌ ماشین‌ها را خراب کنید، بلکه با فیزیکی غیر واقعی به پرواز در بیایید! حتی چند بار برای خودم پیش آمد که به دلیل برخورد با تابلوی کنار جاده ماشینم منفجر شد!

گرچه یکی از مهم‌ترین ارکان چنین عنوانی تخریب‌پذیری اتوموبیل‌ها است، اما در DD انیمیشن‌های تخریب به جز چند مورد جزئی چیزی برای عرضه ندارند. سایر انیمیشن‌ها هم در حالاتی ابتدایی هستند و به همراه کنترل ساده و تکراری ماشین‌ها، همگی مجموعه‌ای را تشکیل داده‌اند که نمی‌توان DD را چیزی بیش از یک بازی موبایل دانست. شاید اگر این عنوان را روی موبایل تجربه می‌کردم، تا حدی برایم قابل قبول بود که چنین سطحی را تجربه کنم، اما قیمت ۳۰ دلاری بازی به هیچ‌وجه به اندازه ۵ دلار هم نمی‌ارزد! از طرفی با اینکه قرار است DD شامل بخش آنلاین چندنفره باشد، اما این قسمت در هنگام عرضه در دسترس نبود و معلوم نیست چه مقدار زمان لازم است تا مراحل نهایی توسعه آن به پایان برسد. شاید همین مورد هم علتی باشد که تکراری بودن محیط‌ها و حالات بازی را بیشتر به چشم می‌آورد.

با وجود استفاده از Unreal Engine، عنوان Dangerous Driving در قسمت‌های بصری نیز حرف خاصی برای گفتن ندارد. البته طراحی تکسچرها در سطح قابل قبولی قرار دارند و بعضاً قاب‌هایی پدید می‌آیند که چشم‌نوازند. اما مدل‌های ساخته شده فاقد جزئیات کافی هستند و آبجکت‌های استفاده شده در محیط نیز غالباً بدون هیچ‌نوع تنوعی طراحی شده‌اند. از طرف دیگر با توجه به بودجه محدود ساخت بازی، DD خالی از هرگونه موسیقی و ترک‌هایی است تا بلکه کمی هیجان به گیم‌پلی تکراری آن اضافه کند. در این بین اما سازندگان دست به ابتکاری هوشمندانه زده‌اند و با قابلیت وصل کردن اکانت اسپاتیفای به بازی، سعی داشته‌اند تا این کمبود را به طور زیرکانه‌ای بپوشانند. اگر شما هم مثل من از طرفداران پروپاقرص آهنگ‌های Burnout Paradise باشید، می‌توانید چنل آن را روی اسپاتیفای بیابید و تا قسمتی حس و حال آن را برای بار دیگر تجربه کنید. یا اگر آهنگ‌های جدیدتر را می‌پسندید، انتخاب چنل Horizon XS از آخرین شماره Forza Horizon می‌تواند انتخاب جذابی باشد. البته لازم به ذکر است که برای وصل کردن حساب اسپاتیفای نیاز به اکانت پرمیوم خواهید داشت و در آن صورت نیز با توجه به محدود بودن دسترسی از ایران، احتمالاً باید عطایش را لقایش ببخشید و DD را بدون موسیقی تجربه کنید. البته اگر بخواهید تجربه کنید!

اینکه چند نفر از بازی‌سازان هنوز به دنبال پیروی از فرمولی هستند که سال‌ها قبل برایمان لحظات به یاد ماندنی‌ای رقم می‌زدند در نوع خود بد نیست. اما نحوه اجرا و پیاده‌سازی ایده‌هاست که پتانسیل آن‌ها را از بین خواهد برد. با نگاهی به عناوین عرضه شده در چنین سبک آرکیدی در سال‌های اخیر نظیر Onrush، می‌توانیم نتیجه بگیریم که اقبال مخاطبان از این بازی‌ها مانند گذشته نیست. پس وارد شدن دوباره به آن‌ها ایده‌هایی نو می‌طلبد تا بازیکنان را بار دیگر جذب کند. در Dangerous Driving اما چنین داستانی وجود ندارد. بگذارید خیالتان را راحت کنم؛ وقتی هنوز Burnout Paradise موجود است و اتفاقاً نسخه ریمستر شده آن سال قبل با قیمت ۲۰ دلار عرضه شد، هیچ دلیل موجهی برای صرف ۳۰ دلار برای عنوانی ناقص که در بهترین شرایط به درد موبایل‌های همراه می‌خورد وجود ندارد.