بررسی بازی Dance of Death: Du Lac & Fey

داستان‌های کارآگاهی با ژانر ماجرایی کاملاً در هم تنیده هستند و کمتر اثر کارآگاهی را سراغ داریم که در ژانر دیگری ساخته شده باشد، حتی  آثاری هم که در ژانرهای دیگر قرار دارند، برای هسته اصلی گیم‌پلی خود از مکانیک‌های ژانر ماجرایی استفاده می‌کنند. بازی Dance of Death: Du Lac & Fey، اثر مشترک Salix Games و Tea Clipper Games عنوان کارآگاهی جدید در ژانر ماجراییست که مثل تعداد زیادی از اسلاف خود به سراغ پرونده جک قاتل رفته و سعی کرده تا با اضافه کردن جنبه‌های فانتزی و تاریخی به این ماجرا، اثری متفاوت باشد.

در ابتدای کار با Du Lac و سگ سخنگو و غرغروی او Fey، آشنا می‌شویم که در کلبه‌ای ساده در سرزمینی برفی مشغول مشاجره با  یکدیگر در مورد مسائل مالی هستند که صدای جیغ و فریاد آن‌ها را از منزل محقرشان بیرون می‌کشد. قتلی در نزدیکی محل زندگی این دو رخ داده و با اصرار «دو لک» در پی کشف علت آن بر می‌آیند ولی قاتل پشت این ماجرا یک موجود عادی نیست و حوادثی ماورایی در جریان است. ماجرا در همان مقدمه به حدی پیچیده می‌شود که در انتهای مقدمه داستان متوجه می‌شویم این دو شخصیتی که مدت کوتاه کنترل آن‌ها در اختیار ما قرار داشته، در حقیقت «لنسلات» و «مورگان لا فی» داستان شاه آرتور هستند! به دلیل تعدادی تصویر ذهنی که در انتهای مقدمه به آن‌ها الهام می‌شود، تصمیم می‌گیرند به لندن سفر کنند منتها این ماجراها در سال 1888 رخ می‌دهند و همزمان با بازگشت فی و دو لک به لندن، اولین جنایات جک قاتل هم به وقوع پیوسته‌اند.

تلفیق داستان شاه آرتور با ماجرای جک قاتل روی کاغذ ایده جذابی بوده و استفاده از شخصیت‌های شناخته شده این روایت‌ها به عنوان بازیگران اصلی داستان Dance of Death: Du Lac & Fey کمک زیادی در جذب مخاطبی که سابقاً با این حوادث آشنا بوده، می‌کند اما در عمل چندان خروجی موفقیت‌آمیزی را شاهد نیستیم. در کنار تلفیق دو ماجرای آشنا، هدف اصلی سازندگان ارائه اثری کارآگاهی و مرموز بوده که به دلیل برخی انتخاب‌های روایی و به خصوص استفاده از برخی قربانیان مشهور جک قاتل برای پیشبرد داستان، کمی از مرموز بودن روایت کاسته شده است. از طرفی، قطعات مختلف داستان به خوبی در کنار هم قرار نمی‌گیرند و وقتی به نقطه اوج داستان می‌رسیم، پیچش‌های ناگهانی و فاش شدن راز اصلی داستان، با وجود برخی لحظات جذاب در میانه راه در نهایت چندان دلچسب و هیجان انگیز از آب در نمی‌آید. با این وجود در بخش شخصیت‌پردازی و روابط بین شخصیت‌ها، نویسندگان تا حد بسیار زیادی موفق عمل کردند و دیالوگ‌نویسی حتی برای افراد کاملاً حاشیه‌ای، به خوبی انجام گرفته است. اوج این موفقیت در رابطه بین دو لک و فی مشاهده می‌شود که کل‌کل‌های بین این دو، بامزه و کاملاً باور پذیر از آب درآمدند و یکی از نقاط قوت اصلی آن به شمار می‌آید.

بدون شک بدترین قسمت Dance of Death: Du Lac & Fey، بخش گیم‌پلی آن است. اینجا با اثری ماجرایی رو به رو هستیم که خبری از معما در آن وجود ندارد و بیشتر شبیه عناوین شبیه‌ساز راه رفتن است، با این نکته که مکانیک راه رفتنِ آن به درستی کار نمی‌کند! حداکثر «معمایی» که پیش روی گیمر قرار می‌گیرد، پیدا کردن نقطه خاصی از صفحه است که باید روی آن کلیک کنیم تا با رد و بدل شدن دیالوگی از پیش تعیین شده، داستان ادامه پیدا کند. در معدود لحظاتی که مکانیک‌های متفاوتی در اختیار ما قرار می‌گیرد، این مکانیک‌ها حتی از بخش تحقیقی-کارآگاهی هم بدتر هستند، مثلاً در همان بخش مقدمه باید در مبارزه‌ای شرکت کنیم که با نوع خاصی از QTE انجام می‌گیرد و در عمل هیچ گونه جذابیت بصری ندارد.

در بخش‌های مینی‌گیم مانند هم سازندگان احترام چندانی برای هوش و خلاقیت مخاطب قائل نیستند و با راهنمایی‌های بصری و کلامی به طور کاملاً واضح، و تا حدی توهین‌آمیز، گیمر را به سمت انتخاب‌های درست راهنمایی می‌کنند. در حل به اصطلاح معماهای این عنوان خبری از نیاز به هوشمندی یا استفاده از آزمون و خطا وجود ندارد، یک انتخاب واضح پیش روی ماست و سازندگان با چراغ چشمک‌زن و صدای بلند ما را به سمت آن هدایت می‌کنند. از طرفی ساختار بصری این عنوان، موجب شده تا هدایت کردن شخصیت‌ها به نقطه مورد نظر هر منطقه در اکثر مواقع تبدیل به تجربه‌ای رنج‌آور شود، به خصوص که نقطه جابه‌جایی از یک منطقه به منطقه دیگر با قرار گرفتن در موقعیت خاصی در دسترس قرار می‌گیرد.

محیط‌های بازی به صورت نقاشی‌های تخت هستند که مدل‌های سه بعدی شخصیت‌ها در میان آن‌ها جا به جا می‌شوند و ظاهر این نوع طراحی، نسبتا جذاب است و کاریست که قبل از آن‌ هم در قالب عناوین ماجرایی بارها شاهد آن بودیم ولی این طراحی به بخش گیم‌پلی کاملاً آسیب زده، به طور مثال یکی از دلایل مشکل مسیریابی شخصیت‌ها بدون شک ناشی از عدم هماهنگ‌سازی مناسب مدل‌های سه بعدی با محیط تخت است.

البته خود طراحی بصری در کنار جذابیت‌هایش، اصلاً بی‌نقص نیست و طراحی شخصیت‌های حاضر در محیط‌ها که امکان تعامل با آن‌ها وجود ندارد بسیار بد صورت گرفته یا انیمیشن متحرک‌سازی لب‌های شخصیت‌ها هماهنگی مناسبی با دیالوگ‌هایشان ندارد. در بخش صدا و موسیقی با چیزی نزدیک به موسیقی متن سریال‌ها و فیلم‌هایی که بازه زمانی مشابهی را روایت می‌کنند، رو به رو هستیم و صداگذاری شخصیت‌ها بسیار خوب انجام گرفته و اکثر بازیگران در القای حس لازم برای هر صحنه و جان بخشی به شخصیت‌ها عملکرد کاملاً قابل قبولی از خود نشان داده‌اند.

سازندگان با وجود ایده نسبتاً جذاب و شخصیت‌های خوبی که برای روایت آن انتخاب کردند، در اجرا به طور کامل شکست خورده‌اند. یک عنوان ماجرایی با درون مایه کارآگاهی، نیازمند چندین معمای سخت و چالش برانگیز است که هیچ اثری از آن‌ها در اینجا دیده نمی‌شود. طراحی بصری کار هم به چشم جالب می‌آید اما در عمل برای گیم‌پلی مشکلاتی را ایجاد کرده است. متأسفانه Dance of Death: Du Lac & Fey با تبدیل شدن به یک اثر ماجرایی خوب و استاندارد، فاصله زیادی دارد.