بررسی بازی Call of Juarez: The Cartel

عده ای معتقدند که در عرصه ی بازی سازی همه چیز ممکن است و هیچ چیز غیر ممکن نخواهد بود ، شاید اگر دید کلی نسبت به این نظریه داشته باشیم ، این ادعا برایمان تا حدودی درست جلوه کند ، اما وقتی نگاهی به پیشینه ی سری Call of Juarez می اندازیم و سپس نگاهمان را به سوی Call of Juarez: The Cartel منعطف می کنیم ، قطعاً در میابیم که این ادعای پیش پا افتاده نقض می شود. چطور ممکن است سری که دو عنوان اولش ، تمی قدیمی و روایتگر دوران وسترن بودند ، یک دفعه مدرنیزه شود و داستان آن به سال 2011 انتقال یابد ؟! متاسفانه این روزها ، با سیاست های غلطی که استودیوهایی مانند Techland در پی می گیرند ، سری دوست داشتنی که همه با تم خاص و وسترن بودن آن انس گرفته بودند ، ناگهان به سبک Modern First-Person Shooter تبدیل می شود ! طبیعتاً این امر ، نتیجه ای جز خراب شدن نام سری و بر آورده نشدن انتظارات هواداران ندارد. عنوان Call of Juarez The Cartel را اگر از حیث نام نگاه کنیم ، باید سومین نسخه ی سری COJ دانست. این عنوان که کمی نام COJ برایش سنگینی می کند ، در تاریخ 19 جولای امسال توسط کمپانی خوشنام Ubisoft انتشار یافت. همانطور که به حضورتان رساندیم ، سازنده ی آن استودیوی بازی سازی Techland بود که با مدرنیزه کردن عنوان The Cartel روح تازه و البته مریضی به این سری دمید و با ارتباط دادن قسمت هایی از داستان دو عنوان گذشته ی آن به The Cartel ، سعی داشت کمی از جلوه ی خراب کاری خود را حذف کند ، که متاسفانه در این حیله نیز موفق ظاهر نشد. این عنوان در تاریخ 19 جولای امسال برای PC | PS3 | X360 منتشر شد. حال با تجربه ی آن و فرصتی که نصیبمان گردید ، بر آن شدیم تا شما عزیزان را با نقد و بررسی بازی Call of Juarez The Cartel همراه سازیم. مطمئناً خواندن این مطلب توسط شما ، موجب سرافرازی ما می گردد …

داستان این بازی بسیار کلیشه ای است و هیچگاه از روایت و مشخص شدن ادامه ی آن لذت نخواهید برد. داستان اصلی The Cartel روایتی از سال 2011 است و از تاریخ چهارم جولای همان سال ، با بمباران کردن دفتر DEA ، توسط Mendoza Cartel آغاز می شود. شخصیت های اصلی بازی را سه فرد با نام های Ben McCall ( 57 ساله ، وابسته به سازمان LAPD و از نوادگان Ray McCall ) ، Eddie Guerra ( 37 ساله ، وابسته به سازمان DEA ، بسیار وراج و ریسک پذیر ) و Kimberly Evans ( 25 ساله ، وابسته به سازمان FBI ، فوق العاده باهوش و مصمم در کارها ) تشکیل می دهند. طی انفجار سهمگین در DEA ، یکی از مامورین عالی رتبه ی آن سازمان ، یعنی Patrick Stone کشته می شود. Ben به همراه Patrick و همچنین Alvarez ، در ویتنام خدمتکاران ساده ای بودند. پس از گذشت مدتی ، Ben دوست خود یعنی Alvarez را به قتل زن غیر نظامی متهم می کند ، اما دادگاه به این علت که وی نه مدرک و نه شاهدی به همراه خود داشت ، اظهارات او را قبول نکرد. از آن پس ، کینه توزی های زیادی میان Ben و Alvarez ایجاد می شود و شبهاتی هم در مورد قتل Patrick Stone بوجود می آید. سپس فردی به نام Eddie Guerra هم که زیر این سوء ظن نقش هایی داشته و از طرفی تنها بازمانده ی بمب گذاری در DEA است ، وارد ماجرا می شود. در این شرایط Kimberly Evans هم مجبور می شود به علت کارهای غیر قانونی برادر 18 ساله اش و دار و دسته ی آن ، از وی در برابر قانون دفاع کند. در میان حواشی که برای هر یک کارکترهای بازی وجود دارد ، این سه تن ، یعنی Ben ، Eddie و Guerra ، ماموریت می گیرند تا کارهای خلاف باندی زیر زمینی ، واقع در مکزیک را افشا سازند و سعی بر این دارند تا صادرات مواد مخدر از مکزیک به سایر شهر ها و کشورها را متوقف کنند. داستان بازی به طور کلی با وجود کلیشه ای بودن ، هیچ جذابیتی ندارد و در حد عنوانی از سری COJ نیست.

شخصیت پردازی بازی و انتخاب دیالوگ ، یکی از مهمترین بخش ها در هر بازی است که در The Cartel اصلاً به آن پرداخته نشده است. برای مثال شخصیت پردازی Ben McCall خیلی ضعیف است ، او بسیار فحاش است و گاهاً دوستان خود را با فحش صدا می زند. همچنین دارای سرشتی بسیار خشک و جدی است و مطمئناً اگر بازی را با وی انجام دهید ، به هیچ عنوان از انجام آن لذت نخواهید برد. ترکیب شخصیت ، در عناوینی که باید بازی را بصورت تیمی به اتمام برسانید ، بسیار مهم است ، اما Techland به این مورد هم بها نداده و شما هیچ برنامه ریزی و یا کار تیمی میان Ben ، Eddie و Kimberly مشاهده نخواهید کرد. شاید در کنار عیوب زیادی که در تمام بخش های بازی مشاهده کردیم ، اگر داستان بازی هم به جمع آنها بپیوندد ، هیچ نکته ی مثبت به خصوصی در The Cartel قابل مشاهده نباشد!

در این مبحث قاصدیم تا به بخش گیم پلی بازی بپردازیم. شاید در نگاه اول ، گیم پلی بازی برایتان جذاب باشد ، زیرا در مرحله ی نخست بازی ، درون ماشینی هستید و تیر اندازی در آن مرحله به اتومبیل های مجاور ، کار سرگرم کننده ای است ، اما اگر کمی از انجام بازی بگذرد ، قطعاً برایتان کسالت آور شده و از انجام ادامه ی آن پرهیز خواهید کرد. اگر بخواهیم گیم پلی The Cartel را با Bound In Blood مورد قیاس قرار دهیم ، هیچ امتیازی به گیم پلی The Cartel نمی توان داد. در منوی اصلی بازی ، هنگامی که شما داخل آیتم New Game شده و قصد دارید بازی را شروع کنید ، می بایست از میان سه کارکتر اصلی بازی یکی را انتخاب کنید ، البته باید انتخاب خود را درست انجام دهید ، زیرا بعداً نمی توانید آنرا تغییر دهید. مرحله ی اول بازی ، هیچ چیز جدیدی نه تنها نسبت به بازی های اول شخص سال 2011 ، بلکه نسبت به بازی های چندین سال پیش هم ندارد و همین امر باعث می شود تا در نگاه اول ، دید گیمر نسبت به آن تغییر یابد. تمام المان هایی که در گیم پلی بازی های اول شخص ساده مانند Homefront مشاهده کرده بودیم ، عیناً جلوی چشممان ظاهر شد. قصد نداریم استاندارد های گیم پلی این دو بازی را ضعیف بدانیم ، اما مکرر شدن آنها در طول بازی ، لطمه ی زیادی به کیفیت آن می زند. مثلاً تیراندازی در The Cartel ، با شخصیت های آن ، اصلاً لذت بخش نیست ، زیرا تکنیکی و داینامیک طراحی نشده و بسیا عامیانه جلوه می دهد. همچنین این امر در مورد رانندگی با وسایل نقلیه هم صدق می کند. شاید بتوان تنها نکته ی مثبت گیم پلی آن را ، اسلحه های گوناگون بازی دانست. به طور کلی نمی توان قسمت Single Player را بخش جذابی در گیم پلی The Cartel دانست و مطمئناً پس از گذشته چند دقیقه از انجام آن ، به قدری تکراری بودن آن آزارتان می دهد که تا چند روز حتی سمت کاور بازی هم نخواهید رفت !

در قسمت مولتی پلیر بازی ، بخش های جالی دیده شد که بازگو کردن آنها ، خالی از لطف نیست. شما می توانید با دوستانتان تیم هایی تا سقف 12 بازیکن ، تشکیل دهید و با یکدیگر به انجام بازی بپردازید. البته قبل از هر چیزی باید مشخص کنید که دوست دارید پلیس باشید یا جنایتکار. در این بخش Customize کردن کارکترها مقدور است و شما برخی خصوصیات چهره و لباس های آنان را می توانید تغییر دهید. همچنین تمام سلاح موجود در بخش تک نفره ، در این مود نیز وجود دارد و قادرید از تمامیشان استفاده کنید. هر اندازه که کار تیمی در مود تک نفره ی بازی به چشم نخورد ، در این مود دیده می شود. برایم مثال هنگامی که شما به شدت زخمی می شوید ، می توانید دوستتان را خبر کنید تا به کمک شما بیاید و به طریقی ، موجب بهبودی شما گردد. استفاده از وسایل نقلیه برای تعقیب و گریز در این مود بسیار جالب است و از هیجان خاصی برخوردار است. شاید مود مولتی پلیر بازی ، با آیتم های جذابی که دارد ، مدتی بتواند شما را سرگرم کند ، اما مانند قسمت تک نفره ، پس از چندین دقیقه ، باز هم تکراری شدنش ، آزارتان خواهد داد.

این بازی با موتور گرافیکی Chrome Engine 5 ساخته شده است. The Cartel اولین عنوانی است که قدرت های این موتور بر رویش پیاده سازی شده است. به نظر می رسد سازنده ی بازی از تمام مزایای این موتور بهره گیری نکرده ، زیرا به جرئت می توان گفت ، عنوان Bound In Blood که در سال 2009 و با نسخه ی قبلی این موتور ساخته شده بود ، گرافیکش بسیار چشم نواز تر از این بازی بود. اگر کسی زیاد از این عرصه ی بزرگ خبری نداشته باشد و The Cartel را به او نشان دهیم ، مطمئناً می گوید این عنوان برای چندین سال پیش است. بافت هایی که برای ساختمان ها ، ماشین ها و اشیای دیگر از آن ها استفاده شده ، در نگاه اول می توان فهمید که بسیار بی کیفیت اند ، همچنین بافت های چهره ی شخصیت ها هم زیاد جالب نیست. رنگبندی محیط در سطح معمولی قرار دارد و پالت رنگی قطعاً از رنگ های کمی تشکیل شده است. در برخی مراحل ، هنگامی که درگیری میان شخصیت و دشمنان شدید می شود ، با افت فریم مواجه می شویم و نرخ فریم بازی بسیار پایین می آید. همچنین گاهاً تکسچرهای فوق العاده ضعیفی در بازی دیده می شود. یکی دیگر از مشکل های آن ، وجود Screen Tearing ( پاره شدن صفحه ی نمایش ) است که به شدت آزارتان می دهد. شاید بیشترین افکتی که در بازی ببینیم ، افکت خون باشد که به وفور ، هنگامی که شخصی را می کشید دیده می شود. از این افکت که یکی از مهمترین عناصر در بازی است ، به خوبی استفاده نشده و هنگامی که کسی کشته می شود ، به اندازه ی یک چهار لیتری خون از وی بیرون می ریزد ، این در حالی است که بدن آنها زیاد صدمه نمی بیند. سازنده ی بازی کمی سلیقه به خرج نداده تا منوی بازی را زیبا تر پدید آورد ، منوی عناوین دهه ی قبل از منویی که در The Cartel دیدیم بسیار قوی تر و زیباتر بودند. تخریب پذیری محیط در سطح مطلوبی است و اکثر وسایل پیرامونتان مانند شیشه ، میز ، در و … با ضربه ی گلوله شکسته می شوند ، منتهی اگر پس از چند ثانیه به آنها نگاه کنید ، دوباره به حالت اولیه ی خود بر می گردند. فیزیک کارکترها هم بسیار ضعیف است و وقتی کارکتری راه می رود ، فکر می کنید کسی در حال هل دادن اوست ! همان اندازه که فیزیک کارکترها ضعیف است ، فیزیک وسایل نقلیه چند برابر ضعیف تر ظاهر شده است. ماشین ها اصلا طبیعی حرکت نمی کنند و وقتی ضربه یا شلیکی به آنها برخورد می کند ، عکس العملی جز استخراج دود نشان نمی دهند. اگر بخواهیم گرافیک بازی را با Bound In Blood مقایسه کنیم ، متوجه می شویم که The Cartel در زمینه ی گرافیک چیزی نیست جز فاجعه ی سال 2011 !

حال به بخش صدا گزاری می رسیم. دوبله ی بازی نسبتاً خوب است و به نظر می رسد از صداپیشگان با استعدادی استفاده کرده اند. صدایی که هنگام صحبت کردن Ben می شنویم ، ما را به حال و هوای عناوین قبلی می برد ، وقتی که Roy McCall صحبت می کرد و یا عصبانی می شد. البته انتخاب دیالوگ ها واقعاً افتضاح است ! افکت های صدا برای تیر اندازی بسیار ضعیف است و طبیعی کار نشده ، وقتی شما با اسلحه ی سنگینی تیر اندازی می کنید و سپس با یک کلت کمری شلیک می کنید ، یک نوع صدای مشابه می شنوید ، که این امر از جذابیت نداشته ی گیم پلی بازی کاسته می کند ! شایان ذکر است که به صداهای متفرقه هم پرداخته نشده ، مثلاً وقتی شما درون جنگل هستید ، قطعاً پرنده ای در آنجا پر میزند ، اما در The Cartel ، درون جنگل هایش هیچ صدایی نمی شنوید. موزیک بازی نسبت به صدا گزاری اش نسبتاً بهتر عمل کرده است. در طول بازی در برخی مراحل با حمله ی دشمنان موزیک هیجان انگیزی پخش می شود. البته در قسمت های دیگر بازی ، زیاد از پخش موزیک استفاده نشده است. به نظر می رسد که سازنده ی بازی به دو بخش صداگزاری و موسیقی هم بها نداده است و در برخی قسمت های بازی ، صداگزاری و یا موزیک ، بسیار عامیانه به نظر می رسد.

حال که در تابستان هستیم و فقر بازی بیداد می کند ، با عرضه ی عناوینی مانند The Cartel ، نه تنها از کمبود بازی نجات پیدا می کنیم ، بلکه بیش از پیش در این فقر داخل می شویم. شاید اگر سازنده ی بازی وقت بیشتری را روی ساخت این عنوان قرار می داد ، حال با عنوان ضعیفی مثل The Cartel رو به رو نبودیم..