بررسی بازی Bodycount

اگر یکی از کنسول های PS2 یا Xbox را داشته اید و البته از سبک شوتر متنفر نبودید، مسلما بازی Black را تجربه کردید. Black که جزو شوترهای بسیار خوب کنسولی در نسل قبل به حساب می آمد، دارای تخریب پذیری و گرافیک عالی (نسبت به سخت افزار نسل قبل) بود. Bodycount از همان زمان معرفی اولیه اش، به عنوان ادامه ای معنوی بر Black یاد می شد، زیرا که توسط همان تیم در دست ساخت بود. اما حال که بازی عرضه شده به نظر نمی رسد Bodycount را بتوان وارث حقیقی آن بازی برشمرد.
شما به عنوان ماموری ویژه و کارکشته از سازمانی به نام Network به کشورهای عموما جهان سوم فرستاده می شوید تا طبق معمول حلال مشکلات باشید. ماموریت ها توسط صدای زنی بی نام (!) به شما داده می شود و او در کل درباره تمام مسائل و اتفاقات با شما صحبت می کند. در واقع نه تنها کاراکتر اصلی شخصیتی کاملا صامت است، بلکه به جز صدای این خانم و یکی از دشمنان که از اواسط بازی با او روبرو می شوید، شخص دیگری در بازی صحبت نمی کند! بازی از قسمتی در غرب آفریقا آغاز می شود، جایی که نیروهای شورشگر و نیروهای دولتی با هم در حال جنگ هستند و شما باید به آنجا رفته و اطلاعاتی بدست آورید. تا چند مرحله اول بازی به همین صورت دنبال می شود، اما از اواسط کمی متفاوت شده و روند بهتری به خود می گیرد. هرچند به صورت کلی روایت داستان نامفهوم بوده و به علت کمبود شدید کاراکتر، بی سر و ته بودن ماموریت ها و روند بی هدف آن، هیچ شوقی در بازیکن برای پیگیری آن ایجاد نمی کند. در کمال تعجب نیز هیچ زیر نویسی هم برای دیالوگ ها وجود ندارد که برای یک بازی که در سال 2011 عرضه شده بسیار ناامید کننده است. در کل بهتر است فرض کنیم بازی چیزی به نام داستان ندارد.

همانطور که گفته شد، بازی در جایی آغاز می شود که دو جبهه در شهری آشوب زده در حال جنگ هستند و شما هم دشمن هر دو جبهه محسوب می شوید. گیم پلی بازی نسبتا خوب است، هرچند کمی کنترل و شوتینگ بازی کند و اذیت کننده است. شلیک با اسلحه ها نیز قابل قبول کار شده، اما یکی از ایرادات پرشمار بازی تنوع بسیار کم این اسلحه هاست. در ابتدا یک شاتگان و یک مسلسل اتوماتیک به شما داده می شود و متاسفانه مجبورید تا آخر آن مرحله (و حتی یکی دو مرحله بعدی) آنها را تحمل کنید، زیرا شما توانایی برداشتن اسلحه های دشمن را ندارید! در واقع با گذراندن مراحل، اسلحه های جدید آزاد می شوند و فقط در مکان های خاصی که آن هم در مراحل بعدی وجود دارد می توانید اسلحه خود را عوض کنید. تنها با کشته شدن دشمنان، علامت های نارنجی رنگی از آنها بیرون می ریزد که با گرفتن آنها خشاب اسلحه تان پر می شود. در کل هدف سازنده از چنین کاری مشخص نیست، زیرا سبک و روند گیم پلی، نیازی به گذاشتن چنین محدودیتی ندارد. مورد منفی دیگر نبود توانایی راه رفتن در هنگام نشانه گیری است. یعنی وقتی در حالت زوم می روید، فقط می توانید کمی به اطراف خم شوید در حالی که سر جای خود ایستاده اید. این قابلیت به خودی خود ایراد محسوب نمی شود و می تواند المان یک گیم پلی باشد، اما در مورد Bodycount به هیچ وجه خوب کار نمی کند، زیرا بازی یک شوتر کاملا خطی نیست و دشمنان ممکن است از هر جهت به شما تیر اندازی کنند. حال فرض کنید شما می خواهید هم به دشمنی که کمی دورتر ایستاده و نیاز به شلیک با زوم دارد تیر اندازی کنید، هم نمی توانید در این حالت حرکت کرده و از دشمنان پشت سری خود گلوله دریافت می کنید. اینجا به ناکارآمد بودن این قابلیت در بازی پی می برید. همانطور که گفته شد مراحل کاملا خطی نیست و سازنده سعی کرده با باز کردن و گذاشتن مسیرهای مختلف آن را از یک شوتر کاملا خطی دور نگه دارد، اما به طرز منحصر به فردی در این مورد هم ناموفق ظاهر شده است! مراحل باز و بزرگ است و حتی می توانید در آنها گشت و گذار کنید، اما موضوع این است که وقتی قصد دارید تا به هدف تعیین شده بروید، فقط یک راه و مسیر دارید. یعنی در اکثر موارد، فقط از یک راه از پیش تعیین شده می توان به هدف مورد نظر رسید که کلا وجود محیط های باز آن را زیر سوال می برد. ماموریت ها هم اکثرا رسیدن از نقطه A به B، یا دفاع از منطقه ای که در حال انجام عملیاتی در آن هستید (مانند بمب گذاشتن یا هک کردن کامپیوتر) است و به ندرت تنوعی در آنها ایجاد می شود.

اما هدف گیم پلی فقط کشتن دشمنان نیست. همانند Bulletstorm در بازی Skillshot هایی تعبیه شده و با کشتن متفاوت دشمنان امتیاز می گیرید. هرچند این Skillshot ها بسیار بسیار محدودتر از Bulletstorm است و اصلا با اثر یاد شده قابل مقایسه نیست. مثلا به کشتن دشمنی از پشت، هدشات کردن، کشتن با نارنجک یا انفجاری عظیم و از این دست محدود می شود. با انجام چنین کارهایی امتیاز می گیرید و هرچه دشمنان بیشتری را پشت سر هم و به صورت زنجیر وار با Skillshot های مختلف از پای درآورید امتیاز بیشتری نیز نصیب شما می شود. با تمام شدن مرحله این امتیازها برای شما نمایش داده می شوند و بازی، عملکردتان را با نمره های A,B,C,… به شما نشان می دهد. اما فقط امتیازش به شما می رسد، نه بیشتر! شما هیچ سودی از این امتیازها در خرید یا بدست آوردن قابلیت خاصی نمی برید و آنها فقط به یک سری عدد محدود می شوند که باز هم معلوم نیست اصلا به چه علت گذاشته شده اند.
چهار قابلیت مختلف در بازی وجود دارد و آنها با گذراندن مراحل یکی یکی آزاد شده و به صورت اتوماتیک ارتقا می یابند. اولین قابلیتی که بدست می آورید Adrenaline است که سرعت حرکت و عکس العمل شما را بالاتر می برد. قابلیت دوم، گلوله های آتشین و قدرتمندی است که وقتی فعال شوند، به جای گلوله های معمولیتان شلیک می شوند و دشمن را می سوزانند (با ارتقا یافتن این قابلیت، گلوله ها انفجاری می شوند). قابلیت بعدی، نمایش دشمنان مقابل شما، با مشخص کردن آنها به رنگ آبی است و قابلیت آخر نیز علامت گذاری یک منطقه برای بمباران هوایی است. استفاده کردن از این قابلیت ها خط انرژی استفاده از آنها را خالی می کند. با کشتن دشمنان از آنها علامت تعجب های آبی رنگی (همراه با علامت های نارنجی خشاب که پیش تر ذکر شد) به زمین میریزد و با نزدیک شدن به آنها به سمت شما جذب می شوند و خط انرژی شما را پر می کنند. این قابلیت ها با اینکه مثبت حساب می شوند، اما در کل خیلی کارآمد نیستند و کمتر پیش می آید بازیکن مجبور به استفاده از آنها بشود. البته بمباران هوایی و گلوله های انفجاری جذاب کار شده اند (هرچند خیلی زود خط انرژی را خالی می کنند). نکته منفی این قابلیت ها، گذاشته شدن آنها روی دکمه های D-pad دسته است که هنگام نبرد به سختی قابل استفاده است.

Bodycount از موتور اختصاصی Codemasters یعنی Ego Engine استفاده می کند که قبلا در بازیهای Dirt, Grid و Operation Flashpoint به کار رفته است. گرافیک بازی نکته قابل توجهی ندارد و کاملا معمولی است. بافت ها بعضا ضعیف، و افکت ها متوسط کار شده اند، هرچند افکت انفجار و نورپردازی در سطح بهتری قرار دارد. صداگذاری جزو قسمت های نه چندان خوب قرار دارد و شخصا در بسیاری قسمت ها مشاهده کردم صدای دشمنان از جهت اشتباه به گوش می رسد.
المان جالب و بارز بازی، تخریب پذیری محیط است. هر چند نباید انتظار تخریب پذیری در حد Battlefield 3 داشت، اما در حد خود و نسبت به بازیهای دیگر خوب کار شده است. معمولا در محیط تعداد زیادی بشکه های انفجاری و بطری های بنزین وجود دارد و با شلیک به آنها انفجارهای جالب و مهیبی رخ می دهد که هم از لحاظ بصری و هم صداگذاری خوب کار شده اند. دیوارها نیز نسبتا تخریب پذیری خوبی دارند و کناره های دیوارها و پنجره ها کاملا تخریب می شوند. اما از طرف دیگر، هوش مصنوعی دشمنان یکی از بزرگترین مشکلات بازی است. دشمنان خیلی اوقات در جای خود ایستاده و مانند مجسمه ای که در دستش اسلحه است به شما تیراندازی می کنند. خیلی اوقات نیز با دیدن من چند ثانیه ای طول کشید تا بفهمند باید عکس العملی از خود نشان دهند. بارها نیز در پرتاب نارنجک دیده ام که نارنجک دشمن به دیوار برخورد کرده و زیر پای خودش ترکیده است! با دیدن شما نیز هیچ استراتژی خاصی از خود نشان نمی دهند و مستقیما فقط شلیک می کنند. انقدر مثال از هوش مصنوعی ضعیف دشمنان زیاد است که خود یک مقاله جدا میطلبد. باگ های عجیب و غریب و بعضا مضحک نیز در بازی کم نیست. از ماندن جنازه دشمنان در هوا گرفته تا غیب شدن اسلحه ی در دستتان تنوع باگ وجود دارد. در کل بخش تک نفره بازی کوتاه است و چیز خاصی هم ندارد و به جز برخی صحنه ها (مانند مبارزه با Boss بازی) اصلا چالش برانگیز و جالب کار نشده است.
بخش Co-op فقط به صورت آنلاین قابل بازی است و در آن شما باید موج های مختلف دشمنان را همراه با دوست خود نابود کنید و هیچ نکته ی قابل توجه دیگری ندارد.
Multiplayer بازی نیز تنها دارای دو مُد کلیشه ای Deathmatch و Team Deathmatch است و حتی قسمتی برای پیشرفت و Level گیری نیز ندارد. این قسمت بازی نیز تعریفی ندارد و کاملا مشخص است تلاشی از طرف تیم سازنده برای آن انجام نشده است. در کل اگر طرفدار Black بودید و به Bodycount دل بستید، ناامید می شوید. Codemasters باز هم در بازار شوتر ناموفق ظاهر شد.