بررسی بازی Bayonetta & Vanquish 10th Anniversary Bundle

در روزهایی که استودیو PlatinumGames به سختی مشغول کار روی چند پروژه مختلف است، سگا (SEGA) تصمیم گرفته که سومین و چهارمین بازی آنها را برای بار دیگر روی کنسول‌های خانگی و اینبار برای PS4 و Xbox One منتشر کند. باندل 10 سالگی دو بازی Bayonetta و Vanquish حالا با وضوح تصویر 4K و به صورت 60 فریم بر ثانیه قابل تجربه است و گیمرهای علاقه‌مند به ژانر اکشن می‌توانند دو بازی متفاوت و قابل توجه از جهات مختلف را به شکل بهبود یافته پیش روی خود ببینند. کامیا و میکامی به عنوان کارگردان‌های این دو بازی برای سال‌ها در کنار یکدیگر روی تعدادی از مطرح‌ترین بازی‌های تاریخ کمپانی Capcom کار کردند و بعد از احداث PlatinumGames هر کدام اثری را روانه بازار کردند که می‌توان گفت یکی تقریبا اکشنی بی‌نقص است و دیگری تنها می‌تواند برای چند ساعت آدرنالین خون شما را بالا ببرد.

بگذارید در ابتدا کار را با بازی Bayonetta شروع کنیم. اثری در ژانر اکشن که توسط خالق Devil May Cry یعنی هیدکی کامیا کارگردانی شده و اکنون بعد از گذشت یک دهه همچنان آن را می‌توان در میان بهترین‌های تاریخ صنعت بازی قرار داد. بعد از تجربه Devil May Cry 5 در سال گذشته و اکنون بازگشت به گذشته با  بازی Bayonetta به خوبی می‌توان متوجه شد که هنوز هم Capcom راه ایده‌آلی را برای ادامه مجموعه خود انتخاب نکرده. سومین بازی ساخته شده از سوی PlatinumGames با اینکه اکنون اثری 10 ساله به شمار می‌رود اما از هر جهت می‌تواند به عنوان بازی بهتری نسبت به Devil May Cry 5 شناخته شود که با ساختار و تکنولوژی امروزی توسعه پیدا کرده. هرچند Bayonetta به جز تجربه بخش داستان چیز دیگری برای ارائه ندارد اما در تمامی زمینه‌ها از جمله داستان، گیم‌پلی، گرافیک هنری و صداگذاری همچنان به عنوان اثری قابل توجه محسوب می‌شود. بازی که با بی‌نهایت چندضربه و حرکات ترکیبی همواره جریان اصلی مبارزات را تازه نگه داشته و گیمر را در مقابل دشمن‌هایی متنوع و خاص قرار می‌دهد. برای مبارزه با هر کدام از این دشمن‌ها می‌توانید از استراتژی و تجهیزات مختلفی استفاده کنید و هر کدام از آنها را با پیشرفت در بازی، ارتقا دهید. مسیری که «بایونتا» در طراحی یک اکشن نفس‌گیر طی کرده همچنان برای Capcom مانند جاده‌ای تاریک و ناآشنا است.

در مقابل اما بازی Vanquish به عنوان ساخته شینجی میکامی خالق مجموعه بازی Resident Evil قرار دارد. میکامی که پیش از این اثر روی عناوین اکشن دیگری هم کار کرده بود اینبار با بازی Vanquish سعی داشت عملیات ناموفق خود در زمان طراحی P.N.03 را اینبار به شکل دیگری پایان دهد. چهارمین بازی PlatinumGames را می‌توان اثری کاملا متناقض در نظر گرفت. بازی که در داستان و گیم‌پلی مسائلی را مطرح کرده در ادامه آنها را به شکل متفاوتی زیر پا می‌گذارد. از همان ابتدا Vanquish سعی دارد داستانی سیاسی و قابل توجه را ارائه کند اما در نیمه راه تغییر مسیری عجیب را تجربه می‌کند. داستانی که به نظر سعی دارد نکات و مفاهم جالبی را مطرح کند اما با تغییراتی به شدت ساده، شخصیت‌پردازی خود را زیر سوال می‌برد. نمونه واضح این موضوع را می‌توان در شخصیت‌پردازی Burns دید. شخصیت مکملی که از ابتدا همراه قهرمان‌ اصلی داستان یعنی سم است، در بخش انتهایی داستان به یکباره دچار تغییری غیرقابل توجیه شد و بعد از مبارزه‌ای کوتاه دوباره و طی چند دقیقه ترجیح می‌دهد اینبار رویکردی متفاوت را پیش بگیرد. در زمینه گیم‌پلی نیز Vanquish روندی مشابه را پیش می‌گیرد. هر‌چه‌قدر هسته اصلی گیم‌پلی این شوتر سوم شخص به خوبی طراحی شده و قابلیت‌های بسیاری را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد اما طراحی مراحل آن به شدت محدود و خطی است. مراحی که معمولا از بخش‌های جداگانه تشکیل شده و مدام گیم‌پلی روان و سریع بازی را با دیالوگ‌های بی‌ارزش متوقف می‌کند. با وجود این مسائل همچنان از دید کلی Vanquish به عنوان اثری سرگرم‌کننده شناخته می‌شود اما این روزها در نبود هیچ قابلیت اضافه‌ای همچون حالت چند نفره، نمی‌تواند ارزش آنچنانی را به مخاطب ارائه کند.

با در نظر گرفتن تمام توضیحات ارائه شده، اکنون با بسته‌ای روبرو هستیم که به عنوان باندل 10 سالگی Bayonetta & Vanquish روبرو هستیم که از دید ارتقا تنها در زمینه گرافیک، پیشرفت اندکی داشته. به جز افزایش وضوح تصویر به 4K و 60 فریم بودن دو بازی عملا می‌توان گفت که گرافیک کلی هر کدام از این آثار بهبود دیگری پیدا نکرده. در این میان البته پایین بودن وضوح برخی از میان‌پرده‌های از قبل رندر شده حتی می‌تواند شرایط نامناسبی را ایجاد کند. در شرایطی که بازی با وضوح قابل توجهی اجرا می‌شود به یکباره پخش یک میان پرده می‌تواند وضعیت را از دید گرافیکی با افت قابل توجهی روبرو کند. از سوی دیگر Vanquish بعضا نمی‌تواند شرایط 60 فریم بودن را ثابت نگه داشته و کمی افت می‌کند. افتی که البته تاثیر آنچنان منفی روی کلیت گیم‌پلی و دیگر بخش‌های بازی ندارد. هرچند هر کدام از این آثار را می‌توانستیم روی PC یا پلتفرم‌های قدیمی تجربه کنیم اما انتشار آنها روی پلتفرم‌های این نسل، خالی از لطف نیست. بازی‌های اکشنی که شاید نتوان نمونه مشابه و با کیفیتی را در میان محصولات امروزی پیدا کرد و حتی تجربه دوباره آنها جذاب و سرگرم‌کننده است.