بررسی بازی Battletoads

پس از گذشت بیش از ۲۵ سال، شاهد بازگشت بازی Battletoads هستیم. عنوانی که برای اولین‌بار در سال 1991 توسط استودیو Rare خلق شد. بازی بتلتودز یک عنوان کلاسیک دو بعدی در سبک Beat ’em up بود که به لطف شخصیت‌ها و طراحی آن‌ها در کنار درجه سختی نسبتا زیاد بازی مورد توجه قرار گرفت. البته هر چند بتلتودز طرفداران زیادی را به دست آورد، اما این به معنا بی‌نقص بودن بازی نبود و در عمل با عنوان خوب و یا حتی متوسطی طرف بودیم که دارای اشکالاتی بود. از جمله همین درجه سختی بسیار زیاد بازی که عملا در بعضی از مراحل با هیچ دلیل و منطقی قابل توضیح نبود و بیشتر به وسیله‌ای برای مجازات بازیکن تبدیل می‌شد. با این حال باز هم نکات مثبت بازی بسیار بیشتر از نکات منفی‌اش بود و به همین جهت طرفداران سری مدت‌ها است که منتظر بازگشت و ریبوت این سری برای کنسول‌ ایکس‌ باکس وان هستند. به خصوص بعد از موفقیت عنوان Street of Rage که ثابت کرد، همچنان می‌شود یک عنوان کلاسیک را با توجه به استاندارد های روز صنعت بازی‌ها توسعه داد و محصولی خلق کرد که علا رغم وفادار بودن به نسخه‌های کلاسیک، یک عنوان با کیفیت و سرگرم کننده در سبک Beat ’em up  به  شمار آید. در نهایت این خواسته توسط مایکروسافت اجرا و مراحل توسعه بازی توسط استودیو Dlala Studios و با همکاری استودیو Rare آغاز می‌شود و در نهایت بازی هم چند روز قبل منتشر شد. حال باید دید آیا این همه انتظار ارزشش را داشته یا در نهایت با محصولی ضعیف طرف خواهیم بود.

Battletoads جدید به شکل بسیار خوبی شروع می‌شود. در عمل باید گفت با عنوانی طرف هستیم که در شروعش نوید یک عنوان سرگرم کننده و یا حتی با کیفیت را در تمامی بخش‌ها می‌دهد، اما هر چه بیشتر در بازی پیش می‌رویم، از کیفیت بازی هم کاسته شده و نهایتا به شکل نه چندان جالبی به پایان می‌رسد. داستان شماره جدید، دقیقا ۲۵ سال بعد از آخرین شماره بتلتودز آغاز می‌شود. سه قورباغه اصلی داستان با نام رش، زیتس و پیمپل در این سال‌ها در جهانی موازی زندانی بوده‌اند و در شروع داستان سر انجام به دنیای واقعی باز می‌گردند. آن‌ها که حالا شهرت همیشگی خود را از دست داده‌اند و دیگر کسی آن‌ها نمی‌شناسد، کار خود را به عنوان موجوداتی عادی شروع می‌کنند. به عنوان مثال زیتس در یک شرکت به عنوان یک تایپیست کار پیدا می‌کند. همان طور که انتظار می‌رود، همه چیز به خوبی پیش‌نرفته و با تهدید دوباره جهان، این سه قورباغه تصمیم می‌گیرند تا برای نجات جهان و البته به دست آوردن شهرت، یک ماجراجویی جدید دیگر را شروع کنند. در مجموع همان طور که گفتم، شروع بازی بسیار خوب و حتی در مواردی عالی است. داستان به شکل جالب و البته خنده‌داری شروع می‌شود. سه شخصیت رش، زیتس و پیمپل علاوه بر آن که همچنان ویژگی‌های اصلی این شخصیت‌ها را حفظ کرده‌اند، اما به لطف شوخی‌های بیشتر و صداپیشگان جدیدشان که به خوبی از عهده خلق صدای این شخصیت‌ها بر آمده‌اند، باعث شده تا عمق بیشتری به این شخصیت‌ها بدهد و باعث ارتباط بیشتر ما با آن‌ها شود. علاوه بر شروع ، مسیر داستان هم به خوبی فضای مناسبی را در اختیار این شخصیت‌ها قرار داده تا دست به ایجاد شوخی‌های جدید و بامزه بزنند. به عنوان مثال در شروع بازی به وقفه طولانی در ساخت شماره جدید و ریبوت بتل‌تودز اشاره می‌شود که در نوع خود جالب و خنده‌دار است، اما متاسفانه هر بیشتر بازی پیش‌ می‌رود، این شوخی‌ها جذابیت خود را از دست داده و عملا دیگر خنده‌دار و جالب نیستند. در کنار این مورد داستان هم به غیر از همان شروع جالبش، دیگر نکته خاصی ندارد و نبرد پایانی و جمع‌بندی داستان هم به شکل بسیار بدی انجام می‌شود.

در بعد گیم‌پلی هم دوباره به همان مشکل موجود در داستان و با سیر نزولی روند بازی سرو کار داریم. بتلتودز به صورت یک عنوان Beat ’em up کلاسیک شروع می‌شود که نوید یک تجربه سرگرم کننده و جذاب را می‌دهد، اما در عمل با پیشروی در بازی متوجه خواهیم شد که بتلتودز یک عنوان کم عمق است که به شدت تلاش کرده تا با استفاده از سبک‌های مختلف این مشکل را بر طرف سازد، اما در عمل نه تنها این مشکل برطرف نشده، بلکه در مجموع با عنوانی بدون هویت طرف هستیم. مراحل Beat ’em up که تا اواسط بازی هم در بین مراحل بازی پخش شده‌اند و به عنوان مراحل اصلی بتلتودز محسوب می‌شوند. به دلیل درجه سختی پایین و سیستم کمبوزنی آسانشان، هر چند در شروع جالب و سرگرم کننده ظاهر می‌شوند، اما هر چی بیشتر بازی را پیش می‌بریم، به دلیل نبود چالش و روند تکراری آن‌ها، جذابیت خود را از دست داده و عملا در طول تجربه این مراحل  تنها به امید آن بودم که زودتر آن ها را به پایان برسانم. خوشبختانه یا متاسفانه استودیو Dlala هم به نظر می‌رسد با مشکل موجود در این مراحل آشنا بوده و سعی کرده‌است تا با خلق مراحلی در سبک‌های مختلف، مشکلات مربوط به مراحل Beat ’em up را کم‌رنگ کند و در عمل باعث خلق مراحلی شده که در مجموع حتی ضعیف تر از همان مراحل معمول بازی و مبارزات هستند. این مراحل جدید به بخش‌هایی مثل پلتفرمینگ، موتورسواری و کنترل سفینه تقسیم می‌شوند. به غیر از مراحل موتور سواری که از همان نسخه کلاسیک الهام گرفته و همچنان جذاب و سرگرم کننده‌است، بقیه مراحل مثل مراحل مربوط به کنترل سفینه و یا مراحل پلتفرمینگ مربوط به پیمپل به قدری کم عمق و آسان هستند که تجربه آن‌ها به عملی خسته کننده تبدیل می‌شود. البته موضوع وقتی بدتر شده که از نیمه دوم بازی به بعد تنها شاهد وجود همین مراحل هستیم و دیگر خبری از مراحل Beat ’em up و مبارزات نمی‌شود. در بین مراحل تعدادی غول آخر هم برای مبارزه در نظر گرفته شده که هر چند به راحتی می‌توان آن‌ها را شکست داد، اما همچنان وجودشان برای تنوع کافی است. بتل‌تودز در مجموع همانند محصولی همه‌کاره عمل می‌کند که در هیچ‌ کدام از بخش‌هایش نتوانسته کامل ظاهر شود و در نهایت در کمتر از چهار ساعت به پایان می‌رسد.

با آن که در Street of Rage شاهد موارد فراوانی مثل امکان آزاد سازی شخصیت‌های قدیمی و جدید برای بازی بودیم و همین امر ارزش تکرار بازی را به شدت زیاد کرده بود، اما در بتلتودز خبری از پاداش خاصی نیست و عملا وقتی بازی را به پایان برسانید، دیگر دلیلی برای تکرار آن وجود نخواهد داشت. بتلتودز شامل یک بخش co-op آفلاین هم می‌شود که از آن می‌توان به عنوان یکی از بهترین بخش‌های بازی نام برد و به شدت نبود قابلیت آنلاین برای تجربه این بخش حس می‌شود.

اما هر چقدر به بخش‌های مختلف بتلتودز می‌توان انتقاد کرد، قطعا تنها بخشی از بازی که بدون ایراد ظاهر شده و حتی می‌توان از آن لذت برد، آرت استایل فوق‌العاده در کنار قطعات موسیقی ساخته شده برای بازی است. به لطف طراحی مدرن و جدید دنیای و شخصیت‌های بتل تودز، حال با ترکیب رنگارنگ و چشم نوازی طرف هستیم که از همان شروع جزئیات و انیمیشن‌ شخصیت‌ها به شدت خودنمایی می‌کند و شخصا دقایق زیادی مشغول لذت بردن از طراحی محیط و شخصیت‌ها بودم. با شروع بازی، گویا یک تابلو نقاشی به حرکت درآمده و ترکیب رنگ‌ها در کنار پس زمینه و انیمیشن‌ها همانند یک سفر جادویی عمل می‌کند. در کنار بخش بصری فوق‌العاده، قطعات ساخته شده برای بازی هم به خوبی از قطعات نسخه اصلی الهام گرفته‌اند و شاهد خلق قطعات متفاوتی هستیم که به خوبی با آرت استایل و پس زمینه مراحل همخوانی دارند.

نتیجه‌گیری:

بتلتودز ۲۰۲۰ را می‌توان محصولی بدون هویت دانست که به شدت سعی کرده تا از گذشته خودش فرار کند و در عمل به عنوانی نامتوازن تبدیل شده که در بعضی از مراحلش به شدت سرگرم کننده و در سایر مراحل، به عنوانی سطحی و ضعیف تبدیل می‌شود. عنوان بتلتودز با شروعی جذاب، نوید یک عنوان سرگرم کننده را می‌دهد، اما هر چه جلوتر می‌رود، افت کرده و در نهایت تبدیل به یک بازی متوسط شده که تنها می‌تواند علاقمندان به سری را برای ساعاتی سرگرم کند. هر چند با آرت استایل و موسیقی خوب و حتی پتانسیل مناسب برای خلق یک عنوان موفق طرف هستیم، اما استودیو Dlala نتوانسته به خوبی مسیر مناسبی برای توسعه این عنوان را پیدا کند و نتیجه کار آن‌ها در نهایت یک عنوان متوسط و یا حتی نسبتا ضعیف است.