اسنایپری که بازهم تیرش خطا رفت

اگر نسخه قبلی و نقد قبلی این عنوان را در همین سایت خوانده باشید، متوجه خواهید شد که قبلا با چه فاجعه‌ای روبرو بودیم. بعد از گذشت مدت زمانی، شرکت City Interactive با خرید لیسانس موتور قدرتمند CryEngine قصد احیای عنوان خود را داشت. تا پایان این نقد با ما همراه باشید تا ببینیم آیا این شرکت در این امر موفق بوده است یا خیر.
از بخش توضیح داستان می‌خواهیم صرف نظر کنیم چون داستانی وجود ندارد که بخواهیم در موردش توضیح دهیم. کل داستان کلیشه‌ای بوده و غیرحرفه‌ای ترین داستان نویس هم از پس اینگونه چیزی بر خواهد آمد. کل داستان بهانه‌ایست برای پیش‌برد مراحل بازی، و بعد از گذشت از چند مرحله اصلا برایتان مهم نخواهد بود. کاراکترها به هیچ وجه شما را جذب نمی‌کنند و سرنوشتان اصلا برای هیچکس مهم نیست.

با ورود به بازی و دانش اینکه موتور CryEngine پشت این عنوان بوده، منتظر گرافیکی خیره کننده و جذاب خواهید بود اما در عین ناباوری با گرافیکی در حد بازی های نسل قبل و بافت‌هایی که می‌توان گفت عملا وجود ندارند، روبرو خواهید شد. تا اینجای کار اگر دچار ایست قلبی نشوید، می‌خواهید که بازی را ادامه دهید تا بیشتر با دنیای این عنوان آشنا شوید. همانطور که در نقد قبلی، بازی را بر روی درجه سختی Hard تجربه کرده بودیم، این بار نیز به سمت همین درجه رفتیم تا شاید تجربه‌ای ناب از یک تک‌تیرندازی حرفه‌ای داشته باشیم، زیرا بر روی درجه‌های پایین‌تر محل اصابت گلوله برای شما با نقطه ای قرمز رنگ مشخص می‌شود و تقریبا برای هدف گیری به مشکل بر نخواهید خورد. اما بر روی درجه سختی Hard، این خود شما هستید که باید فاصله و میزان باد وزنده را در نظر بگیرید تا با درایت کامل، تیر خود را راهی هدف مورد نظر کنید. حالا کمی ادامه می‌دهیم و بعد از یادگیری اصول اولیه، به دنبال دوستمان روانه ادامه ماموریت می‌شویم. اینجاست که کم کم مشکلات خودشان را نشان می‌دهند تا تجربه‌ای تلخ از یک عنوان تک تیراندازی برای شما رقم بخورد. دوستتان کمی جلوتر منتظر شماست و به شما اعلام می‌کند که در کنار او بنشینید و دو بخت برگشته روبرویی را در یک خط و با یک تیر مورد اصابت قرار دهید. حالا شما می‌روید که در کنار او بنشید اما در کمال تعجب خواهید دید که توسط دشمن Spot شده و بوق ممتد این امر در گوش شما نواخته می‌شود. مسئله اینجا جالب‌تر می‌شود که دو نفر مذکور اصلا در یک خط قرار نمی‌گیرند و اجبارا گلوله به ناحیه‌های پایین تنه نفر دوم اصابت خواهد کرد! اینگونه موارد تا پایان بازی با شما همراه خواهند بود و دوستتان در اکثر موارد راهنمایی و آدرس دهی اشتباه در مورد محل قرار گیری دشمن به شما خواهد داد. هوش مصنوعی بازی چیزی کمتر از فاجعه نیست. همانند شماره قبلی دشمنان از فاصله چند صد متری به راحتی و با استفاده از مسلسل های ساده شما را مورد هدف قرار خواهند داد؛ در حالی شما از همان فاصله برای کشتن دشمن باید با چندین المان، باد و مسافت و تمرکز و حبس نفس، دست و پنجه نرم کنید؛ که البته تا بخواهید تمامی این کارها را انجام دهید، شاهد جمله بازگشت به چک پوینت قبلی خواهید بود. ناگفته نماند در حین همین کار، احتمال اینکه دشمن با سرعت صد کیلومتر بر ساعت خود را به شما برساند نیز هست!

چک پوینت‌های بازی نیز به لطف طراح مراحل بازی در فواصل کیلومتری قرار دارند و بعد مرگ تعجب نکنید که به 15 دقیقه قبل بازگردید. کمی از هوش مصنوعی یارمان را بالاتر توضیح دادیم، منتهی ایشان برعکس هوش مصوعنی دشمن عمل می‌کند. در بعضی از مواقع به شما خواهد گفت که هدف سمت راست را شما بزنید و دیگری را بر عهده او بگذارید. شما هم با کمال افتخار این کار را انجام می‌دهید اما خواهید دید که دوستتان در جایش خشکش زده و هیچ عکس العملی از خود نشان نمی‌دهد! به سیو قبلی باز می‌گردید و این کار را تکرار می‌کنید، این بار هدف یارتان پا به فرار می‌گذارد و یارتان همچنان خشکش زده، ناگهان به خودش می‌آید و یا یک حرکت به سبک فیلم Wanted، دشمن را از پشت دیوار مورد اصابت قرار می‌دهد! از دشمنان ضد گلوله نیز نمی‌توان گذشت در نوع خود جالب هستند. ما خودمان بعد از 3 بار هدشات کردن هدف، بالاخر موفق شدیم نظر ایشان را به خودمان جلب کنیم! (و البته نظر کل افراد کمپ!) اینگونه مشکلات بازی کم نیستند و ما فقط به موارد مهم آن‌ها اشاره کردیم. مشکلاتی مثل از قبیل باگ‌های مرسوم در بازی‌ها مثل گیر کردن در بین آبجکت های محیط، گیر کردن یارتان در دیوار و … نیز پای ثابت این عنوان هستند.

همانطور که در ابتدای مقاله توضیح دادیم گرافیک بازی کم از فاجعه نیست و به راستی که نام و آوازه موتور شرکت کرایتک در این عنوان به سخره گرفته است. البته شاید هم فقط خود کرایتک می‌تواند از موتورشان استفاده کنند! بافت‌ها عملا در حد نسل قبل هستند و افت فریم و بلور‌ها و نواسانات گرافیکی نیز به جمع آن اضافه خواهند شد. گرافیک کلی در طول روند بازی تغییر می‌یابد و اصلا ثابت نیست. در ابتدای بازی شاهد تکنیک بلوری در حد Crysis خواهید بود اما رفته رفته مقدار این تکنیک رو به صفر میل خواهد کرد. بافت‌ها در بعضی از مناطق قابل قبول (نه آنقدر) هستند و در بعضی مناطق چیزی در حد “نیست”، به چشم می‌آیند. براستی که احساس کردیم گرافیک نسخه قبلی خیلی بهتر و زیبا تر از نسخه دوم بود. ایرادات گرافیکی جالبی هم به چشم می‌آیند که گفتنشان خالی از لطف نیست. در یکی از مراحل بازی شما باید فیوز برق یک پارکینگ را قطع کنید تا در تاریکی مطلق و با استفاده از دوربین دید شب، از بین دشمنان رد شده و محل را ترک کنید. حالا فیوز را قطع می‌کنید و همه جا تاریک می‌شود، مجبورید که دوربین دید در شب را فعال کنید چون حتی یک متر جلوتر را هم نمی‌بینید. با زدن دوربین به صحنه جالبی بر می‌خورید، تمامی چراغ‌ها و منابع نوری و تابش آن‌ها دوباره فعال شدند و چشمتان از شدت نور در پشت دوربین درد می‌کند، احساس خواهید کرد که برق‌ها متصل شده‌اند اما با در آوردن دوربین خواهید درد که همه چیز عادی است و چراغی در کار نیست!

موزیک و صداگذاری و صداپیشگی هم مثل داستان چیزی برای توضیح ندارند و عملا با یک عنوان ساده و عاری از تکنیک‌های روز طرف هستیم. فقط هر از چندگاهی صدای مگس در اتاقتان طنین‌انداز خواهد شد! صداپیشگی شخصیت‌ها کاملا بی‌روح و مصنوعی انجام شده‌اند و آرزو خواهید کرد که ای کاش هر چه زودتر دایالوگ‌ها به پایان برسند.
در کل این عنوان با تمامی تبلیغات نامحسوسی که انجام داد باز هم موفق نشد عنوانی در خور حداقل این نسل ارائه دهد و عنوان City Interactive چندین پله از بازی های ابتدایی این نسل نیز فاصله دارد. در مورد استفاده از موتور Cryengine هم فقط دو دلیل می‌تواند وجود داشته باشد، همانطور که گفتیم یا فقط خود کراتیک توانایی استفاده از این موتور را دارد یا مثل معروف “کار هر بز نیست خرمن کوفتن” در ذهنمان تداعی می‌شود. در کل این عنوان یک شکست به تمام معناست و به غیر از لحظات شاد! تک تیرندازی و تمرکز برای زدن به هدف، چیز خاصی برای ارائه ندارد. پیشنهاد ما به شما این است که حتی 1 ساعت از زندگی با ارزش خود را پای این بازی تلف نکنید و اگر حس تک تیراندازی به سرتان زده بهتر است خود را با عناوینی چون Sniper Elite V2 مشغول کنید.