بررسی بازی Battlefield 4

نسل هشتم کنسول‌ها و بازی‌های رایانه‌ای نیز از راه رسید و طب و تاب گیمر‌ها برای تجربه این نسل رفته رفته رو به افزایش است. طبیعی است که همانند نسل گذشته، تعدادی از عناوین منتشر شده، برای هر دو نسل در نظر گرفته شوند، تا کسانی که فعلا قصد یا توان انتقال به نسل بعد را ندارند، در همین نسل هم تجربه عناوین محبوب خود را داشته باشند، اما سوال اینجاست که همان تجربه‌ای که در نسل بعد خواهیم داشت را در همین نسل نیز می‌توانیم داشته باشیم؟
سری عناوین Battlefield، از دیرباز یکی از بهترین و ناب‌ترین شوترهای اول شخص دنیای بازی‌های رایانه‌ای بوده و با ورود به نسل جدید شماره جدیدی از این بازی برای هر دو نسل و پلتفرم PC در نظر گرفته شد. تقریبا 2 سال از آخرین شماره این سری میگذرد و حالا دایس با وعده‌های بسیاری بازگشته تا دوباره تجربه جنگ در میادین بزرگ را به شما هدیه کند. نسخه نسل حاضر کنسول‌ها تقریبا یک ماه زودتر از انتشار کنسول‌های نسل بعد روانه بازارها شد. در همین ابتدای کار باید بگویم چیزی که در نمایش‌های این بازی دیده‌اید، بر روی کنسول‌های نسل حاضر، چیزی جز خواب و خیال نیست! تمامی تبلیغات و نمایش‌ها بر روی PC های قدرتمند و چندصد و شاید هم هزار دلاری نشان داده شده‌اند و کیفیت آن‌ها به اندازه یک نسل کامل با هم تفاوت دارند! اجازه دهید مرحله به مرحله پیش رویم تا خللی در توضیحات نقد این بازی پیش نیاید.

در ابتدا با بخش سینگل پلیر یا تک‌نفره شروع می‌کنیم؛ اما توضیحات کامل و مشترک بین بخش تک‌نفره و چند‌نفره را در بخش چندنفره توضیح خواهیم داد. دایس قول تجربه بزرگتر و بهتری از بخش تک‌نفره بازی را داده بود و مدعی بود که در این بخش با محیط‌های وسیع و آنلاین مانند روبرو خواهیم بود و همچنین بخش داستانی و صحنه‌های اکشن این بخش نسبت به شماره قبلی خود که واقعا ضعیف ظاهر شده بود، بهتر شده است. خوب باید بگویم تا حدودی به این مهم دست یافته‌اند و این‌بار شاهد محیط‌های بسیار بزرگتری نسبت به قبل هستیم و داستان بازی هم نسبت به شماره قبلی تا حدودی بهتر روایت می‌شود. داستان بازی این‌بار شما را به چین می‌برد. شما مامور محافظت از شخصی هستید که تقریبا تا پایان بازی هویت او برایتان آشکار نمی‌شود و دولت چین قصد دارد او را از بین ببرد، و در این راه از هیچ خشونتی دریغ نمی‌کند و کشور را تبدیل به یک منطقه جنگ و دیکتاتوری کرده است. تلاش دایس برای بهبود شخصیت پردازی در این شماره را کاملا می‌توانید درک کنید اما نتیجه کار آن چیزی نیست که باید باشد و روند بازی تا حدودی گنگ پیش می‌رود و تا پایان بازی نمی‌توانید آنگونه که باید، با کاراکتر‌ها رابطه برقرار کنید و در جایی که واقعا نزدیک به این مرز می‌شوید، بازی به پایان می‌رسد! مدت زمان مورد نیاز برای اتمام این بخش بر روی درجه نرمال چیزی حدود 4 ساعت است که با توجه به مشاهده این مدت زمان در سال‌های اخیر سبک FPS، ظاهرا برای سازندگان موردی معمولی شده و هیچ تلاشی برای افزایش این مدت زمان نمی‌کنند! در این میان دایس سعی کرده با قرار دادن سلاح‌های مختلف در جای جای نقشه‌های بازی، شما را ترغیب به گشت و گذار در این میادین کند که باید بگویم تا حدودی تیرشان به خطا رفته و عملا بعد از چندین دقیقه از بازی کلا چیزی به نام “یافت سلاح” از خاطراتان خواهد رفت.

قابلیتی که در این بخش افزوده شده، بخش امتیازگیری و دسترسی سریع به Battlelog، است که قبلا فقط در بخش مالتی‌پلیر به آن دسترسی داشتیم. بدین صورت که با کشتن هریک از دشمنان همانند بخش آنلاین، امتیازی به شما تعلق می‌گیرد که می‌توانید برای کسب امتیاز بیشتر با دوستان خود به رقابت بپردازید. ماموریت‌هایی نیز در نظر گرفته شده که توسط خود کاربر ایجاد می‌شود. بدین صورت که برای مثال یکی از دوستانتان برای گرفتن بیشترین Headshot، در یکی از مراحل بازی شرط تعیین می‌کند و شما در صورت قبول این شرط با دیگران به رقابت می‌پردازید. متاسفانه باید بگویم شما از بخش تک نفره بازی لذتی را که باید نمی‌توانید ببرید زیرا این بازی با مشکلات عجیبی دست و پنجه نرم می‌کند که عملا لذت بردن از آن را برای شما غیرممکن می‌کند. درصورتی که دسترسی به اینترنت دارید و در کنار تک‌نفره از بخش چندنفره نیز استفاده می‌کنید، متاسفانه نخواهید توانست دوباره به بخش تک‌نفره بروید، زیرا با کمال تعجب شاهد از بین رفتن ذخیره‌سازی هایتان (Save) خواهید بود و تا این لحظه که این نقد در حال آماده شدن است، هیچ بروز کننده‌ای از طرف دایس برای این مشکل که ظاهرا در تمامی پلتفرم‌ها نیز مشترک است، منتشر نشده! هراز چند گاهی نیز باگ‌های عجیبی در این بخش به چشم می‌خورد که بازی را بیشتر به یک نسخه آزمایشی تبدیل می‌کند تا نسخه نهایی! در کل باید بگویم که بخش تک نفره بازی با تمامی تلاش‌هایی که دایس انجام داده، باز هم چیزی نیست که طرفداران انتظار دارند، اما بسیار بهتر از نسخه سوم است و می‌تواند خاطرات تلخ آن را تا حدودی از ذهن شما پاک کند.

حال به بخش چندنفره می‌رسیم که اصلی‌ترین تبهر DICE نیز در این بخش است. همانقدر که دایس در بخش تک‌نفره لنگ می‌زند، در بخش چندنفره با قدرت تمام ظاهر می‌شود، بطوری که این سری بازی‌ها را با این بخش به رخ رقیبان می‌کشد. این بخش را از همان ابتدای کار و منو‌های بازی شروع می‌کنیم. همانند شماره قبلی شما به دو صورت Quickmatch و انتخاب دستی از سرورهای بازی می‌توانید وارد بازی شوید. در کنار این دو گزینه، بخش جدیدی به نام Test Range را شاهد هستیم که برای کسانی که می‌خواهند قبل از ورود به بازی نحوه استفاده از سلاح‌ها و وسایل نقلیه را یاد بگیرند طراحی شده است. اولین موردی که تعجب بازیکنان قدیمی را به همراه خواهد داشت، عدم قابلیت تشکیل Squad، قبل از ورود به مسابقه است. تقریبا در تمامی نسخه‌های قبلی، قبل از ورود به بازی شما می‌توانستید گروه کوچکی از دوستان و هم کلن‌های خود را دور هم جمع کنید و همزمان وارد بازی شوید که در این شماره فعلا از این قابلیت خبری نیست و حتی با اینکه بعد از نسخه تست Beta، کابران به عدم وجود این بخش اعتراض کرده بودند، هیچ تغییری در نسخه نهایی حاصل نشده است. حالا می‌خواهیم از بخش Server Browser، سروری مطابق با بهترین پینگ دریافتی را انتخاب کنیم. برای این کار می‌خواهیم Modeها و تنظیمات دلخواه را اعمال کنیم تا سرور، مطابق با میل ما شروع به یافتن آن‌ها کند. در کمال تعجب با باگ‌های عجیبی روبرو خواهید که گاها اعصاب شما را به هم می‌ریزد. برای مثال با اینکه شما دستور یافتن سرورهای دارای 1 الی 5 نفره را صادر می‌کنید و تیک نشان دادن سرورهایی با افراد کامل و پر را برداشته‌اید، باز هم بازی برای شما سرورهایی را لیست خواهد کرد که جا برای بازی در آن‌ها نیست، و عملا به دستورات اعمال شده گوش نمی‌کند. حالا بعد از کشتی گرفتن با این بخش‌ها وارد بازی می‌شویم. اولین چیزی که همانند پتک بر سر شما فرود خواهد آمد، گرافیک بسیار ضعیف بازی حتی نسبت به نسخه قبلی است!

توضیحات مربوط به گرافیک بازی را در بخش بعدی توضیح خواهم داد. کلاس‌های بازی همانند نسخه سوم به چهار بخش تقسیم می‌شود؛ Assault, Engineer, Support و Recon. در نگاه کلی تغییرات خاصی در قابلیت‌های این چهار کلاس ایجاد نشده و فقط چند مورد کوچکی که به توضیح آن‌ها خواهیم پرداخت. اولین چیزی که شاید به نظر جالب برسد قابلیت حمل و کارگذاری C4، توسط کلاس اسنایپر یا ریکان است. دیگری موشن سنسور دایره مانندی است که آخرین بار در BF Bad Company آن را دیده بودیم که قابلیت پرتاب دارد و به مدت محدودی دشمنان اطراف خود را شناسایی می‌کند. کلاس Engineer تقریبا دست نخورده باقی مانده و فقط بر تعداد و مدل‌های سلاح‌های تخریبی آن افزوده شده است. کلاس ساپورت نیز همان راه Engineer را می‌رود و تغییر خاص و مهمی را شاهد نیستم. در کلاس Assault تغییری که به چشم می‌آید حالت زنده کردن دوباره هم تیمی ‌هاست. بدین صورت که بعد از Revive شدن توسط Assault، دیگر فرد دارای سلامتی 100% نیست و این سلامتی 20% است که تقریبا مرگ دوباره شما را به همراه خواهد داشت. البته با بازی در این کلاس بعدها قابلیت 100% آزاد می‌شود اما باز هم اینگونه نیست که در همان لحظه پاسخگو باشد. بعد از Revive شدن و بعد از گذشت تقریبا 5 ثانیه، سلامتی شما به صورت 10 تایی و سریع افزایش می‌یابد که کمی کار را برای کسانی که دوباره زنده شده‌اند سخت می‌کند و باید مراقب باشند. Squadها این‌بار یک نفر بیشتر ظرفیت دارند و به گروه‌های 5 نفره تقسیم می‌شوند، که این کار باعث شده در مد Team Deathmatch بجای 24 نفر شاهد 20 نفر باشیم. همانگونه که از نسخه قبلی بازی تجربه داشتیم، این بار نیز برخلاف پلتفرم PC و کنسول‌های نسل بعد، تعداد بازیکنان در هر بازی از 24 نفر تجاوز نمی‌کند و این مورد در Modeهایی که در نقشه‌های بزرگ اتفاق می‌افتند واقعا عذاب‌آور و خواب‌آور می‌شوند.

بازی فعلا، دارای 7 مد، متشکل از Conquest, Team Deathmatch, Obliteration, Rush, Squad Deathmatch, Domination و Defuse است که شاید مد‌های Obliteration و Defuse برای شما تازگی داشته باشد. در Obliteration، دو تیم دارای 3 جایگاه کامپیوتر هستند که وظیفه هر تیم از بین بردن 3 منبع تیم مقابل، برای پیروزی در بازی است؛ اما تنها یک بمب برای هر دو تیم در نظر گرفته شده که بصورت رندوم در میان مپ ظاهر می‌شود. حالا هر دو تیم بر سر بدست آوردن بمب با هم درگیر می‌شوند و فرد حامل نیز در کل نقشه برای تیم حریف بصورت زنگ خطری نشان داده می‌شود که کار را بیش از پیش سخت‌تر می‌کند. مد Defuse را می‌توان یه کپی کاملی از مد Search & Destroy در سری بازی‌های Call of Duty طلقی کرد. یک تیم، محافظ دو بیس‌ و دیگری وظیفه از بین بردن فقط یکی از بیس‌ها را دارد و در این بین هر کس که کشته شود، تا پایان راند، حق ورود دوباره به بازی را نخواهد داشت. همانطور که بالاتر گفتیم تعداد بازیکنان بر روی کنسول‌های نسل حاضر از 24 نفر تجاوز نمی‌کند و این امر سبب سردرگمی بیش از حد در مد‌هایی نظیر Conquest می‌شود، زیرا مپ‌ها تماما برای 64 نفر طراحی و بدون تغییر مقیاس مستقیما برروی کنسول‌ها پورت شده‌اند. به همین سبب اگر می‌خواهید در میان بازی خوابتان نگیرد، بهتر است مد‌هایی را بازی کنید که منطقه عملیاتی محدود به نقطه مشخصی از مپ است. مپ‌های بازی به لطف موتور بازی دستخوش تغییراتی شده‌اند که برای بازیکنان می‌تواند جذاب باشد. برای مثال شکستن سد و سرازیر شدن آب در شهر که کار را برای پیاده نظام مشکل می‌کند و یا شروع یک طوفان سهمگین و بارانی در میانه بازی که نشانه‌گیری و دید شما را نسبت به موقعیت سخت می‌کند، از این تغییرات هستند. تخریب‌پذیری نسبت به نسخه قبلی خیلی بهتر شده و حالا شاهد تکه تکه شدن بیشتر ساختمان‌ها و پرت شدن اجزایشان در محیط هستیم.

می‌توانید همانند Bad Companyها با منفجر کردن ساختمان‌ها، آن را با خاک یکسان کنید و یا حتی برج بزرگ شانگ‌های را بر سر مپ فرود آورید و باعث شوید کل مپ پر از گرد و غبار شود. تعداد سلاح‌های بازی بیش از پیش شده و حالا می‌توانید آن‌ها را شخصی سازی کنید. از انواع و اقسام مگسک‌ها گرفته تا چندین نوع لیزر و پایه و رنگ و … همگی دور هم جمع شده‌اند تا با یکی از شخصی‌سازترین بازی‌ها از نظر سلاح گرم طرف باشیم. وسایل نقلیه هم تقریبا در همین مسیر گام برداشته‌اند و حالا می‌توانید تانک خود را با رنگ دلخواهتان تزئین کنید. گیم‌پلی بازی تقریبا دست نخورده باقی مانده اما مشکلاتی هم دارد. سرعت حرکت و تکاپوی پیاده نظام زیاد شده و همین امر برای کلاس اسنایپر مشکلاتی را بر روی کنسول‌ها ایجاد می‌کند. این طبیعی است که گیم پد در دقت و سرعت هیچگاه توان مقابله با ماوس‌های حرفه‌ای را نخواهد داشت. از آنجایی که سرعت دویدن و حرکت کاراکتر‌ها در این شماره بسیار بالا رفته، عملا اسنایپ کردن دشمن در مواقعی که در فواصل دور در حال دویدن و زیگزال رفتن است، کاری غیرممکن شده. مشکلات اسنایپرها به همین جا ختم نمی‌شود. برای جلوگیری از کمپ کردن افراد در جای جای نقشه‌ها، این بار بعد از کشته شدن توسط دشمن، دوربین، فردی که شما را هدف قرار داده با رنگ نارنجی Highlight کرده و بر روی فرد زوم می‌کند تا محل دقیق او را پیدا کنید. حالا دو مورد بالا به علاوه نوری که از لنز اسلحه اسنایپ ساطع می‌شود را در کنار هم بگذارید تا عملا کلاس اسنایپر را فلج شده تلقی کنید! بالاتر ذکر شد که برای جلوگیری از کمپینگ، فرد بصورت های‌لایت نشان داده می‌شود اما در کمال تعجب، در این نسخه از بازی، کمپینگ به طرز قابل توجهی افزایش یافته و برای اولین بار در این سری، مخصوصا در مد team deathmatch، از شدت عصبانیت فریاد سر خواهید داد!

مشکل Respawn که گاها در شماره قبلی نیز موجود بود اینجا نیز بازگشته و بعضی از مواقع بصورت خیلی دوستانه در بین 5 نفر از افراد دشمن Respawn خواهید شد که تنها لبخند ملیحی را بر لبانتان نقش خواهد بست. یکی از قابلیت‌های جالب و خوبی که به بازی اضافه شده، Battlepack ها هستند. این بتل پک‌ها که به شکل چمدان‌های برنزی، نقره‌ای و طلایی هستند، بصورت شانسی به شما قابلیت‌هایی را خواهند داد که شاید باز کردن آن‌ها زمان زیادی را بطلبد. برای مثال در صورت بازی کردن با یک اسلحه خاص و کشتن تعداد خاصی از دشمنان، یک بتل‌پک در اختیارتان قرار می‌گیرد که با باز کردن آن مگسک هایی که زمان زیادی برای باز کردن نیاز داشت را به شما هدیه می‌دهد. از این بتل‌پک‌ها XP Boost هایی نیز بدست می‌آیند که در دو نوع 25% و 50% هستند و با فعال کردن آن‌ها، به مدت 1 ساعت مقدار امتیاز‌های شما افزایش می‌یابد. وسایل نقلیه نیز تقریبا به همان شکل به این بازی نیز آورده شده‌اند و سواره نظام با انواع هلیکوپتر‌ها، جت‌ها، قایق‌ها، تانک‌ها و … به مصاف دشمن می‌روند. مد Commander نیز دوباره به این سری بازگشته و یک نفر می‌تواند بصورت فرمانده وارد بازی شود و با استفاده از نقشه‌های ماهواره‌ای، به افرادی که در میدان جنگ هستند کمک کند و باید بگویم که وجود یک Commander، نقش بسزایی را در تعیین سرنوشت بازی ایفا می‌کند. موردی که شاید بازیکنان قدیمی را کمی ناراحت کند تغییر دکمه‌ها و کنترل بازی است که البته از بخش منوی تنظیمات قابل حل است اما در بخش پیاده نظام هیچگاه به حالت قبلی و به زبان دیگر به اصالت خود بازنمی‌گردد که این مورد عصبانیت برخی از طرفداران را نیز در پی داشت؛ زیرا منوی دستورات (به همانند چیزی که قبلا در نسخه PC بود) به جای دکمه استفاده از چاقو تعبیه شده است. نامی از چاقو آمد، بهتر است توضیح کوتاهی نیز در رابطه با نحوه استفاده از این سلاح هم داشته باشیم.

حالت چاقو زنی در BF3 به طرز زیبایی طراحی شده بود اما مشکلی هم داشت، آن هم اینکه وقتی کسی به صورت شانسی از روبرو شما را مورد هدف چاقو قرار می‌داد، با اینکه فرد مقابل را می‌بینید، اما نمی‌توانستید در قبال حمله او کاری از پیش ببرید. اینبار قضیه فرق کرده و چاقو زنی از روبرو به راحتی قبل نیست. این‌بار در صورت حمله ور شدن از مقابل فرد، برای فرد مقابل دکمه بازگشت یا همان Counter نمایان می‌شود که شانسی برای بازگرداندن چاقو به طرف مقابل به شما داده می‌شود که این کار باعث شده است دیگر، هر کسی ریسک چاقو زدن از سمت مقابل را بر گردن نگیرد. در کل باید گفت که گیم‌پلی بازی تقریبا دست نخورده باقی مانده اما بخش‌هایی هم که تغییریافته به طرز عجیبی نامتعادل شده‌اند و کار را برای بازیکنان قدیمی دشوار کرده‌ است اما با این حال بخش چندنفره این بازی همچنان می‌تواند دوستاران جنگ‌های با محیط‌های وسیع را ساعت‌های زیادی سرگرم کند.
به بخش گرافیکی بازی می‌رسیم که بخش اصلی انتقادها از اینجا شروع می‌شوند. گرافیک بازی در یک کلام برروی کنسول‌های این نسل فاجعه‌ای بیش نیست! این مورد در بخش تک‌نفره کمتر به چشم می‌آید اما با ورود به بخش چندنفره اوج افتضاحی که دایس به بار آورده کاملا لمس می‌شود. در بخش سینگل پلیر گرافیک تقریبا متعادل و زیباست و صحنه‌هایی را شاهد خواهید بود که کاملا بوی رئال بودن را به شما می‌دهد. برای مثال مراحل “شانگ‌ های” دارای جزئیاتی‌است که اکثرا شما را راضی نگاه می‌دارد و به ستایش نورپردازی رئالیستیک بازی خواهید پرداخت. اما این قضیه در بخش چندنفره 180 درجه تغییر می‌کند. مپ‌ها از نظر گرافیکی اصلا متعادل نیستند و هر کدام از آن‌ها دارای گرافیک مخصوص به خود است! برای مثال گرافیک در مپ Paracel Storm که شاهد طوفان و رگبار باران خواهید بود خیلی زیباست، اما در سمت مقابل و مپی مانند Lancan Damn، گاها احساس اینکه در یک کنسول نسل قبلی بازی می‌کنید برایتان تداعی خواهد شد!

این عدم تعادل‌ها خبر از کم کاری دایس بر روی کنسول‌های نسل حاضر می‌دهد که مشکلات عجیب آن مهر تاییدی بر نگذاشتن وقت کافی برای پولیش کردن بازی بر روی کنسول‌های نسل حاضر است زیرا بازی در بخش چندنفره عملا از نسخه قبلی خود نیز ضعیف‌تر ظاهر می‌شود. مشکل دیگری که به گرافیک بازی وارد است، ترکیب رنگ‌های گرم در بازی است. تقریبا در 90% مپ‌های بازی، تم رنگ‌بندی مپ، زرد و نارنجی است بطوری که بعد از مدتی چشمانتان ناخودآگاه احساس خستگی می‌کند و کم کم از دو رنگ زرد و نارنجی زده خواهید شد. موضوع جالب اینجاست که در هیچ کدام از تبلیغاتی که از بخش چندنفره بر روی PCو کنسول های نسل بعد منتشر شده، ما شاهد چنین رنگ بندی‌‌ای نبودیم! رزولوشن بازی همانند نسخه قبلی کمی کمتر از p720 است و یک نوار بسیار نازک سیاه رنگ در بالا و پایین تصویر به چشم می‌خورد. AA در بازی به طرز عجیبی فعال و غیرفعال می‌شود. در صورت حرکت دوربین یا کاراکتر شاهد تارشدن و شفاف شدن تصویر خواهید شد که همان فعال و غیرفعال شدن AA است. همانگونه که گفته شد تخریب پذیری اینبار بیشتر شده و شاید تنها نکته مثبت هم همین باشد اما همین تخریب‌پذیری زیادی نیز مشکلاتی از جمله افت فریم را بوجود می‌آورد که گاها تا 20 فریم برثانیه نیز افت می‌کند. باگ‌های عجیب گرافیکی هم که پای ثابت مشکلات این بازی هستند که دست از سرتان برنخواهد داشت. افتادن در فضای معلق بین نقشه بازی و آسمان و افت فریم تا 2 فریم بر ثانیه، تنها بخش کوچکی از مشکلاتی است که نشان می‌دهد دایس کنسول‌های این نسل را به کلی فراموش کرده است.
بخش صداگذاری بازی را شاید بتوان بی‌نقص‌ترین بخش دانست. از گذشته، موتور Frosbite موتوری قدرتمند در بخش صدا بوده و هست. تمامی صداها بصورت بسیار زیبا و واقعی اجرا می‌شوند و این صداگذاری به حدی نسبت به نسخه قبلی خود پیشرفت داشته که انگشت حیرت در دهانتان خواهد گذاشت. صدای انفجارها، وسایل نقلیه، سلاح‌ها و تخریب‌ها به قدری زیبا هستند که اصلا نمی‌توان ایرادی به آن‌ها وارد کرد.
در آخر باید گفت که دایس با انتشار چهارمین نسخه از بازی BF4 قدم بزرگتری در عرصه شوترهای نظامی و اول شخص برداشته است اما نه بر روی کنسول‌های نسل هفتم! مشکلات بازی همه و همه خبر از کم‌کاری‌های این شرکت بر روی کنسول‌های نسل حاضر می‌دهند، زیرا قبلا تجربه نسخه سوم این بازی را داشتیم که حداقل از نظر گرافیکی با چنین مشکلاتی روبرو نبودیم. با توجه به شواهدی که برروی این کنسول‌ها موجود است تجربه این بازی برروی نسل هفتم اصلا توصیه نمی‌شود چون عملا با یک نسخه بتا، و نه نهایی از بازی زیبایی Battlefield 4 طرف خواهید بود.