بررسی بازی The Shapeshifting Detective

اصولاً عناوین مستقل بستر مناسبی برای بلند پروازی و انتخاب سبک و سیاق جدید برای ساخت یک بازی هستند. اعضای استودیو کوچک «D’Avekki» که قبلاً با عنوان «THE INFECTIOUS MADNESS OF DOCTOR DEKKER» پا در مسیر جدیدی گذاشته بودند، با آخرین ساخته خود به نام «The Shapeshifting Detective» سعی کرده‌اند همان فرمول قبلی را گسترش داده و با برطرف کردن ضعف‌ها و مشکلات آن، عنوانی قابل قبول در قالب یک داستان جنایی ارائه دهند. همانند اولین بازی این استودیو، The Shapeshifting Detective هم در قالب فیلم بازگو و شما در نقش یک کارگاه وظیفه پیدا کردن قاتل یک دختر جوان را بر عهده دارید.

همه چیز از قتل یک دختر جوان در شهر خیالی «اگست» شروع می‌شود. ما در نقش یک کارگاه با قدرت‌های ویژه باید به سراغ پیدا کردن قاتل برویم. بازی با شروعی مرموز و جالب شروع شده و رفته‌رفته مشکلاتش پدیدار می‌شود. کلیت The Shapeshifting Detective بر پایه سؤال و جواب از مظنونان پرونده قتل است. در این بین ما با چندین نفر از شهروندان که به نحوی در پرونده قتل دست داشته‌اند، صحبت می‌کنیم و در آخر با پیدا کردن مدارک کافی باید قاتل را شناسایی کنید. در این بین شخصیت اصلی داستان که در بازی «Sam» نام دارد، قادر خواهد بود تا به اختیار شما در قالب دیگر مظنونان پرونده ظاهر شود و به این طریق به سراغ بقیه رفته تا با صحبت کردن با آن‌ها پرده از اسرار قتل و پیدا کردن قاتل بردارد. هر چند شروع بازی با ریتم خوبی آغاز می‌شود اما رفته‌رفته روند کل بازی و محدودیت‌های آن از جذابیت بازی کاسته و در نهایت ما را سردرگم و تا حدودی ناامید می‌کند.

اول از همه تعداد سؤال‌هایی که شما می‌توانید از شخصیت‌های داستانی بپرسید محدودیت زیادی دارند و در عمل شما باید آن طور که بازی می‌خواهد، پیش بروید. به همین جهت در اکثر بازپرسی‌ها شاهد مطرح کردن مسائلی خواهیم بود که نه تنها به پیشروی در پرونده قتل کمک نمی‌کنند، بلکه بسیار مضحک و پیش پا افتاده هستند. به عنوان مثال در یکی از بازپرسی‌ها این امکان را خواهید داشت تا با یکی از شخصیت‌ها رابطه عاطفی برقرار کنید و البته اگر تصمیم بگیرید که پرونده قتل زمان مناسبی برای این کار نیست، باز هم در ادامه، بازی شما را به نحوی وادار می‌کند تا این رابطه برقرار شود. دیگر مورد آزار دهنده ظاهر شدن در قالب بقیه شخصیت‌ها و جمع‌آوری مدارک است. در حالی که کلیت هدف جالب به نظر می‌رسد، اما نتیجه آن چیزی نیست که انتظار داریم و سازندگان بازی موفق نشده‌اند از پتانسیل این بخش به خوبی استفاده کنند. به عنوان مثال در یکی از سکانس‌های بازی تصمیم گرفتم به عنوان یکی از افسران پلیس به سراغ یکی از مظنونان پرونده بروم، اما وقتی به او رسیدم مکالمه‌ای که مطرح شد، اصلاً آن چیزی نبود که من منتظر آن بودم و باز هم بازی سعی کرد تا در همان مسیری که در نظر داشت، پیش برود. در انتها ایده سازندگان بازی جالب است، اما آن‌ها موفق نشده‌اند تا به خوبی این ایده را گسترش دهند و در نهایت بازی در چنگال محدودیت‌های خود گرفتار شده است.

The Shapeshifting Detective همانند فیلمی است که شما نقش شخصیت اصلی آن را بر عهده می‌گیرید، پس خبری از گیم‌پلی و مکانیک خاصی برای آن نیست بلکه تنها کنترل شما انتخاب‌هایی است که به وسیله آن قسمتی از یک ویدیو به نمایش در می‌آید. به معنی دیگر The Shapeshifting Detective فیلم چند شاخه‌ای است که در این بین بازیکن به جهت دادن به آن کمک می‌کند. با این تفاسیر تصمیم‌گیری در طول بازی نقش مهمی در هدایت داستان و پایان این فیلم بر عهده دارد. پس انتظار می‌رود ارزش تکرار بازی هم بالا باشد، اما متأسفانه روند بسیار کند بازی و در کنار آن نبود امکان «رد» کردن مکالمه و صحنه‌هایی که قبلاً تجربه کرده‌اید، به شدت تکرار بازی را به امری خسته‌کننده و حوصله بر تبدیل می‌کند. انتقاد بعدی هم به کات شدن بعضی از قسمت‌های بازی بر می‌گردد که با انتخاب یک تصمیم، صحنه به شکلی نامعقول کات شده و بعد از آن شاهد هستیم که حس و حال شخصیتی که در حال گفت و گو با او بودیم به ناگاه به صورت کامل عوض شده است!

شخصیت‌های The Shapeshifting Detective مهم‌ترین بخش بازی یا به بیان دیگر این فیلم به شمار می‌روند. پس بدیهی است که توجه ویژه‌ای به آن‌ها شود. شخصیت‌هایی مثل «والوت»، «زک» و «مونرو» و دیگر شخصیت‌های بازی به خوبی از نقش خود برآمده‌اند و به خوبی حس ترس، دروغ، صداقت را با استفاده از صدا و لحن خود به مخاطب القا می‌کنند. هر چند باز هم سازندگان با نشان دادن شات‌هایی بی‌مورد از حس و حال این شخصیت‌ها بر خلاف جهت مکالمه، باعث بر هم زدن ریتم بازی می‌شوند. به عنوان مثال شخصیت والوت در تمام سکانس‌های بازی با نگاه کردن به اطراف و سرگرم کردن خودش این حس را به ما القا می‌کند که در حال مخفی کردن چیزی است. اما وقتی شما در قالب یک شخصیت دیگر هم به سراغ او می‌روید، دوباره با همان سکانس روبرو می‌شوید که به هیچ عنوان هم‌خوانی با روند مکالمه شما ندارد. در نهایت شخصیت‌های بازی به خوبی در نقش خود فرو رفته‌اند اما اشتباهات سازندگان و همان محدودیت‌ها باعث شده تا این شخصیت‌ها تبدیل به شخصیت‌هایی به یاد ماندنی نشوند. در بخش بصری بازی از لحاظ تکنیکی با توجه به فیلم بودنش، نکته خاصی را بیان نمی‌کند، اما در بخش هنری سعی شده تا از فیلترهایی با استفاده از رنگ‌های سرد برای بازی استفاده شود که به خوبی حس و حال ترس و قتل را القا می‌کند. موزیک‌های بی‌کلام بازی هم به خوبی کامل کننده بخش بصری بازی هستند و این حیث به خوبی ما را در فضای بازی قرار می‌دهند.

عنوان The Shapeshifting Detective با استفاده از ایده‌ای جدید سعی کرده‌ تا فاصله بین فیلم و بازی را تا حد زیادی از بین ببرد، اما این عنوان نتوانسته به خوبی از پتانسیل‌های خود استفاده کند و اشتباهات سازندگان و محدودیت‌های آن، ارزش تکرار بازی را از بین برده و تجربه‌ای فراموش شدنی را رقم می‌زند. هر چند The Shapeshifting Detective با بهره بردن از شخصیت‌های جالب، ایده‌های جدید و داستانی مرموز ارزش یک‌بار تجربه را برای علاقه‌مندان به این سبک دارد.