بررسی بازی Metal Gear Solid: Peace Walker

حتماً شما هم حاشیه‌های نمایشگاه E3 سال قبل را به خاطر دارید. در حالی که چند روز به برگذاری نمایشگاه مانده بود، وب سایت استودیو Kojima Production با تیزری عجیب همگان را به فکر فرو برد که پروژه جدید این استودیو چه می‌تواند باشد. در واقع می‌توان گفت در اینترنت غوغایی به پا شده بود، سایت‌های خبری پر شده بود از حدس و گمان‌ها و شایعات در مورد این پروژه… بیشترین احتمالات نیز مربوط به نسخه جدید از بازی محبوب Metal Gear Solid بود که خواب را از چشم طرفداران این سری ربوده بود. بالاخره بعد از کشمکش‌های فراوان در جریان E3 2009 دو بازی جدید از سری MGS معرفی شد: یکی از آنها Metal Gear Solid: Peace Walker بود که توسط خالق سری یعنی Hideo Kojima برای کنسول دستی PSP طراحی و کارگردانی می‌شد و دیگری Rising نام داشت که به وسیله تیم دیگری در استودیو ساخته می‌شد.,داستان Peace Walker به روایت سرگذشت Naked Snake یا همان Big Boss بعد از وقایع MGS3 و نسخه Portable Ops در سال 1974 می‌پردازد. رییس بزرگ و سربازانش کشورهای خود را که روزی با تمام وجود برای آنها می‌جنگیدند به دلیل سیاست‌های کثیف سردمداران ترک کردند و خانه‌ای جدید برای خود یافتن: Militaires Sans Frontieres یا سربازان بدون مرز. آنها در مقر خود در سواحل کلمبیا در حال تمرین هستند که مهمانی ناخوانده از راه می‌رسد.

یک پروفسور دانشگاه (Galvez) به همراه شاگردش (Paz) از کشور کاستا ریکا برای درخواست کمک از رییس بزرگ به آنجا میایند، به نظر می‌رسد که نیروهایی تحت حمایت CIA مشغول عملیات نظامی مخفیانه در خاک کاستا ریکا هستند. اما بنابر قانون اساسی این کشور حق داشتن نیروی نظامی را ندارد اینجاست که رییس بزرگ باید وارد عمل شود و نیروهای CIA را از کشور بیرون کند. اما او این ماموریت را قبول نمی‌کند چون که آنها یک مشت مزدور جنگی نیستند و هدف بالاتری را دنبال می‌کنند. رییس بزرگ باهوش‌تر از این حرفاست و سریعاً تشخیص می‌دهد که Galvez فقط یک استاد دانشگاه نیست بلکه از طرف KGB (سیستم امنیتی شوروی سابق) اجیر شده. اما Galvez میداند برای ترقیب اسنیک به چیز بااهمیت‌تری احتیاج دارد. او یک نوار کاست که در نزدیکی یکی از پایگاه‌های دشمن ضبط شده را برای اسنیک پخش می‌کند و همه را شوکه می‌کند. صدای Boss، مربی و مهم‌ترین فرد برای اسنیک که 10 سال پیش بر خلاف میلش مجبور شد او را بکشد، در کاست شنیده می‌شود! چطور همچنین چیزی ممکن است؟ آیا Boss زنده است؟ رییس بزرگ که به دلیل رابطه عمیقش با Boss هنوز نتوانسته او را از خاطرش پاک کند سریعاً این ماموریت را می‌پذیرد تا شاید برای سوالاتی که هنوز ذهنش را آزار می‌دهد جوابی پیدا کند و به حقیقت عمل Boss پی ببرد.

داستان PW همان‌طور که مشخص است بازهم به رابطه میان اسنیک و Boss می‌پردازد که البته شاید در میان سری MGS بهترین نباشد اما در حد استانداردهای این سری قابل قبول است. متاسفانه نکته مشهود درباره داستان نبود شخصیت پردازی عالی در حد سری‌های قبلی متال گیر است. به غیر از رییس بزرگ و Boss که شخصیت پردازی بی‌نظیری دارند، شخصیت‌های جدیدی در بازی معرفی می‌شوند که به جز چند نفر (از جمله Kazuhira Miller) به بقیه توجه زیادی نمی‌شود.

همچنین داستان از طریق کات‌سین‌های کمیک گونه مانند PO روایت می‌شود اما پویا نمایی و طراحی آنها با حضور Yoji Shinkawa بسیار پیشرفته‌تر و بهتر از PO کار شده. البته دربازی کات‌سین‌های سینمایی هم وجود دارد اما به دلیل حجم کم UMD و عمر کم باتری PSP زیاد از آنها استفاده نشده و بیشتر برای نشان دادن Boss Fight ها و جایی که کاراکترها دیالوگی به زبان نمی‌آورند از این نوع کات‌سین‌ها مشاهده می‌کنید. قبل از شروع هر مرحله نیز قسمتی به نام Mission Briefing وجود دارد که کاراکترهای بازی از طریق فایل‌های صوتی توضیحاتی در مورد مرحله می‌دهند. با نصب 800 مگابایتی بازی نیز تمامی مکالمات درون بازی به علاوه Codec ها دارای صداگذاری کامل می‌شوند. واقعاً جای تعجب است که چطور سازندگان این همه اطلاعات را درون UMD جا دادند.

گیم‌پلی Peace Walker همانند رسم سری متال گیر بر روی مخفی کاری و گذراندن مراحل با این روش تاکید دارد. اما چند تغییر کوچک و بزرگ نیز در این بین لحاظ شده است. بزرگترین تغییری که در PW به چشم می‌خورد اضافه شدن بخش co-op است که در سری MGS سابقه نداشته. شما می‌توانید از طریق Ad-hoc با دوستان خود تقریباً تمام مراحل را به صورت co-op بازی کنید. مراحل معمولی فقط تا دونفر را به صورت co-op پشتیبانی می‌کند که در این مراحل هر ایتم یا وسیله‌ای بدست بیاورید برای هر دو نفر ثبت می‌شود. در این بخش همچنین برای هماهنگی بیشتر بین بازیکن‌ها یک سری جملات از پیش تعیین شده وجود دارد که می‌توانید برای ارتباط با یکدیگر از آنها استفاده کنید. اما co-op در boss fight ها به دلیل بزرگی محیط و سخت‌تر بودت تا 4 نفر را نیز قابل بازی است. البته این نکته باید اضافه شود که تقریباً هیچ اجباری برای بازی کردن به صورت co-op وجود ندارد و شما می‌توانید تمام مراحل اصلی و داستانی را تک نفره بدون هیچ مشکلی بازی کنید اما طبیعتاً یک سری تکنیک‌ها و سلاح‌ها وجود دارند که فقط مخصوص بخش co-op هستند و همین نکته است که این قسمت را جذاب و لذت بخش می‌کند.

اما برگردیم به بخش تک‌نفره، در این بخش نیز شاهد تغییراتی هستیم. دو نوع ماموریت در PW وجود دارد، دسته اول مراحل اصلی و داستانی بازی هستند و دسته دوم مراحل Extra Ops هستند که می‌توانید به صورت اختیاری آنها را تکمیل کنید و امکانات مختلفی به دست بیاورید که بعداً به توضیح آن می‌پردازیم. قبل از ورود به مراحل، وارد منوی اصلی بازی می‌شوید که در آنجا می‌توانید لباس و سلاح و ایتم‌های مختلف را برای اسنیک انتخاب کنید و وارد مرحله دلخواهتان شوید. چندین نوع لباس برای اسنیک وجود دارد که هر کدام ویژگی خاصی دارند برای مثال لباس Sneaking صدای خیلی کمی تولید می‌کند اما با لباس Battle می‌توانید سلاح بیشتری حمل کنید در عوض صدای بیشتری تولید می‌کند و درجه Cameo را پایین می‌برد که در این صورت به راحتی توسط دشمن دیده می‌شوید. این نوع انتخاب‌ها در منوی اصلی بسیار مفید واقع می‌شود و تقریباً از طریق آن به تمام امکانات بازی دسترسی دارید. اما همین نکته باعث وقفه بین مراحل و در نتیجه لطمه دیدن حس سینمایی بازی می‌شود. البته با وجود این همه امکانات در بازی، چنین امری اجتناب ناپذیر است.

یکی از لذت بخش‌ترین المان‌های سری MGS که از نسخه سوم به بعد وارد سری شد حرکات CQC است. این حرکات در PW تغییراتی کارآمند داشته‌اند. در کنار قابلیت بازجویی از سربازها، چند حرکت جدید نیز اضافه شدند برای مثال اسنیک می‌تواند در هنگام محاصره شدن یک از سربازها را به سمت دیگر سربازها پرت کند یا با زدن پشت سرهم دکمه مربوطه چندین سرباز را پشت سرهم CQC کند و به اصطلاح آنها را knock out کند. knock out کردن در PW امر حیاتی است زیرا بازی شما را ترقیب می‌کند تا هر چقدر می‌توانید سربازهای بیشتری را جمع کنید تا به تیم شما بپیوندند و برای این امر نیاز است که سربازها را بی‌هوش یا خلع سلاح کنید و با استفاده از Fulton Balloon آنها را به هلیکوپتر بفرستید. این سربازها برای توسعه Mother Base مورد استفاده قرار می‌گیرند. Mother Base یکی از بخش‌های اصلی گیم‌پلی PW است. هر چه در بازی پیش می‌روید با جمع کردن سربازها، امکانات Mother Base درست مانند یک بازی RPG ارتقاع می‌یابد و قابلیت تولید سلاح‌ها و آیتم‌های بهتر را بدست می‌آورید که برای مقابله با boss ها ضروری هستند. به همین دلیل توسعه Mother Base بسیار مهم است و اگر به درستی آپگرید نشود در بازی دچار مشکل می‌شوید.

Boss Fightها در PW به دو دسته تقسیم می‌شوند دسته اول تانک‌ها و ادوات جنگی هستند که به وسیله گروهی از سربازها همراهی می‌شوند در این حالت دو انتخاب وجود دارد یا می‌توانید وارد مبارزه مستقیم شوید و همه سربازها و تانک را از بین ببرید و یا می‌توانید به صورت مخفیانه تمام سربازها را از بین ببرید و به Mother Base انتقال دهید که در این صورت راننده تانک بیرون می‌آید تا بتوانید او را نیز از سر راه بردارید و تانک و… را به صاحب شوید و به پایگاهتان انتقال دهید. این نوع Boss Fightها در بعضی موارد بسیار سخت و خسته کننده می‌شوند. البته در صورت انتخاب روش اول کار سخت‌تری را پیش رو دارید. نوع دیگری از Boss Fightها مبارزه با ادوات جنگی غول پیکر است که بدون سرنشین هستند و توسط AI کنترل می‌شوند. این مبارزات بسیار جذاب و خوب طراحی شدند به طوری که در رده بهترین Boss Fightها سری MGS قرار می‌گیرند، مخصوصاً نبرد پایان بازی که به جرات می‌توان گفت چنین مبارزه نفس گیری در سری همتا ندارد. بعد از شکست دادن این boss می‌توانید وارد AI pod آنها شوید و قسمت‌هایی از حافظه و اجزایشان را برای خود بردارید که بعداً در Mother Base می‌توانید از آنها برای ساخت متال گیر خودتان بهره ببرید. شاید وجود نداشتن boss های انسان یکی از دلایل ضعف شخصیت پردازی PW باشد.

به دیگر نکته‌ای که می‌توان خرده گرفت کنترل بازی است. 3 نوع کنترل در PW وجود دارد که در بین آنها Shooter Type را می‌توان بهترین نوع نام برد. در این حالت که بسیار شبیه کنترل MGS4 است، حرکت کاراکتر با آنالوگ و کنترل دوربین با استفاده از دکمه‌های سمت راست امکان پذیر است. در موقعی که نیاز به عکس العمل سریع دارید کنترل بازی مشکل ساز می‌شود. اما در واقع نمی‌توان تقصیرها را به گردن سازنده انداخت زیرا به دلیل عدم وجود آنالوگ سمت راست برای PSP امکان به کارگیری کنترل بهتر وجود ندارد.

Peace Walker از همه لحاظ جزو بازی‌های سرآمد PSP است، گرافیک آن نیز از این قاعده مستثنی نیست. مدل کاراکترها با استفاده از پلیگان‌های بسیاری زیادی (تقریباً در حد و اندازه MGS4) ساخته شده‌اند که در کات‌سین‌ها شاهد جزییات بالای آنها هستید. البته در داخل مراحل بازی به دلیل جزییات محیط و غیره، کاراکترها دارای جزییات کمتری هستند. طراحی مراحل هم با دقت فراوانی انجام شده است، نه تنها دارای تنوع مثال‌زدنی هستند بلکه جزییات قابلی قبولی نیز دارند. همین مساله بر روی گیم‌پلی بازی هم تاثیر می‌گذارد و گشت و گذار در مراحل و سر و کله زدن با دشمنان را لذت بخش می‌کند. این امر بار دیگر ثابت می‌کند که کوجیما استاد طراحی مراحل است. در کل گرافیک بصری با توجه به محدودیت‌های سخت افزاری چیزی فراتر از حد PSP است و از این بابت بازیکن‌ها را راضی نگه می‌دارد.

صدا گذاری و موسیقی بازی دیگر نیاز به تعریف ندارد. سری MGS همیشه از موسیقی‌های زیبا و درخور جو بازی بهره برده است و در Peace Walker نیز این امر به شایستگی صورت پذیرفته. قطعه زیبا Heaven’s Divide موسیقی اصلی بازی است که توسط خانم Donna Burke ساخته شده. صداگذای شخصیت‌ها نیز به نحو احسنت انجام شده. صدای آشنای David Hayter بار دیگر به کاراکتر اسنیک جان می‌دهد. کسی که تک تک کلمات اسنیک را با صدای او شنیده‌ایم و بخش بزرگی از شخصیت اسنیک در میان طرافدارن است.

Metal Gear Solid: Peace Walker را به جرات می‌توان بزرگترین بازی در سری MGS خواند، زیرا با وجود ساعت‌ها ارزش بازی (40 الی 50 ساعت) و اضافه شدن بخش co-op و versus و دیگر المان‌های جدید گیم‌پلی، عنوانی کمتر از این نمی‌توان به بازی داد. اما بزرگترین به معنی بهترین نیست، PW دارای ضعف‌هایی در بخش داستان و شخصیت پردازی هست که در مقایسه با MGS3 رتبه پایین‌تری می‌گیرد. گذشته از این نکات PW کاملاً مناسب قابلیت‌های PSP و انتظارات بازیکن‌هاست. هیدئو کوجیما با ساخت PW نشان داد که یک بازی مخصوص کنسول دستی چگونه باید ساخته شود! امیدواریم بقیه سازنده‌ها نیز از این تجربه استفاده کنند و دیگر شاهد پورت‌های نامناسب و افتضاح بر روی کنسول‌های دستی نباشیم.