طی یک دهه گذشته طرفداران مجموعه GTA همواره از راکستار درخواست بازسازی گرافیکی نسخه‌های کلاسیک سری را داشتند. موضوعی که البته این کمپانی مشهور هیچ گاه به آن علاقه‌ای نشان نداد و سال‌های طولانی این وظیفه را روی دوش مادسازان قرار داد. اما حالا با طولانی شدن پروسه ساخت GTA 6 و واکنش‌های به شدت منفی به نسخه نسل نهمی GTA V ، ناگهان راکستار یک ماه پیش از نسخه ریمستر سه گانه GTA با نام Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition پرده برداشت. انگار که راکستار می‌خواست سریعا به فیدبک‌های منفی طرفداران ، پاسخی سریع بدهد. معرفی دیرهنگام این ورژن بهبود یافته در کنار نمایش تریلر بازی واکنش‌های متفاوتی را به همراه داشت. در ادامه عده‌ای از عرضه این پکیج استقبال کردند و عده‌ای دیگر آن را تنها شیوه‌ای را برای درآمدزایی بیشتر راکستار دانستند. ما در این نقد و بررسی تغییرات نسخه Definitive Edition را با نسخه‌های کلاسیک را به صورت کامل بررسی کردیم و همچنین به این سوال پاسخ می‌دهیم که آیا این پکیج ارزش پول را شما را دارد یا خیر. با ما همراه باشید.
برای تماشای بررسی ویدیویی در یوتوب کلیک کنید
از 11 سال پیش که سونی ، یوبی سافت و اسکوئر تصمیم به عرضه نسخه‌های HD شده خود برای کنسول‌های نسل هفتم گرفتند تا به امروز ریمستر و ریمیک به یکی از ترندهای اصلی صنعت بازی تبدیل شده طوری که نه فقط تقریبا تمامی کمپانی‌های مشهور دست به ساخت ریمستر و ریمیک بازی‌های مشهور خود زدند بلکه تعداد این عناوین حالا به بیش از 400 اثر رسیده که در نوع خود بی سابقه است. در این بین ریمستر و ریمک‌های با کیفیتی که طی ده سال اخیر دیدیم و صرفا به یک ارتقا رزولوشون و افزایش فریم خلاصه نشدند خود به دو دسته تقسیم می‌شوند. نخست عناوینی مثل Halo: Combat Evolved Anniversary و Shadow of the Colossus هستند که با وجود ارتقای گرافیکی فوق العاده ، تغییری در ساختار گیم پلی آنها ایجاد نشده و دسته دوم هم عناوینی مثل Final Fantasy VII Remake و Resident Evil 2 که همه چیز آنها از گرافیک و گیم پلی گرفته دچار تغییر و تحول شده‌اند. سوال اینجاست که GTA Trilogy در کدام دسته قرار می گیرد. در جواب باید گفت هیچ کدام. در حقیقت این پکیج روندی متفاوت را نسبت به ریمستر و ریمیک‌های داخل بازار در پیش گرفته. بازی از منظر گرافیکی تغییرات زیادی به خود دیده و در عین حال هرچند ساختار مراحل و داستان آن به هیچ وجه تغییر نکرده اما تعدادی از مکانیک‌های گیم‌پلی آن به طور کلی متحول شده است. به همین خاطر GTA Trilogy نه یک ریمستر ساده است و نه یک ریمیک عظیم. این شیوه خوبی‌ها و بدی‌های خاص خود را دارد و جالب اینکه بخشی از مشکلات این ریمستر نه به سازنده بلکه به هدف گذاری راکستار برمی‌گردد. راکستار از همان ابتدا گفته بود به دنبال عرضه پکیجی است که در عین به روز رسانی گرافیکی و بهبود گیم پلی حال و هوای نوستالژیک این سه‌گانه را همراه داشته باشد. رویکردی که مشخصا نتیجه کاملا دلخواه طرفداران را در پی نداشته است.
برخلاف تصورات ، نسخه Definitive Edition دارای پیشرفت‌های فوق العاده‌ای چه در زمینه گرافیک و چه گیم پلی نسبت به GTA 3 ، GTA Vice City و GTA San Andreas داشته است. شاید با دیدن ویدیو در اینستاگرام یا ویدیوهای مقایسه در یوتوب متوجه تغییرات گسترده نشوید اما وقتی خودتان این پکیج را روی پلتفرم‌های قوی‌تر تجربه کنید در همان چند دقیقه نخست متوجه بهبودهای گرافیکی و گیم‌پلی نسبت به ورژن‌های کلاسیک این سه‌گانه می‌شوید. به شخصه به واسطه ترجمه داستان مجموعه GTA طی چند ماه گذشته بیش از 100 ساعت سه‌گانه اصلی را بازی کرده بودم و وقتی با ظاهر کلی شهر و اینکه چه قدر محیط‌ها بهبود یافته‌اند شگفت زده شدم. با این حال تغییرات مورد نظر در عین خوب بودنشان ، دارای ضعف‌های مهمی هستند.
در وهله نخست گرافیک هر سه نسخه با بهبود چشم گیری روبرو شده که یکی از مهم‌ترین آنها بهبود فوق العاده بافت‌های بازی است. بافت‌های مدرن در کنار محیط‌های چشم نواز و مدل سازی جذاب خودروها باعث شده تا مخاطبان GTA از این تغییرات لذت ببرند. حالا ساختمان‌های لیبرتی سیتی ، مکان‌های دیدنی وایس سیتی و سن آندریاس و جنگل عظیم سن آندریاس به شدت زیبا و چشم نواز شده‌اند. اگر به تازگی نسخه‌های کلاسیک را در فرمت اصلی خود بازی کرده باشید این تغییرات را با گوشت و پوست و استخوان خود احساس می‌کنید. متاسفانه با اینکه ظاهر بازی واقعا چشم نواز شده اما مابقی تغییرات گرافیکی یک روی خوب و یک روی بد دارند و باید گفت این دقیقا به همان هدف گذاری راکستار بازمی‌گردد.
به طور مثال یکی دیگر از تغییرات مهم افزایش Draw Distance سه عنوان و حل تقریبی مشکلات دیر لود شدن بافت‌هاست. هر سه نسخه GTA مخصوصا نسخه‌های PS2 و Xbox از مشکل لود شدن بافت‌ها رنج می‌بردند. طی این سال‌ها و با وجود تعدادی زیادی پورت از ایکس باکس 360 گرفته تا نسخه پلی استیشن 4 این مشکلات سرجای خودشان باقی بودند. البته که راکستار نورث با استفاده از مه و تم بازی کاری کرده بودند که شما نتوانید جهان بازی را در دور دست مشاهده کنید. با اینکه این کار صرفا حقه‌ای برای مشخص نشدن سخت افزارهای ضعیف نسل ششم بود اما از طرفی باعث شده بود شهرهای هر بازی دارای شخصیت منحصر به فرد خود باشند. مثلا هوای مه آلود همیشگی لیبرتی سیتی همراه با باران‌های مداوم یا تم زرد سن آندریاس که یادآور دوران عجیب و غریب لس آنجلس طی اوایل دهه 90 میلادی بود. اما حالا به لطف افزایش Draw Distance و رفع مشکل لود شدن بافت‌ها شما می‌توانید با بالا رفتن از یک ساختمان به راحتی کل شهر را مشاهده کنید. اما مشکلی وجود دارد و این است که با این ارتقا اگر چه ظاهر کلی زیباتر شده اما ایراداتی جدیدی به هر سه عنوان اضافه شده. نخست اینکه با نبود فضای مه آلود لیبرتی سیتی و فضای زرد San Andreas به نوعی روح این بازی دچار لطمه شده و ممکن است این موضوع توی ذوق مخاطبان قدیمی این سری بزند. مشکل دوم اینکه این سه‌گانه جز پایه گذاران عناوین Open World بودند و مشخصا بعد از گذشت دو دهه دنیای آنها بسیار ساده و بیسیک به نظر می‌رسد. با توجه به حقه‌های تیم سازنده در آن هنگام حتی اگر به تازگی نسخه‌های کلاسیک را بازی می‌کردید این ایراد چندان به چشم نمی‌آمد اما حالا که همه چیز به راحتی پیش روی شماست ، حتی این ایرادات هم توی ذوق می‌زنند.
دیگر به روز رسانی عالی Definitive Edition طراحی دوباره سیستم نورپردازی بازی است که باعث شده زیبایی هر سه نسخه دو چندان شود. بهبود نورپردازی ، سایه زنی و در کنار آنها رفلکشن محیطی باعث خلق دنیایی به شدت زیبا شده. حالا افزایش Draw Distance ، رفع مشکلات بهبود بافت‌ها ، نورپردازی فوق العاده را بگذارید کنار مدل سازی‌هایی که عملا با 20 سال پیش تفاوتی نکرده و انیمیشن‌هایی که دیگر خنده دار نیست و توی ذوق می‌زند. از این‌ها بدتر تغییر صورت شخصیت‌هاست. اگر از کلاد و سی جی فاکتور بگیریم صورت اکثر شخصیت‌ها افتضاح است. مخصوصا صورت تامی که شما را به یاد انیمیشن‌های 30 سال پیش می‌اندازد. صورت سوییت از سن آندریاس و لنس هم از وایس سیتی که حتی از فاجعه هم فراتر رفته و بیشتر شبیه ورژن پارودی نسخه‌های اصلی است. کیفیت صورت‌ها آنقدر بد است که انگار صورت‌ها را یک کودک 5 ساله با خمیر درست کرده. همین باعث به وجود آمدن یک پارادوکس گرافیکی شده که حداقل به شخصه عنوانی را با این مشخصات به یاد ندارم. در بخشی‌هایی گرافیک بازی فوق العاده ظاهر شده و در بخشی دیگر آنقدر ضعیف که باور کردنی نیست راکستار چنین عنوانی را منتشر کرده.
دیگر تغییر عجیب اضافه کردن باران‌های شدید به همراه چاله‌های آب است که همیشه پای ثابت مادهای گرافیکی نسخه‌های قدیمی بودند. اضافه کردن چنین ویژگی قابل تحسین است اما همین باران‌های شدید باعث شده دیدن 1 متر جلوترتان به شدت سخت شود. از آن بدتر باران شدید پیشروی در بعضی بخش‌های سن آندریاس را مشکل کرده. کافی است رعد و برق به باران اضافه شود و شما در مسیر جنگلی باشید تا عملا دیدن همه چیز مشکل شود. این مشکلات نشان می‌دهد زمان دو ساله ساخت کافی نبوده و بعضی از مشکلات مشخصا از چشمان اعضای استودیو Groove Street که سابقه همکاری طولانی مدتی را هم با راکستار داشته‌اند دور بماند.
دیگر بهبود گرافیکی برای نسخه‌های نسل نهم اضافه شدن دو مد گرافیکی fidelity و performance است. در هر دو مد شاهد رزولوشن 4K داینمیک هستیم هر چند در مد fidelity رزولوشن در ثابت‌ترین نوع خود است اما بازی با سرعت 30 فریم بر ثانیه اجرا می‌شود اما در مد performance رزولوشن کمتر به پیک خود نزدیک می‌شود اما سرعت بازی تا 60 فریم بر ثانیه می‌رسد. سوال اینجاست چرا اصلا باید چنین گزینه‌ای وجود داشته باشد ؟ درست که این سه‌گانه دچار بهبودهای گرافیکی چشم گیری شدند اما در مورد سخت افزار قدرتمند نسل نهم حرف می‌زنیم و طی این یک سال شاهد نمونه‌هایی بودیم که با گرافیک به مراتب بهتر ، عملکرد فنی بالاتری چه از منظر رزولوشن و چه از منظر فریم ریت را به نمایش گذاشتند. مشکل اصلی اما این انتخاب‌ها نیست بلکه افت فریم وحشتناک بازی است و عجیب اینکه هر نسخه به صورت مجزا با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کند. عجیب تر اینکه نسخه سن اندریاس که باجزییات‌ترین و بهترین ورژن گرافیکی است کمتر با مشکل افت فریم روبرو می‌شود اما نسخه‌های سوم و وایس سیتی به شدت از افت فریم رنج می‌برند. گاهی در نسخه سوم شاهد این هستیم که فریم تا عدد 35 هم پایین می‌آید. کافی است تعدد ماشین‌ها و NPCها زیاد باشد و این وسط باران هم ببارد یا دو ماشین با هم تصادف کنند تا فریم ریت ناگهان سکته کند. از آن بدتر مد fidelity است که افت فریم در آن واقعا شرم آور است. می‌توان گفت بزرگترین ایراد GTA Trilogy همین مشکل است. نه تنها افت فریم برای این پکیج حداقل روی کنسول‌های نسل نهم پذیرفته نیست بلکه بالا و پایین رفتن فریم در این بازی مستقیما به تجربه شما لطمه می‌زند.
یکی دیگر از مشکلات بازی که این هم به خاطر عدم پولیش کافی بوده باگ‌های آن است. عناوین اوپن ورلد به خاطر آزادی عمل بالایشان همیشه با باگ و گلیچ دست و پنجه نرم می‌کنند. حالا تصور کنید یک عنوان قدیمی را در آنریل انجین بازسازی کردید ؛ خب مشخصا باگ‌های افزایش چشم گیری خواهند داشت. باگ‌هایی مثل گیر کردن ماشین و کاراکترها به در و دیوار ، برخورد با دیوارهای نامرئی و از همه بدتر مشکل فنس. بله درست متوجه شدید : فنس. مشکلی که مخصوصا در GTA 3 بارها با آن روبرو می‌شوید. هر بار که فنس‌هایی را با ماشین از بین می‌برید ناگهان به دیوار نامرئی برخورد می‌کنید. انگار نه انگار که فنس را نابود کردید چون دیوار نامرئی نمی‌گذار از بخش مورد نظر خود رد شوید. مگر اینکه مدام ماشین را به راست و چپ ببرید یا اینکه مدام بپرید. خیلی عجیب است که سازندگان چه طور متوجه چنین ایراد بزرگی نشده‌اند.
از بخش گرافیکی که عبور کنیم به ساختار خود بازی و گیم پلی آن می‌رسیم. مراحل بازی کاملا دست نخورده باقی مانده‌اند اما بعضی مکانیک‌های گیم پلی تغییر کرده‌اند و می‌توان گفت این تغییرات همگی مثبت بوده‌اند. مهم‌ترین این تغییرات عوض شدن سیستم نشانه گیری بازی است که حالا شبیه به GTA V شده است. سیستم تیراندازی و نشانه گیری بزرگترین مشکل نسخه‌های سوم و وایس سیتی بود اما حالا شما می‌توانید خودتان به صورت آزادانه یا با کمک Aim Assist نشانه گیری کنید. بهبودی که واقعا گیم پلی بازی را راحت تر کرده و دیگر خبری از سیستم نشانه گیری اعصاب خرد پیشین نیست. دیگر بهبود بزرگ اضافه کردن چک پوینت است. در نسخه‌های قدیمی اگر در ماموریت شکست می‌خوردید دوباره باید به محل آغاز ماموریت بازمیگشتید و به همین خاطر نه فقط مجموع ساعات بازی کردنتان خیلی بیشتر می‌شد بلکه این ضعف در ماموریت‌های سخت اعصباتان را حسابی خرد می‌کرد. اضافه شدن چک پوینت موردی بود که خلا آن در نسخه‌های کلاسیک احساس می‌شد و خوشبختانه حالا چه مخاطبان قدیمی و چه دوستداران جوان تر GTA که نسخه‌های کلاسیک را تجربه نکرده بودند می‌توانند از این بهبود لذت ببرند. در کنار این دو حالا مسیر طی کردن ماموریت هم در مینی مپ قابل مشاهده است و این موضوع هم باعث راحت تر شدن سه‌گانه GTA شده است. شاید تنها مشکل در ساختار بازی طراحی ساده بعضی از مراحل باشد که واقعا نمی‌توان از این حیث نه به راکستار و نه تیم Groove Street خرده گرفت. این بخشی از میراث مهم‌ترین مجموعه اوپن ورلد تاریخ است و نباید هم از عناوینی که زمان عرضه‌شان به حدود دو دهه پیش بازمی‌گردد ایراد گرفت.
GTA Trilogy پکیجی ارزشمند است که در عین بهبودهای چشم گیرش مشکلاتی بزرگ هم دارد. بهتر می‌شد اگر راکستار نسخه‌های کلاسیک را از فروشگاه‌ها حذف نمی‌کرد و حداقل دو ماه بیشتر به توسعه دهندگان وقت می‍داد چون بسیاری از مشکلات بازی مشخصا به دلیل نبود زمان کافی و پولیش نکردن است و حالا راکستار باید سریعا برای این مشکلات آپدیت عرضه کند. این پکیج در شرایط فعلی playable است اما قطعا بعضی ایرادات مثل افت فریم به تجربه بازی ضرر می‌زند. از طرفی سوییچ کردن بازی از موتور کرایتریون به آنریل انجین هم مشکلات خاص خودش را داشته و در بعضی قسمت‌ها بازی عالی عمل کرده و در بعضی بخش‌ها به شدت ضعیف. اگر دوستدار مجموعه GTA هستید تجربه این پکیج می‌تواند لذت بخش باشد به شرطی که راکستار طی چندین آپدیت تمامی مشکلات را برطرف سازد. پیشنهاد ما این است تا عرضه آپدیتهای بیشتر برای تجربه بازی صبر کنید و فعلا نگذارید افت فریم و باگ از لذت این سه‌گانه که هنوز هم تجربشان لذت بخش است برای شما کم کند.
امتیاز بازیسنتر - 6.5
6.5
امتیاز بازیسنتر
نقاط قوت: بهبود بافت‌ها و محیط‌های خاطره انگیز سری نورپردازی ، سایه زنی و رفلکشن محیطی به شدت چشم نواز بهبود سیستم تیراندازی و نشانه گیری اضافه شدن چک پوینتنقاط ضعف: باگ‌های بسیار زیاد عملکرد فنی پر افت و خیر افت فریم‌های وحشتناک مدل سازی‌های زشت شخصیت‌ها که آنها را شبیه به خمیر کرده صدای دیالوگ‌ها با صداهای محیطی و موسیقی‌ها هم خوانی ندارداین بازی بر اساس نسخه ارسالی سازنده بر روی پلتفرم PS5 بررسی شده است
کلا نقدهای بازیسنتر کیفیتش از بقیه سایت های فارسی مثل زومجی و .. بالاتره هم نوشتاری هم تخصصی تیم تحریریه خوبی دارند
نقد کسری خیلی با ارفاق بوده الان نقد گیم اسپات خوندم بازی فرای فاجعه هشت با وضعیت فعلی تقریبا سراسر باگ و کرش کردن هست یکسری نکات و کلک هایی که تیم سازنده زده شرم اوره مثلا بیشتر ساختمان و بی‌دین ها و مکان با هوش مصنوعی و کامپیوتر ارتقا دادن و نظارتی روش نبوده خیلی از مکان های بازی نامشان برعکس شده ! یا متریال ها شبیه هم هستند علاوه بر اون حدودا ۴۰ تا از آهنگ های برتر ایستگاه رادیویی همه حذف شدند از بازی …
These Definitive Editions are actually missing things compared to previous versions, too. The ports on the original Xbox did the work of reanimating hands so everyone doesn’t look like they’re holding giant immovable donuts. The old PC ports gave players their own personal stereo to bump their own tunes through the in-game radio. The original ports also had co-op Rampage modes. None of these have made the jump, along with about 40 songs from the radio stations, and all of that would have been welcome here. Then there are the “enhancements” that make the games demonstrably worse. Just about any text not tied to the user interface (e.g. billboards, storefront windows, street signs) seems to have been rendered by AI with no human input. The result is that any stylized text from the original versions of these games has a strong chance of not just random, distracting misspellings or orientation, but completely different and laughably oversimplified fonts. My favorite case in point is the gate leading to Chinatown in GTA III, which displays as blurry but obviously stylized cursive on PS2, but the AI responsible for reinterpreting the landscape has spat back out at as lowercase Comic Sans.
عالی بود کسری جان تحریریه خیلی قدرتمند سده نقدهای با کیفیت و بروز ولی یک ضعف داره کسری جان اونم اینه که پلی تست و پیش نمایش بازی هایی مثل هیلونگ اینفینیت و پلی تست eleden ring توقع داریم ا بایسنقر که معتبره تو متا هست بنویسه گیمفا پلی تست Elden Ring نوشتن و بازی کردن حیفه بایسنقر تو این زمینه ها نباشه